Een gezin met een rugzakje...

In de vorige blog stelde ik mijzelf voor, in deze blog wil ik graag mijn man voorstellen. Mijn man met een 'beperking'.

Er ging allemaal best veel vooraf aan de ontmoeting van mijn inmiddels man. En toch ook weer niet want dat alles is gebeurd in een heel korte tijd. Uit het ouderlijk huis, een eigen plekje en vier keer ontslagen binnen proeftijd. In mijn verleden veel gepest waardoor ik sociaal emotioneel behoorlijk verpest ben. Dat, plus het begin van de covid periode waardoor alles overal een bende was, bleek voor mij de slechtst mogelijke combinatie als het gaat om werk zoeken. Werkgevers durfden geen risico te nemen door mij aan te nemen. Door mijn rugzakje heb ik meer tijd nodig om de echte ik te laten zien, te durven laten zien dan iemand anders. Ik ben een open boek maar toch ook weer niet. En zo kwam ik - om niet alles te verliezen wat ik had - na een tijdje bijstandsuitkering terecht bij Werkzaak Rivierenland. In de eerste instantie kwam ik terecht op de afdeling 'praktijkobservatie'. Dit houdt in dat het UWV graag wil weten waarom je een uitkering van hen nodig hebt. 

Eenmaal binnen bij Werkzaak, kwam alle prut van de afgelopen tijd eruit. Een hoopje disfunctionerende ellende was ik. Gelukkig is dat allemaal redelijk goed gekomen. Ik heb daar mijn certificaten gehaald voor verschillende elektrische apparatuur in het magazijn en daar heb ik dus mijn man ontmoet. Silven is een schat van een man, doet alles voor mij en ons gezinnetje. Maar, hij ik heb hem natuurlijk niet voor niets op een sociale werkplaats ontmoet. Sinds wij elkaar ontmoet hebben is hij ontzettend gegroeid maar ongeveer een jaar geleden is hij gediagnostiseerd met het sociaal-emotioneel vermogen van een puber. Dat levert regelmatig interessante situaties op. Zoals ik al zei, het is een schat van een man en hij doet alles voor mij en onze zoon. Maar makkelijk is het niet. Verrassend was het echter ook niet, ik had al zoiets aan zien komen aangezien ik heel erg veel van mijzelf in hem herkende zoals ik was voor ik allerlei hulp kreeg. En ik herken nu nog regelmatig veel van mijzelf in hem. Dat is soms best confronterend... Maar het maakt ook dat ik hem begrijp als geen ander, weet wat hem kan helpen. Zijn diagnose betekent echter niet dat hij gek is. Absoluut niet, alles behalve zelfs. Hij ziet de wereld op zijn eigen - soms kinderlijk onschuldige - manier. Maar zijn blik op de wereld kan ook ontzettend verlichtend zijn. Mij is inmiddels meer dan duidelijk waarom wij elkaar moesten ontmoeten:

Door alles wat ik heb meegemaakt zie ik de wereld en alles en iedereen om mij heen regelmatig als mijn grootste vijand. Zijn onschuldige blik op deze zelfde wereld en mensen om ons heen maakt dat ik ook de kans krijg om de zon achter de donkere wolken te kunnen zien. Daarbij is hij ontzettend gegroeid in vergelijking met de eerste dag dat ik hem ontmoette. Hij heeft inmiddels PMT (Psychisch Motorische Therapie) en onze ambulante begeleiding kan ons ook op een andere manier ondersteunen. Hier zal ik later meer over vertellen. 

Hoe dan ook, we moeten soms nog uitvogelen hoe maar we vullen elkaar op die manier perfect aan. Soms frustreren we elkaar tot en met, soms lachen we met of om elkaar tot we buikpijn hebben of erbij neervallen. En dat hoort er allemaal bij! Hij maakt mij aan het lachen als ik somber ben, zet mij met twee benen op de grond als ik in de zevende hemel zweef. Ik kan hem kalmeren als geen ander en andersom net zo. En wat eigenlijk nog veel bijzonderder is... Silven heeft soms paniekaanvallen. Overprikkeling, overvraging en het niet kunnen uiten van sommige emoties spelen hierin een heel grote rol. Epilepsie is het niet, dat hebben we laten onderzoeken maar het is wel de beste manier om het ermee te vergelijken omdat het er simpelweg ontzettend veel op lijkt. Zijn hersenen maken kortsluiting en hij raakt bewusteloos. Zomaar ineens op elk mogelijk willekeurig moment. Hij heeft er inmiddels medicijnen voor en het is eigenlijk al een hele tijd niet meer voorgekomen. De enkele keer dat het nog wel voorkomt duren zijn episodes ook veel korter en is de aanloop dusdanig lang dat we hem samen vaak ook nog kunnen voorkomen. Ik ben dan de rust zelve, leg hem indien nodig binnen een paar tellen in de stabiele zijligging en wacht rustig tot hij weer bijkomt. Maar ook ik heb soms paniekaanvallen. Er gebeurt dan teveel met mij en om mij heen. Bij mij uiten deze zich in heel hevige huilbuien met vaak hyperventilatie tot gevolg. Alleen is het bij mij vaak een opstapeling van gebeurtenissen over dagen, weken of zelfs maanden. Dat zijn een heleboel prikkels, inderdaad. Dus je zou dan denken dat wij samen gaan paniekeren. Dat dacht ik dus ook - eerlijk is eerlijk! Tot Silven het tegendeel bewees. Gek genoeg blijft hij dan op zijn beurt heel rustig, doet wat ik nodig heb en als het hem niet lukt, belt hij iemand die mij wel kan helpen. Zoals ik al zei, heel bijzonder aangezien overprikkeling en radeloosheid bij hem vaak een aanval kan veroorzaken. Inmiddels heb ook ik medicatie waardoor het sindsdien eigenlijk niet meer voorkomt of te voorkomen is door even uit de situatie te stappen. Maar ook op dat gebied sluiten wij dus heel goed op elkaar aan.

En ja, soms word ik gek van zijn aanhankelijkheid. Ik vergelijk hem soms met een heel enthousiaste puppy en roep ook wel eens gekscherend dat ik twee kinderen heb. Maar ik ben dolgelukkig met mijn gezin zoals het is. Misschien zijn wij niet het doorsnee koppel maar hé, als iedereen een doorsnee perfect koppel was zou de wereld toch ook ontzettend saai zijn? En ja, soms twijfelen we wel eens of we bij elkaar waren gebleven als Finn er niet geweest was. Misschien niet, dat weten we niet en dat zullen we gelukkig ook nooit weten. Want ons ventje is het mooiste wat ons ooit overkomen is!