Het (goede?) nieuws?

We kenden elkaar net drie maanden, Leon* en ik. De eerste drie maanden waren fantastisch. Al na een week waren we áltijd bij elkaar, konden niet van elkaar afblijven en hadden de grootste lol samen. Na een maand zeiden we dat we van elkaar hielden en ik heb zelfs tegen mijn beste vriendin gezegd “dit is hem”. Wel wist ik dat hij wat onzeker was, dat zijn relatie met zijn ouders niet heel goed was en dat hij zijn werk niet leuk vond, maar niet wist wat hij wilde doen met zijn leven. Rode vlaggen, die ik toen nog niet zag óf niet belangrijk genoeg vond. We hadden het leuk en we zouden wel zien waar het naar toe ging.

Na drie maanden gingen we op vakantie. Cuba en Miami. Dit was de reis die ik altijd al wilde maken, maar nooit iemand had om het mee te delen. In een opwelling hebben we de tickets geboekt en een paar weken later ging de reis plaatsvinden. Niks gepland, gewoon gaan en we zien wel hoe het loopt. Achteraf gezien was het wellicht beter geweest als we op zijn minst het verblijf al van te voren planden, maar we waren er allebei van overtuigd dat we er wel uit zouden komen daar.

Tijdens de vakantie werden de eerste scheurtjes zichtbaar. Ik vond hem veel te passief en omdat Cuba niet was wat ik verwachtte, hoopte ik dat hij het initiatief zou nemen om er nog wat van te maken. Dat gebeurde helaas niet. Leon bleef op mij leunen en nam niet het voortouw om dingen te plannen. Alles moest van mijn kant komen. Daarnaast vond ik hem vreselijk saai, hij wilde geen cocktails drinken, bleef op zijn eten en calorieën letten en hij had niet dezelfde “live your life to the fullest” vibe die ik aan het begin van de vakantie had. In Miami draaide dit iets bij, maar voor mij was het kwaad al geschied. Dit wordt hem niet. Op een avond kregen we ruzie, waarbij ik alleen in de taxi ben gestapt en hem heb verteld dat ie dan maar single naar huis moest gaan. De volgende dag hebben we dit wel uitgesproken en hebben we de relatie en de vakantie gewoon doorgezet, maar ik voelde wel dat ik even afstand moest nemen, om erachter te komen of dit wel was wat ik wilde.

Eenmaal terug in Nederland gaf ik aan dat ik even rust wilde. Iets dat Leon absoluut niet kon accepteren. Hij bleef mij bellen en appen en toen ik even een halve dag niet reageerde, appte hij direct naar mijn beste vriendin dat hij zich zorgen maakte om mij (wtf?), waarop zij mij belde en ik aangaf dat ik gewoon even geen zin had in hem. Niet veel later stond hij hier aan de deur. Grenzen waren hem dus direct al vreemd. Ik had eerder moeten inzien dat dit nog wel eens gevaarlijk kon worden.

Het is april 2020. Inmiddels was ook in Nederland de corona uitgebroken. Leon en ik waren wel weer samen en we deden allebei een beetje alsof we dolgelukkig met elkaar waren. Dat we gewoon maar probeerden er iets van te maken, zeiden we niet tegen elkaar.

Tijdens een gezellig weekend met vrienden voelde ik dat mijn buik opgezet was en dat mijn borsten pijn deden. “Het zal toch niet”, dacht ik. Tegen Leon grapte ik: “ik zal toch niet zwanger zijn!?”. Met grote ogen keek hij mij aan. “Nee, dat kan toch niet? Je bent toch gewoon aan de pil?”. Dat klopte inderdaad, ik was aan de pil. Een maand ervoor had ik mijn spiraal eruit laten halen wegens klachten en omdat ik wel aan kinderen dacht had ik geen nieuwe laten zetten. Na terugkomst uit Miami was ik weliswaar iets te laat met de nieuwe strip begonnen, maar ik verwachtte niet dat het zo snel zou gaan.

Toch voor de zekerheid maar even een test doen. Op maandag deed ik een test en er kwam een héél licht streepte bij de T tevoorschijn. Hm, zou het dan toch? Op woensdag weer opnieuw een test gedaan en ja hoor! Twee duidelijke strepen in het venster. Al trillend kwam ik naar beneden rennen, waar Leon stond om de boodschappen uit te pakken. “Ik ben zwanger”, zei ik zenuwachtig maar toch ook heel blij. Leon daarentegen, was iets minder uitgelaten. Hij werd heel stil en ik kon zien dat hij niet zo stond te juichen als ik. “Wat vind je er van?”, vroeg ik met een zenuwachtige lach op mijn gezicht. “Weet ik niet”, zei hij. “Wij kunnen dit”, probeerde ik hem gerust te stellen. Direct belde ik de huisarts om het goede nieuws te vertellen en een afspraak te plannen bij een verloskundige. Geen moment heb ik gedacht dat ik de zwangerschap af wilde breken.

Er gingen wat dagen voorbij en waar ik al druk bezig was met het kijken naar hoe ons kindje er nu uit zag, wanneer ik uitgerekend zou zijn en zelfs al stiekem bezig was met een lijstje met namen, was Leon steeds meer in zichzelf gekeerd. Tijdens 1 van onze gesprekken liet hij vallen dat hij niet wist of hij wel klaar was voor een baby en of ik wel echt een kind wilde van hem, of dat ik gewoon een kind wilde. Leon heeft er altijd een handje van gehad om zelf bepaalde situaties in zijn hoofd te creëren en deze dan voor waarheid aan te nemen. In dit geval was het natuurlijk niet heel gek, omdat ik kort daarvoor nog had aangegeven niet zeker te zijn van onze relatie. Hij had nu voor zichzelf bedacht dat ik hem eigenlijk alleen maar had gebruikt omdat ik een kind wilde en hij daar nu de dupe van zou zijn.

Uiteindelijk heb ik hem de keuze gegeven om, als hij het echt niet zou willen, bij mij weg te gaan. Dit voedde eigenlijk alleen maar zijn beeld die hij had gecreëerd. Super onredelijk, vond ik toen. Maar achteraf had ik toch beter met hem kunnen zitten en praten over deze zwangerschap, hoe we dat gingen doen en hem ook meer het gevoel te hebben gegeven hier een keuze in te hebben.

Toch had ik zelf mijn beslissing gemaakt. Ik ben zwanger en ik ga dit doen. Alleen, of samen. En misschien zelfs wel liever alleen.. 

*De naam Leon is gefingeerd