Deel 2. Ptss.

De maanden zijn voorbij. Mijn wederhelft heeft het afgerond en zou naar huis mogen. Na vele gesprekken met de mensen daar hebben we een plan gemaakt. Wanneer hij thuis is, hoelang, hoelaat, en bovenal dat hij niet volledig thuis kwam wonen voor nu. Alle afspraken besproken, opgeschreven en akkoord.

Boosheid kroop in mijn huid. Maar ergens leek het mij ook beter voor nu. De dag van zijn ontslag was geweest en hij wilde wat ruimte om te aarden. Een paar dagen. Hij zou op zondag thuis komen voor dat school weer begon en op maandag samen de kinderen naar school brengen. Ik ben een sucker voor zulke dingen en vind het dan ook belangrijk om dit met aandacht te behandelen. 

Zondag. 

De vrijdag ervoor was er al iets mis bij hem. Boosheid, verloren, angst, fel en lelijk. Ik liet het gaan en zag hem wel op zondag. Bij thuis komst waren de kinderen door het dolle. Natuurlijk. Ik was wat minder door het dolle. Ik liep nog met mijn vraagtekens onder mijn arm van de vrijdag er voor. Na dat de kinderen op bed lagen heb ik dit aangegeven. Dit had ik niet moeten doen. Of juist wel. Ik weet het niet. De bom klapte en er kwamen dingen uit als "ik ben klaar met ons" " ik heb geen zin meer om te werken aan deze relatie" " ik wil dit allemaal niet". Ik ben opgestaan en zonder woorden weggelopen. Hoe dan. Tranen branden in mijn ogen. Al die weken, maanden, wat heeft het met je gedaan? Het lijkt wel 10x erger dan voorheen. 

De volgende ochtend.. schooltijd! De kinderen blij, gespannen, andere klas, andere juf, enthousiast en hij als een zombie op de bank. Daar slaapt hij ook. Ik was druk met tassen, gymspullen, trommeltjes, mijzelf klaar maken voor mijn eigen werk. Pap, kom je? Nee ik ga niet mee kregen ze te horen. Woedend was ik. Verdrietig misschien meer. Na dat de kids op school waren en voordat ik moest werken zei hij: wat denk je nou? Dat ik gezellig mee ga naar die dingen van gisteren? 

Zo. Weer een bijl in mijn rug gehakt. Omdat ik aan geef hoe ik mij voel bedoel je? Hij zweeg. Ik ben gaan werken en in de middag heb ik heb voorzichtig verzocht om weg te gaan voor een langere tijd en dat ik van hem hou en hem altijdzal steunen maar niet op deze manier. Ik heb rust nodig. Of rust.. ruimte.. ademen.. lucht.. ik kan niet meer. 

Zo zag ik het niet. Ik heb het niet zo gezien. Ik zag het niet. Ik was blind van hoop, vertrouwen, liefde, respect en beperkt begrip. Weer die afwijzing. Weer die woorden. Weer die man die ik niet ken. Het voelt uitzichtloos, eindeloos, doelloos inmiddels. 

Mochten  er meer vrouwen zijn met een man met ptss, stuur gerust een bericht. Wellicht kunnen we elkaar via een weg ondersteunen. Vrouwen voor vrouwen moeders voor moeders niet?