"Het complimentenplan"

Wij zouden niet "zo'n" koppel worden. Wij zouden het koppel worden dat 'voor altijd bijeen blijft, communiceert en altijd eerlijk is. Ons seksleven zou niet veranderen. '

Little did we know. 

Ik en mijn partner waren nog niet zo lang samen toen ik plots in verwachting was. 

Tuurlijk weet je wel dat wanneer je sex hebt je zwanger kan worden, maar je gaat er nooit van uit... En toch was het plots zo ver. 

De roze wolk waar wij toen nog opzaten werd meteen door elkaar geschud, want mijn zwangerschap verliep niet zonder slag of stoot. 

Bon, veel discussies, ruzies en stomme verwijten later, zit ik hier nu te schrijven. 

Gaat alles vanzelf? Neen. 

Maar dat is het ding, dat gaat het nergens. 

Het is stom om te denken dat uiteen gaan de betere oplossing is, want op het einde van de rit weet ik wie mijn mens is. 

Ik hoor me nog zeggen, midden in de nacht; 'het is jouw beurt om op te staan'. (Een afspraak die we de dag ervoor maakte: wanneer ik met de vroege staat, staat hij op, en andersom werkt dat net zo.) Dus ja, het was zijn beurt om op te staan, want ik moest er om 4uur alweer uit. 

Waarop zijn reactie een heleboel argumenten waren waarin 'hij toch echt te moe was om recht te staan'. 

'Jij gaat nu verdomme je bed uit zoals wij hebben afgesproken of je kunt voortaan week om week een hele week op jou nemen'.

Was dat ongepast? 

Ja. Ja, absoluut. 

Heb ik er vervolgens nog achter gesmeten dat, moesten we ooit uiteen gaan ik nooit nog een man moet hebben? 'Deze zever hoef ik niet nog eens, dan ga ik wel voor de vrouwen'.  

Misschien. 

Ja, dat was nog meer overbodig en ongepast dan de oorspronkelijke opmerking. IK WEET HET. 

En ik ben hem meer dan dankbaar dat hij het allemaal van me aanvaard. Want dat werkt 2 kanten op hoor. 

Ik weet dat hij m'n mens is, maar ik weet ook dat er hier geregeld met verwijten worden gesmeten. Verwijten die ruzies werden en ruzies die escaleerden. 

Maar we moeten het doen met elkaar, dat wil ik ook. 

Dus, we koppelden al dit negatiefs aan iets goeds. 

Ons eigen 'complimentenplan'. 

Ik zat bijna huilend op tafel na alweer een stomme discussie toen ik zei dat we liever moesten zijn tegen elkaar. 

'Maar hoe dan'. 

En plots kreeg ik een (toch wel geniale ingeving al zeg ik het zelf) idee. 

Wij zijn beide types die niet kunnen, en willen gaan slapen als er spanningen of ruzie hangt, dus in de avond wanneer Amelie slaapt is voor ons sowieso de moment om alles te bespreken. 

Dus dat is wanneer ons plan in actie trad. 

Elke avond zitten we samen in de zetel, of op ons terras, liggend in bed,  staan we aan het aanrecht boven de afwas,... Het maakt al niet uit, en zeggen we 3 positieve dingen tegen elkaar. 

We wisselen af wie er begint, en wisselen dan om beurt. 

Nooit hetzelfde compliment (op korte termijn), steeds iets specifiek aan die dag, iets dat je opvalt en waardeert. 

Kleine dingen, om te laten merken dat je dit weldegelijk opmerkt. En dat je er blij om bent. 

En ik moet zeggen, het werkt. 

Want soms kan ik 'm de kop inslaan, maar dat doe ik niet. 

En ik ben elke keer blij dat we dit moment hebben.