3 jaar geleden
Hoe 'handel' je een break up?
Als je weet dat het de wereld van je kindje zal verwoesten.
Wow…. Waar moet ik beginnen…
We gaan uit elkaar, de kogel is door de kerk het hoge woord is er uit.
Misschien moet ik me heel in het kort (proberen dan) even voorstellen.
Ik ben trotse mama (30jr) van een 2,5jarige peuter, een eigenwijze kat en binnenkort ex partner van een koppige maar lieve vader (43) van ons zoontje.
De oplettende lezer is het nu opgevallen dat we inderdaad een leeftijdsverschil hebben van 12 (bijna 13) jaar. En dat is wel eens lastig geweest. Toch zijn we sinds 2012 bij elkaar en hebben we een aandig leventje opgebouwd samen.
Eerst gingen we eens kamperen, toen soort van samenwonen in zijn kamer van 12m2, toen samenwonen in een flatje (incl. verhuizen en schilderen en behangen alles er op en er aan). Er volgen meer vakanties, we deelden ups en downs op het gebied van familie, vrienden werk en hobby’s. en begin 2016 kochten we samen ons huis.
De afgelopen 4,5 jr hebbe we flink aan ons huis geknutseld en geklust. Zo zijn we van energie label D naar A gegaan, is de zolder etage met mega hoge nok gesplitst in een zolder én een opbergzolder en als kers op de taart hebben we afgelopen zomer 4 maand de tijd genomen om naast onze banen en dagelijks leven met een ‘2year-old’ de badkamer te verbouwen.
So far, klinkt goed toch?
Dit is natuurlijk ook wat de buitenwereld ziet… maar wat anderen niet zien is dat wij de afgelopen 3 jr. ontzettend vaak ruzie en onenigheid hebben en ook al op verschillende plekken hulp hebben gezocht… Om echt een einde te maken aan je relatie en vooral de toekomst van je kindje zo drastisch te veranderen dat willen we eigenlijk allebij niet…
Maar toch gaat het zo niet langer. De lijst met onderwerpen waarin we geen begrip meer voor elkaar hebben, en eigenlijk niet meer over kunnen praten zonder dat er ruzie uit voort komt word alleen maar groter. En de weken vullen zich met meer en meer dagen vol spanning en gevoelens van onmacht, pijn, gekwetst voelen en eenzaamheid…
Wat is er dan nog over? Ik gun mijn vriend een gelukkig leven met iemand die wel geïnteresseerd is in wat hij interessant vind, iemand die gelijkgestemd is in zijn opvattingen over financiën en de politiek. Iemand die daar graag samen met hem tijd aan besteed en iemand die niet zó véél dingetjes op een bepaalde manier gedaan wil hebben. (toegegeven, ik ben niet altijd de makkelijkste)
Ik gun het mezelf om weer echt gelukkig te zijn (en dan bedoel ik niet het level van geluk als na een middag shoppen of een goed glas wijn in je spikssplinter-nieuwe bad(kamer) ) Ik gun het mezelf om weer magische momenten onder de dekens te hebben, of waar dan ook…En ik gun het mezelf om weer echt vrij te zijn, en helemaal zelf te mogen weten wat ik doe of hoe en om (ooit) weer een partner te hebben die me wél begrijpt…
Ohhh en ik baal er zo van want met onze keus zetten we de wereld van ons zoontje volledig op z’n kop natuurlijk. Hij heeft echt wel momenten dat hij wat eenkennig is maar het liefst wil hij alles met papa en mama samen.
Samen douchen of in bad, samen tandenpoetsen en verhaaltje, samen spelen met de trein, samen fietsen, samen naar het park…We doen zo veel mogelijk samen… En tot nu toe is het af en toe al dat die fonkelende oogjes mij aankijken en ik de vraag krijg, ‘mama, gaat papa ook mee naar oma?’ En dan is het antwoord ‘nee, papa is aan het werk vanavond’ en met een zucht en ‘ohw’ zie je de teleurstelling op dat kleine perfecte gezichtje…
Hoe kunnen we zo’n klein onschuldig onwetend mannetje ooit uitleggen dat dit echt de beste keus is nu… op een manier zodat hij het begrijpt. En hoe moeten we in godsnaam een middenweg gaan vinden in alles wat nog gaat komen? Van verjaardagen tot feestdagen tot ouderavonden en noem maar op…
WAAR moeten we beginnen…wie heeft er al eens in zo’n kut situatie gezeten?
Alle tips en adviezen zijn welkom...
Voor nu hebben we bedacht dat we rustig de tijd gaan nemen om uit te zoeken waar we allemaal mee te maken krijgen en hoe we dingen het beste kunnen regelen. En ik denk (als we dat volhouden) dat we de feestmaand omwille van ons zoontje zo ‘normaal’ mogelijk laten verlopen. We gaan op verschillende kamers slapen maar delen verder nog wel het huishouden zoals alles tot nu toe ging…
Image by Ryan McGuire from Pixabay