Ik ken mijn man gewoon al een kwart eeuw ♡

We waren beide (bijna) 7 jaar op het moment dat wij elkaar leerden kennen. Ik was net verhuisd en kwam dus op een nieuwe basisschool en daarmee uiteraard ook een nieuwe klas. Hij werd mijn klasgenootje en gezien hij een jongetje was boeide hij mij op dat moment geen ene moer. ;-) 2 Jaar later, groep 5 inmiddels, reageerde mijn moeder op een advertentie in een krantje. Een andere moeder in het dorp zocht een oppas voor haar dochter en zoon voor tussen de middag en na school. Voelen jullie hem al aankomen? Ja inderdaad! Het bleek mijn future husband met zijn iets oudere zus. Niet dat we toen enig idee hadden wat de toekomst ons zou brengen uiteraard. Want ik vond het maar stom! Ben ook boos op mijn moeder geweest toen. 'Neeeee mam. Ik wil hem echt niet in ons huis. Het is een jongen! Uit mijn klas.' We waren 9 toendertijd. 

Maar al snel bleek het helemaal niet zo'n ramp. Sterker nog, hij en ik hadden de grootste lol samen. Ik begon uit te kijken naar de dagen dat ze bij ons thuis kwamen. Urenlang brachten we door op de super nintendo. Hij speelde donkey kong en ik keek toe hoe hij met bananen en houten tonnen zijn tegenstanders te lijf ging. Afwisselend tussen Donkey en Diddy. Heerlijk spel! En als we niet voor de tv zaten dan zochten we wel iets anders om samen de tijd te doden. Dat hij geen meisje was bleek helemaal niet erg. Ja je kan wel stellen dat hij echt mijn maatje werd. En al snel werden we ook 'vriendje en vriendinnetje'. Nog vele leuke jaren volgden en toen kwam daar de middelbare school en vanaf dat moment ging het 'mis'. Invloeden van buitenaf dreven ons steeds verder uiteen. Opvang was al geen sprake meer van. We waren nu allemaal oud genoeg en mijn moeder was niet langer meer nodig als oppas. Ze kwamen dus niet meer meermaals per week bij ons over de vloer en een 'gewoonte' viel weg. Alles bij elkaar opgeteld zorgde dat er dus voor dat we het al vrij snel in de eerste weken van de brugklas uitmaakten. Of nouja hij met mij vooral. Opgejut door wat andere jongens. Ik weet nog dat de situatie zo ongemakkelijk was dat ik als broekie van net 12 jaar alles wel best vond op dat moment als ik maar weg kon uit die situatie. 

Als ik mij nu achteraf bedenk hoe het gegaan is dan is het best verdrietig. Want stiekem wilden wij dit allebei niet zo maar waren beide te soft om ons eigen ding te doen en schijt te hebben aan anderen. Zodoende werd op dat moment ons pad gescheiden en heb ik hem toen ook echt niet meer gezien. De jaren verstreken en ik ging van brugpieper naar meid in 5HAVO. En van de HAVO naar de vervolgopleiding. Van vervolgopleiding naar mijn eigen appartementje en zo was ik ineens 25 jaar. En in die 13 jaar hadden hij en ik elkaar nooit meer gezien of gesproken. Sterker nog ik wist niet eens waar hij uit hing. Waar hij woonde. Wat voor werk hij nou zou doen etcetc. In feite was hij op dat moment een vreemde voor mij. Maar uit mijn gedachten was hij nooit geweest. Nee ik dacht juist geregeld aan hem en vroeg mij wel eens af hoe het leven zou zijn als we elkaar nooit uit het oog verloren waren. Ik grapte vaak dat als ik ooit zou gaan trouwen met iemand dat het toch eigenlijk met hem moest zijn. (Ik moest eens weten haha) Maar ja...waar was hij in hemelsnaam? Ik was al jaren naar hem opzoek via internet. Met hyves had ik geen succes. Hoe vaak ik ook op zijn naam zocht er was GEEN match. Maar toen was daar facebook. En ja hoor...bingo. ik vond zijn profiel en mijn hart maakte een sprongetje. Ik voelde mij weer heel even dat jonge meisje. En ik was oprecht blij. Maar ik herinnerde mij ook dat zwaar ongemakkelijke moment in de brugklas en wist totaal niet of hij wel op mij zat te wachten. 

Ja shit. En nu wat? Stuur ik hem een vriendschapsverzoek of laat ik het rusten? Mijn gevoel gaf de doorslag. Iets in mij zei dat ik gewoon contact moest zoeken. Wat had ik te verliezen? De muis van de laptop stond op dat moment al 20 minuten op de juiste button. Met een ram op mijn laptop bevestigde ik het en klapte toen right away dat ding dicht. - Zo! Kun je ook niet aarzelen - dacht ik nog. Ik had het gewoon gedaan. Jeetje wat zal hij denken zodra hij mijn naam ziet? Voor heel even namen de zenuwen het over en had ik een vleugje spijt. Maar niet voor lang want binnen zeer korte tijd werd mijn verzoek geaccepteerd en kletsten we uren en urenlang via messenger met elkaar. Zo vertrouwd. Elkaar zoveel te vertellen. Zoveel zelfs dat we al snel besloten maar gewoon in real life af te spreken. Hij woonde op dat moment in Almere en ik nog steeds in Limburg dus er ging wat geplan aan vooraf. Maar op 6 januari 2013 stonden we, voor het eerst na 13 jaar, tegenover elkaar. Ineens keken we de volwassen versie van elkaar in de ogen. Dat was zowel onwennig als bijzonder. Het voelde goed. De avond vloog om. Het was echt alsof we elkaar vorige week nog gezien hadden ipv 13 jaar geleden. Die klik wat we als kinderen al hadden was er nog steeds. Ik had mn maatje terug. En ons akkefietje op het schoolplein werd uitgepraat. Dat had eigenlijk gewoon nooit zo mogen gebeuren.

We hadden het fijn samen en op 23 februari 2013 kregen we een relatie. 28 Mei 2014 werd ik ten huwelijk gevraagd en in juli 2015 trouwden we. 4 Oktober 2016 werden we trotse ouders van onze oudste dochter en 20 augustus 2018 volgde ons 2e meisje. 

Deze blog word veel te lang als ik op alle details in ga. Hij is nu eigenlijk al zo lang. Maar ik moet het gewoon wel nog even hebben over het feit dat ik heel veel aan hem te danken heb. In mijn allereerste blog hier op mamaplaats schreef ik al over mijn rugzakje. Met een fobie, add en de nodige donkere periodes heb ik een vrij zware weg afgelegd in mijn tienerjaren en early twenties. Hij kwam echt op het juiste moment. Hij heeft mij echt uit het dal getrokken. Ik ben meteen vanaf het begin eerlijk tegen hem geweest en desondanks koos hij ervoor er voor mij te zijn en voor mij te gaan. En hij bleef! Ik had mij geen betere man kunnen wensen en hij is een geweldige vader voor onze dochters. 

I loved you then, I love you still

Always have and always will! ♡