"In hart en hoofd is papa heel dichtbij!"

Hoe houd je je relatie met Bini leuk met 5500 kilometer afstand ertussen? En hoe onderhouden jij en Bini samen de relatie tussen hem en Luka nu zij elkaar maar zo weinig kunnen zien? 

Deze vragen krijg ik geregeld. 

Laat ik beginnen met de - vind ik - belangrijkste relatie: die tussen Bini en Luka. Vader en zoon. Even wat informatie vooraf: 

1) "Gelukkig kun je Facetimen!" Nee, dat kan helaas niet. Daar is de verbinding te zwak voor. Ethiopië is wat dat betreft wel écht de andere kant van de wereld. 

2) Bini en ik waren samen in Nederland tot ongeveer de 24e week van de zwangerschap. Toen moest Bini terug naar Ethiopië. We wisten toen nog niet dat we met de bevalling niet samen zouden kunnen zijn. 

3) Bini zag Luka - tegen alle verwachtingen in dus - pas voor het eerst toen Luka al bijna zes maanden oud was. Een verdrietig verhaal dat een blog an sich verdient.

Kijk, dat de relatie tussen vader en zoon direct goed zat, daar was ik niet verbaasd over. Bini was al zó trots op zijn zoon toen die nog niet eens geboren was - laat staan op dat hummeltje van bijna een half jaar oud. Zijn eigen vlees en bloed. Liefde op het eerste gezicht.

Andersom was de relatie tussen zoon en vader minder vanzelfsprekend. Die eerste maanden (weken, dagen, uren?!) die als cruciaal worden gezien voor de binding, die had Luka natuurlijk gemist met Bini. Maar ik heb me daar desalniettemin eigenlijk nooit zorgen om gemaakt.

Vanaf de eerste dag dat Luka geboren was, heb ik iedere dag (ie-de-re dag) over 'papa' gepraat en foto's en filmpjes laten zien. "Papa is niet hier. Papa is héél ver weg, helemaal in Afrika, maar papa denkt altijd aan jou en houdt heel veel van jou - hij is in hart en hoofd heel dichtbij". Ik herinner me filmpjes van een ieniemienie Luka die twinkeltjes in z'n ogen kreeg, steeds als 'ie een foto van Bini zag.

De eerste ontmoeting met zijn vader - midden in de nacht, op het vliegveld van Addis Abeba - was magisch. Want ook voor Luka was het direct goed. Hij wist het. Hij wist dat dit 'papa' was. Dat zag je. Dat voelde je. Een stukje natuur denk ik, maar toch ook een beetje mijn verdienste, dat durf ik wel te zeggen. Ik heb die eerste maanden veel in de band tussen Luka en Bini geïnvesteerd, en dat doe ik nu nog steeds.

Luka is nu bijna drie jaar en hij is vijf keer in Ethiopië geweest. Omgekeerd kan Bini (nog) niet op vakantie(!) hierheen komen. Hij krijgt geen visum, onder andere omdat de IND niet gelooft dat we echt een gezin hebben samen. Raar, maar waar, maar... raar.

Ik probeer in het dagelijks leven de afstand tussen Luka en z'n vader zo klein mogelijk te houden. Als we eten, vraag ik bijvoorbeeld: "Wat denk je dat papa vandaag gaat eten?" Of als we een vliegtuig zien: "Gaat dat vliegtuig soms naar Addis Abeba toe?"

Ook vieren we Bini's verjaardag op afstand heel uitbundig, en ik leg Luka uit waarom papa niet hier is: papa wil heel graag naar ons toe komen, maar hij moet eerst aan de baas van Nederland vragen of dat mag.

Ten slotte investeer ik veel in het tweetalig en 'tweeculturig' opvoeden van Luka. Ik vind het belangrijk dat hij zijn Ethiopische identiteit kan ontwikkelen zonder de fysieke aanwezigheid van zijn vader. Voor zichzelf, maar óók voor de binding met zijn vader en diens moederland. Iedere week ga ik naar een Ethiopische vrouw die ik via internet heb leren kennen. Zij kookt Ethiopisch voor ons en leert Luka al spelenderwijs de basis van zijn tweede taal.

Al met al weet Luka niet beter. Dat is mijn en Bini's grootste opluchting. Hij is dol op z'n vader en als we in Ethiopië zijn, besta ik haast niet. Papa moet dan alles doen: uit de auto tillen, in de auto tillen, eten aangeven, drinken aangeven, enzovoorts. Bini doet dat met liefde en ik kijk vol liefde toe.

Ik ben trots op hoe we het doen: leven op afstand, in liefde. Over de liefde tussen Bini en mij - hoe we het leuk houden samen - vertel ik in mijn volgende blog meer!