2 dagen geleden
Gebroken gezin
Nog voordat we een gezin waren
Met spoed word ik opgenomen op de afdeling gynaecologie. "Denkt u dat de baby geboren gaat worden"?, vroeg een vrouw in een lange witte jas. "Nee hoor, die blijft gewoon nog 3 maanden zitten" zei ik zelfverzekerd.
Kutzooi, ik zie er niet uit. Iedereen loopt op mij te zeiken en tegelijkertijd heb ik te maken met een lul van een vent die zijn Jodokus niet in zijn broek kan houden. Vind je het gek dat die kleine meid geboren wil worden? Oh ja, en het huis wordt ook momenteel verbouwd.
Terwijl ik de weeënremmers en de longrijping voor de baby krijg toegediend probeer ik de soa waar mijn man twee weken geleden mee thuis kwam en de gore chat berichten met een één-of andere vrouw met een walgelijke naam maar even te vergeten. Hoe kan ik in godsnaam in deze situatie belanden? Smekend probeerde hij mij ervan te overtuigen dat het allemaal pure verveling was en dat hij geen ene donder geeft om die vrouw(en). Ik weet het niet. Wat kan ik doen? Ik heb mijzelf totaal afhankelijk gemaakt. Ik woon in zijn huis, mijn carrière heb ik op zijn verzoek opgegeven, ik heb nauwelijks inkomen op dit moment en ik ben 27 weken zwanger. Als ik had geweten dat deze man ontrouw is, terwijl hij altijd van de daken schreeuwt hoe geweldig en fantastisch onze relatie is, dan was ik hier nooit aan begonnen. Verliefd werp ik een blik op mijn buik, waar momenteel hard geschopt wordt tegen de CTG banden die mijn buik innig omhelzen. "Ik mag dan misschien niet meer verliefd zijn op hem, maar ik ben wel verliefd op jou" fluister ik naar mijn buik. "Ik ga goed voor jou zorgen. Jij blijft zitten... en ik zorg ervoor dat je niet in een gebroken gezin geboren hoeft te worden, oke?" Mijn vraag wordt beantwoord met wild geschop en daarop volgend WEER een harde buik. Ik besluit het advies van de verpleging op te volgen. Ik ga liggen en probeer te "ontspannen".
