En toen was het over

Hallo, mag ik me even voorstellen (Zover dat nog nodig is na mijn vorige blogs) Ik ben een chaootje - ik ben excentriek - ik ben zorgzaam - ik ben emo-eter - ik word (Tenzij je me direct aanvalt) niet snel boos, maar als ik boos word, kan ik exploderen.

Zo, en dat ben ik in een notedop, nu mijn verhaal.Ik had een vriend (verloofde) die ook erg zorgzaam kon zijn, die hielp de puntjes op de i te zetten in het huishouden, en in tijden dat ik erg met mezelf in de knoop zat, soms net iets meer dan dat puntje op de i, die ook klussen in huis als verven en verbouwen tot een mooi resultaat wist te krijgen.We hadden redelijk dezelfde interesses, mijn muzieksmaak was wat breder dan de zijne, maar ik kon zijn muziek zeer zeker ook waarderen, We spraken allebei de ambitie uit om vooruit te komen in dit leven .... nou ja klinkt allemaal best wel ideaal toch?

Nee helaas, want ja hij was zorgzaam, en ja hij droeg zijn steentje bij, ja hij was handig in huis, maar alles moest wijken voor zijn laptop met Solid works waar hij uren kon tekenen. Troost was dan al gauw een gevalletje: jaja okay een knuffel en ik ga weer verder hoor ... En dan heb ik het hier over mijn long-embolie en het plotselinge overlijden van mijn vader, bij dat laatste begreep hij me wel wat beter, maar dan nog moest ik niet teveel troost zoeken. Een avond samen? nope die hadden we al in jaren niet gehad, ja soms een halve avond (Lees half uurtje voor hij lag te slapen op de bank) ... en fysiek? Nou dat was ook al jaren weg, en dan heb ik het echt niet alleen over de sex, ik heb het over oprechte troostrijke knuffels, ik heb het over lieve terloopse aanrakingen, ik heb het over heb het over knuffels als hij thuis kwam, ik heb het over kleine ondeugende kneepjes, ik heb het over uren samen op de bank hangen tegen elkaar aan, en ja ook over vrijen. Ik had het dus over het hele totaalpakket. Al jaren trok ik aan de bel, al jaren waarschuwde ik, ik riep zelfs dat ik geen initiatief meer durfde te nemen omdat hij me toch altijd afwees want het was te laat op de avond (Om 21:00 al?) Of hij was bang dat de oudste het door zou hebben. (Ze is 21 ... en alleen in de weekenden thuis) Of hij gaf de voorkeur aan de ochtenden (ooit niet, maar ehm met een kleuter die om 07:00 wakker is???) Ik vertelde hem dat ik hem niet kwijt wilde, dat ik zijn inzet ook nodig had ...En toen kwam het moment dat ik brak, ik kon niet meer, ik bleef vechten voor mijn relatie maar ik had ook steeds minder behoefte aan zijn halfslachtige kusjes waarbij hij maar net mijn lippen raakte (Tongzoenen haatte hij dus ... helaas die kon ik al 11 jaar missen), ik wierp hem voor de voeten dat ik al 3 echte broers heb, en dat ik geen broer erbij wilde in mijn eigen huis ... Hij gaf uiteindelijk toe dat hij dat niet meer voor me voelde, en dat hij ook niet dacht dat dat nog terug zou komen. Okay dus einde oefening? Nee, want hij wilde die beslissing niet nemen na een 12 urige werkdag ... ???Maar goed ik wachtte even af, vertelde hem de dag erop dat ik niet dacht dat bij elkaar blijven voor de jongedame gezond zou zijn, en toen hakte hij de knoop wel door hij gaf toe dat hij al die jaren mijn waarschuwingen had gehoord, en dat als hij echt had gewild dat hij op die momenten actie had kunnen ondernemen, maar dat hij dat niet gedaan had ... weer een dag later zei hij dat dat gevoel voor mij wel terug zou kunnen komen als ik weer het figuur uit het begin van onze relatie zou krijgen (Maatje 36/38) daar dat de 2de keer in 3 weken tijd was dat hij een dergelijke opmerking maakte, en ik die eerste keer ook al zo boos was geweest (Wat volgens hem niet mocht, omdat hij zich niet kon herinneren wat hij precies had gezegd.) was dat voor mij de druppel, en ik gaf aan hem niet meer terug te willen.

En nu, lopen we op eierschalen, ik mocht de eerste week niet praktisch zijn, want hij zat nog met zijn gevoelens in de knoop. Terwijl ik niet in een hoekje weg wil kruipen, maar mijn schouders eronder wil zetten om voor ons allemaal een mooie toekomst te kunnen gaan bouwen (ja ik wil ook dat hij oprecht gelukkig kan gaan worden.) Ik mag mensen mijn kant van het verhaal niet vertellen want dat verhaal is te eenzijdig ... (Zelfs de oudste van 21 heeft al tegen hem gezegd, dat ik altijd al bij mensen heb aangegeven dat hij lief en zorgzaam is, en ook absoluut zijn steentje bijdraagt in het huishouden ...) sorry, als ik vertel waarom ik niet meer verder wil, leg ik niet de nadruk op zijn goede kanten ...Ik ben 11 jaar met hem samen geweest, hij heeft zeer zeker goede kanten, anders waren we niet zo lang samen geweest. Maar ik zie nu ook dat wij buiten dat fysieke stukje nog meer hadden wat niet meer bij elkaar paste ... zo zijn we dusdanig verschillend opgevoed dat we nooit samen zouden kunnen doorgroeien, hij stimuleerde mijn groei en daar zal ik hem altijd dankbaar voor zijn, maar zelf zit hij vast onder een glazen plafond hij ziet zijn dromen maar is opgevoed om nooit zijn kop boven het maaiveld uit te steken, om nooit dat glazen plafond te doorbreken.De bedoeling is absoluut om als vrienden uit elkaar te gaan, om samen een ouderschaps-team te zijn waar het onze dochter betreft. En daar zal ik ook absoluut voor knokken, dat de jongedame ons altijd leuk met elkaar zal zien omgaan.

Ik hoop hier weer eens vaker een blogje te kunnen schrijven, om wie dat wil, wie wellicht ook in een soortgelijke situatie zit op de hoogte te houden. 

Dit blog is geschreven op een laptop met een toetsenbord waarvan sommige letters soms extra aanmoediging nodig hebben, dus mocht er een letter missen ... heb het nagelezen, maar dan dus niet gezien.