De weg naar een samengesteld gezin

In 2013 raakte ik tijdens mijn studie aan een Palestijnse universiteit zwanger van mijn toenmalige Palestijnse vriend. In mijn vorige blogs schreef ik dat dat niet goed afliep voor onze relatie en dat ik in 2014 alleenstaande moeder werd van een zoon. 

Na jaren alleen voor mijn zoontje te hebben gezorgd, meerdere pogingen tot relaties had (maar nooit echt voelde; dit is ‘m. Een nieuwe vader voor mijn kind), kreeg ik eind 2016 een nieuwe baan. Bijna een jaar later kwam er een collega van een andere afdeling tegenover mij te zitten. Hij was niet vaak op kantoor, dus hij kreeg het flexbureau dat tegen de mijne aanstond. Hij en ik konden het goed vinden. We hadden dezelfde humor en ik merkte al snel dat hij ook een serieuzere kant had en veel over me wilde weten.

 Hij wist dat ik alleenstaande moeder was en sprak vaak uit dat hij het zo knap vond hoe ik alles in mijn eentje regelde. 

En ik wist dat hij een relatie had en vader was van twee zoontjes. Eentje was drie maanden ouder dan mijn eigen zoontje en de andere was een maand of 7. Ik zocht dan ook niets achter onze nieuwe ‘vriendschap’. Ik vertelde hem zelfs van alle dates die ik had met mannen die ik leerde kennen op datingsites. En die stuk voor stuk op niets uitlopen, vaak kwam het ook niet verder dan één date (ik kan er echt een boek over schrijven, mijn god). 

Na een paar weken praatten we niet alleen op werk met elkaar, maar ook na werk, via Slack (een communicatiemiddel dat we toen nog op werk gebruikten). Tijdens kerst 2017, we waren inmiddels al een maand of twee extreem veel aan het kletsen en chatten met elkaar, stuurde hij me ineens een heel lange brief (via Slack). Er stond nergens expliciet dat hij iets voor me voelde, maar mijn beide zussen keken me aan met een schuin oog en stelden dat dit toch echt een verkapte liefdesverklaring was. 

Op dat moment besloot ik dat ik ermee moest stoppen. Hij had immers een gezin en dat ga ik niet kapot maken voor iets waarvan ik niet eens zeker weet of het werkt. Mijn relatiegeschiedenis is namelijk nou niet bepaald om over naar huis te schrijven. 

Ik sprak af met een andere man (via Tinder) in januari. Die wilde direct meer en had al wilde plannen. Hij had alles: een koophuis, een goede baan, wilde met alle liefde papa van mijn zoontje worden. Maar ik dacht alleen maar: Ik wil dit niet. Ik besefte dat ik verliefd was geworden op mijn bezette collega. En ik besefte ook heel goed dat dat wederzijds was. 

Na nog een paar dagen om elkaar heendraaien (we waren nooit gestopt met praten), kwam hij ineens bij me aan de deur. 

Die middag hebben we bij afscheid gezoend. Ik wilde bij hem zijn, maar ik begreep ook dat hij misschien nooit bij zijn vriendin zou weggaan. 

Diezelfde avond appte hij me dat hij er de hele dag over had nagedacht. Wat betekende dit? En dat hij toen had besloten het aan zijn vriendin te vertellen. Dat zijn relatie helemaal niet goed zat, begreep ik pas op dat moment. Ik denk dat hij pas die dag besefte dat hij al heel lang niet meer gelukkig was en dit was misschien wel het laatste zetje. 

Twee weken later verliet hij zijn vriendin en gingen ze haar een mediator om zaken op orde te stellen. Zij met de intentie om de relatie te lijmen, hij om haar duidelijk te maken dat hij ongelukkig was en hij definitief weg wilde. We hadden besloten om mij er buiten te laten en onze verliefdheid nog tegen niemand te vertellen (naïef natuurlijk, want op werk had iedereen het wel door). 

Een maand later was het ouderschapsplan gemaakt en woonde hij in een vakantiehuisje in de buurt van zijn oude woning. En als hij de kinderen niet had, was hij bij mij. 

Nu, inmiddels 6 jaar later, wonen we in een koophuis in een stad die we beiden niet kenden. Precies tussen zijn vorige stad en de mijne in. En sinds 3 jaar hebben we ook nog een zoontje samen gekregen. Zijn jongens, mijn stiefzoons, zijn inmiddels 10 en 7. Mijn oudste is 10 en ziet mijn vriend als zijn vader. Onze jongste is 3. 

De relatie tussen mijn vriend en zijn ex is koel, maar harmonieus. Mij zal ze nooit leuk vinden, maar dat begrijp ik maar al te goed. 

Als iemand me dit verhaal 6 jaar geleden zou vertellen, had ik het nooit geloofd. Dat ik überhaupt nog een stabiele relatie zou krijgen (en houden) en dat ik nu moeder ben van 4 zoons, ook al zijn ze niet allemaal biologisch van mij. 

Maar een samengesteld gezin is wel echt álles behalve makkelijk. Daar zal ik over schrijven in de volgende blogs…