Het woord is gevallen

We zijn een weekendje weg, en omdat ik dan dus erg weinig tijd voor mijn blog, dacht ik he nu de jongste een dutje doet en de oudste 2 achter een scherm geplakt zitten kan ik ook dutten. 

Maar ik kan ook nu in alle rust jullie meenemen naar het vervolg.

De avond dat het woord scheiden viel staat me goed in mijn geheugen, het is net zoals je 1e keer uitgaan, of iets anders wat indruk heeft gemaakt.

Ik kwam laat thuis na de uitvaart van mijn vriendin haar partner. We stonden buiten een sigaret te roken en ik was me toen nog nooit zo bewust van het feit dat wat we nog hadden ( behalve de kids die zijn ons alles) dat het eigenlijk niks meer was. Het was vertrouwd het was ok maar er was geen sprake van liefde of iets dergelijks.

We stonden gewoon te kletsen en in mijn hoofd dacht ik alleen maar hoe zeg ik zoiets, wat moet ik zeggen, kan ik dit wel zeggen. En BAM! Uit het niks, ik denk dat we moeten scheiden...... En het leek wel 10 minuten stil terwijl het maar 2 tellen was. Hij antwoordde alleen maar met : ik denk het ook. WOW wat the heck! Zegt die dit nou serieus.....??? Opeens 1000 vragen en 100 gevoelens alles doorelkaar zit ik nu in een achtbaan...  ik zie aan hem, dat er een blok beton van zn schouders valt. Ik denk ineens. OMG heb jij dat gevoel al zo lang? Heeft deze relatie je zo verstikt? Ik heb eigenlijk te doen met hem. En voel me toch wel een beetje de bitch. 

Het is laat. We spreken af om hier morgen op door te gaan en hier verder op terug te komen. Dit wordt onze laaste nacht samen in 1 bed. Ik ben doodop hij ook dus we vallen in slaap. De volgende ochtend herpakken we alles zoals we dat altijd eigenlijk altijd doen. De kinderen aankleden, ontbijt geven etc. Hij gaat naar zijn werk. Aan het einde van de ochtend komt hij thuis. Ons kleine man ligt in bed, dus we voelen beide dat we nu het gesprek moeten herpakken en voortzetten. Ik begin met : ik heb een beetje gegoogled en het beste is mediation en geen advocaten want we zijn oke met elkaar en willen het er de beste van maken. Toch? Hij antwoord met ja en bied aan om da stukje op zich te nemen om dus een praktijk te vinden en dan de afspraak in te plannen. Ondertussen bespreken we wat nu. Gaan we in 1 huis wonen ga jij eruit moet ik eruit. Uhm... ja lastig lastig. We komen op het fantastische idee om te doen aan "birtnesting" het concept is als volg, papa en mama vogel verlaten het nest om de beurt zodat de kleintjes veilig in het nest kunnen verblijven. Ondertussen gaan we de zaken rustig aan afwikkelen en afsluiten.

We wisten toen nog niet waar de hell we aan begonnen en hoe dit zou eindigen. 

Het begin was er. Ik ging zaterdag avond weg en kwam maandag avond terug. Hij had ze dus zaterdag vanaf 17:00 tot maandag 20:00 uur. Het begin was prima dus de 1e 3weken. Daarna begon het, de irritatie de frustratie en het moeten verlaten van je huis, je spullen pakken om de ruimte te geven. Ondertussen waren we al mediation geweest. De kinderen waren op de hoogte en familie en vrienden nu ook. Het was voor iedereen een shock! Nee, ah, wat erg, zonde, ik heb te doen met je, etc. Terwijl we opgelucht waren dat we dit aan het doen waren. De 1 roept ik hoop toch wel dat we vrienden blijven want ik hou van jullie beide. De ander doet zogenaamd leuk tegen mij maar weet me ineens niet meer uit te nodigen voor een verjaardag en heeft het ook te druk om naar de verjaardag van mijn kinderen te komen. Ik begin er achter te komen hoe mensen werkelijk zijn. (Ik ging meestal alleen naar feestjes etc. Want manlief werkte) nu we uitelkaar zijn telt de vriendschap niet maar de keus maken wel. Terwijl wij beide (toen nog) super goed met elkaar omgingen. 

Ik merk dat mijn kleintje nu wat meer begint te draaien in bed en dus zo wakker word. Dat is maar goed ook want we gaan zometeen uit eten en daarna door naar de mini disco. 

Volgend week nog een vervolg.

Fijn weekend allemaal!