Eenzaam
Zoveel mensen om me heen, maar toch alleen.
Ik voel me eenzaam en alleen.
Met zoveel mensen om me heen.
Iedereen zegt iets, goed bedoelt.
Maar alleen ik weet hoe het voelt.
Zoveel verwarring, zoveel pijn.
Moest het echt zo zijn?
De kinderen zijn hier nu de dupe van.
Zijn zij het niet waard dan?
Ik voel me zo schuldig, zo boos.
Een ongelofelijke naïeve doos.
Ken ik jou wel echt?
Ik wil dit niet, dit gevecht.
Dit is niet de man met wie ik ben getrouwd.
Of die verschrikkelijk veel van mij houdt.
Deze man ken ik niet.
Deze man doet mij verdriet.
Toch laat mijn hart je nog niet gaan.
Maar wil of kan ik dit wel aan?