Hoe gaat het met je?

Iedereen vraagt hoe het gaat. Zo lief, zo geïnteresseerd. Maar wat zeg je dan? Naar omstandigheden aardig, is tegenwoordig maar mijn antwoord.

Ons gezinsleven is ontwricht. We hebben geen idee hoe lang dit allemaal nog gaat duren. We zijn elkaar kwijtgeraakt en nu langzaam weer aan het vinden. We proberen het leven zo gewoon mogelijk door te laten gaan voor de kinderen, maar hoe behoud ik daarin mijn eigen balans? De doe modus neemt het al snel over, ik ga maar door en vergeet zelf rust te nemen. Om maar voor iedereen zo goed mogelijk te zorgen en het voor iedereen zo goed mogelijk te regelen. Mijn werk voldoende tegemoet te komen, niet steeds beroep te doen op oppas, de kinderen niet continu overal heen te brengen, de huishoudelijke taken te coördineren, overzicht in alles te behouden, mijn partner in de gaten te houden, en dan mezelf niet te overvragen?

Mijn schouders zijn breed,maar hoe ingewikkeld is het toch om hier goed zicht op te houden. En hoe ontspan je als je eigenlijk grotendeels in de doe modus zit?

Pf. Ik heb geen idee. Ik weet dat het belangrijk is maar hoe je dat doet? En vinden we elkaar wel weer terug? Ik heb nu niet mijn rots in de branding, wat mijn man altijd was.

 

Een aanrader als je in een dergelijke situatie zit is om MantelzorgNL even te bellen. Daar kon ik mijn hart luchten zonder na te denken over of de ander hier wel op zat te wachten. Echt even lekker alles eruit gooien, en vooral ook de vraag, is het normaal wat ik ervaar?

Gelukkig kwam die bevestiging.. en tegelijkertijd ook de opdracht om echt beter mijn grenzen te gaan bewaken en momenten te vinden om op te laden. Mijn batterij raakt te leeg, waardoor alles voelt als een opgave, ik altijd moe ben, hoofdpijn heb en onder spanning sta. Daar word je niet een leukere moeder van, laat staan echtgenote. Een duidelijke opgave voor de komende tijd..