Het stiefkind

Mijn stiefkind en ik konden in het begin goed met elkaar opschieten, daar was de leeftijd ook naar. Als ze jong zijn, zijn ze vaak veel veerkrachtiger, vinden ze alles prima en zijn ze snel tevreden. Dat er vanuit beide kanten flink gespendeerd en gecompenseerd werd om 'de leukste ouder' te zijn, hielp natuurlijk ook mee. 

Maar op een gegeven moment was de klik weg. We waren met zijn drieën op vakantie en het was bedtijd. Toen werd er ineens aan mij gevraagd 'waarom ben jij hier?' Toen wij hierop doorvroegen bleek dat ik eigenlijk helemaal niet aardig gevonden werd, wat ik mij volledig kon voorstellen want door mij waren papa en mama niet meer bij elkaar. Maar het ging nog veel verder dan dat. Er waren dingen gezegd door de moeder omtrent mij, die niet correct waren, maar wel een negatief beeld hadden geschept bij het stiefkind en iedereen in die directe omgeving. 

Er is een situatie geweest tijdens een leuk avondje met zijn drieën. Er werd continu met het ijsblokje in het glas gespeeld, vastpakken, aflikken, terug in het glas, en daarna met de handjes alles vastpakken in de omgeving. Ik had meerdere keren aangegeven dat dat enorm vies is, aangezien je niet weet waar iedereen allemaal met zijn handen aan zit, en dan ga je vervolgens met je vieze handen aan het ijsblokje zitten en je handen en het ijs aflikken. Ik werd aangekeken, er werd niet gereageerd en het ijsblokje werd weer langzaam uit het glas gehaald. Hierop heb ik de arm omlaag geduwd en gezegd 'nu ben ik er klaar mee, dit is echt te vies voor woorden.' Papa (mijn ex) zat er naast, keek erbij, zei niks. Tranen met tuiten vanuit het stiefkind want 'ik had  geslagen, ik had mishandeld.' Toen bemoeide papa zich ermee en zei 'nee dit is niet terecht, je bent meerdere keren gewaarschuwd en het was geen tik, het was een duw op je arm om het ijs te laten vallen.' Vanaf dat moment is er iets geknikt in de relatie tussen mijn stiefkind en mij, en dat is nooit meer goed gekomen.

Wanneer je voor een relatie gaat met iemand met een kind, dan kiest dat kind niet voor jou, jij kiest voor het kind. Begrijp mij dus niet verkeerd, ik droeg nog steeds de verantwoordelijkheid voor dat kind wanneer papa lazarus op de bank in slaap viel, dan bracht ik het naar bed, poetste ik de tanden en stopte ik het in. Maar wanneer papa in beeld was, was ik niet belangrijk en dat vond ik prima. 

Ik heb het kind nooit buiten gesloten, het was evengoed welkom bij mijn familie, ik kocht er evengoed speelgoed, snoep of andere dingen voor dan zoals ik voor mijn familie zou doen, maar ik had er geen warm gevoel bij, geen stiefmoederlijke liefde. Het enige wat ik voelde was medelijden, medelijden dat het kind een vader met een drankprobleem had en een moeder die zo graag leuk gevonden wilde worden door het kind, dat het overladen werd met dure cadeautjes maar nooit met tijd of aandacht. 

Medelijden dat het kind op de bank met papa film zou kijken, maar dat papa een half uur na het begin al zat te snurken omdat er teveel bier in zat. Medelijden met het kind dat door beide ouders kapot getrokken werd.

Maar ook vond ik het kind maar een watje. Het kind was het grootste gedeelte van de week bij de moeder, en mocht doordeweeks één avondmaal en 24 uur in het weekend bij de vader zijn. Op het momenten dat het kind bij de vader was, werden er uitspraken gedaan van 'ik wil liever hier wonen, ik vind het hier leuker dan bij mama' maar zodra mama in beeld kwam, werd dit niet meer uitgesproken. Zodra ik dan zei 'waarom zeg je dit dan niet tegen mama? Papa vindt het ook leuk als je hier vaker bent dus dan moet je dat zeggen!' werd er meteen gehuild. 'Dat durf ik niet, dat kan ik niet.' Als ik dan vervolgens voorstelde dat papa het ook tegen mama kon zeggen en dat het kind dan alleen maar hoefde te knikken of 'ja klopt' te zeggen, was het alsof ik een onoplosbare wiskunde som voor hem neer had gelegd. 

Misschien ben ik uiteindelijk ook wel te hard geweest, misschien heb ik het kind wel eens de schuld gegeven van dingen waar het kind ook niks aan kon doen, maar het feit blijft dat het zijn kind was en dat hij niet de verantwoordelijkheid kon dragen in het weekend om nuchter te blijven, en daarmee het kind automatisch mijn verantwoordelijkheid maakte. Een verantwoordelijkheid waar ik enerzijds voor gekozen had door een relatie met een vader aan te gaan, maar anderzijds niet voor heb gekozen omdat in mijn optiek een ouder altijd klaar moet kunnen staan voor zijn of haar kind..