De eerste drie maanden, weer uit elkaar.

Lieve mama's,Eigenlijk wilde ik deze blog elke week schrijven, maar ik heb de afgelopen 2 weken even helemaal de tijd genomen voor rust en de gevolgen van mijn relatie met Leon te verwerken, met hulp van professionals. In deze blog beschrijf ik de eerste 3 maanden na de bevalling, welke vrij rustig zijn verlopen met 1 heel diep dieptepunt. 

De eerste drie maanden

Eindelijk hadden we ons kleine meisje thuis. Die middag kwam ook de kraamverzorgster dus kon ik even bijkomen van het hele spektakel dat zich had voorgedaan de dagen er voor. Even wennen aan onze nieuwe situatie.

Ik kan me niet heel veel meer herinneren van de eerste dagen, alleen dat ik onze kraamverzorgster echt een heel fijne vrouw vond. Ze deed alles, elke dag de was, mijn bed, fruit voor me maken, de kleine optillen, aan mijn borst leggen. Ze hielp me echt met alles. Heerlijk was dat, maar tegelijk ook erg wennen voor mij. Ik ben iemand die nooit om hulp vraagt en alles het liefst zelf doet. Na 3 dagen op de bank was ik er dan ook goed klaar mee en begon ik al weer stukjes te lopen en dingen op te ruimen in het huis. De KV stond versteld van hoe snel ik al weer dingen deed. Te snel eigenlijk, zei ze. Ze had zelf 3x een keizersnede gehad en kon zich dus goed voorstellen hoe ik me voelde.

Ik gaf borstvoeding en vond het voeden helemaal geen pijn doen. Maar dat kolven? Gadverdamme! Voelde me net een koe. En elke 3 uur moest ik weer kolven van de KV. Had er helemaal geen zin meer in. Wat dus resulteerde in als de KV er niet was, ik lekker niet kolfde en dus ‘s nachts heel het bed nat lekte. Meer voor die kleine, dacht ik. Er even geen rekening mee houdende dat die stuwing behoorlijk pijn kan doen!

Leon is de dag na de bevalling weer aan het werk gegaan. Of nou ja, werk. Inmiddels zat hij al 3 maanden in de ziektewet van zijn echte werk en had hij een box gehuurd die hij omgetoverd had tot minisportschool. Mijn idee. Ik wist dat de lockdown er weer aan zat te komen en dat de sportscholen dus dicht zouden gaan aan het einde van het jaar daarvoor en heb hem aangespoord om vast die box te huren, zodat hij tijdens de lockdown klanten kon werven die hij uiteindelijk zou kunnen begeleiden met sporten.

Van dat klanten werven is niks terecht gekomen. Wél had hij elke dag mensen die kwamen sporten en verdiende zo een klein beetje bij, maar toen de sportscholen eenmaal weer open gingen, gingen zij uiteraard ook weer naar hun eigen sportschool.

In deze tijd heeft Leon 1x geprobeerd mentale hulp te krijgen van de GGZ. Maar in Nederland is het blijkbaar onmogelijk om mentale hulp te krijgen als er nog niks is gebeurd. De wachtlijst voor een burn-out traject was 9 maanden en daar moesten we het dan maar mee doen.

Ik heb alle nachten zelf gedaan en heb ook niet gevraagd om hulp. Misschien had ik dat moeten doen. Maar van Leon wist ik dat hij niet goed tegen gebroken nachten kon en om de rust overdag te bewaren heb ik alles maar alleen gedaan. Achteraf gezien heb ik denk ik teveel op mezelf gelegd en hem niet echt de kans gegeven om vader te zijn. Althans, dat wordt mij verweten en misschien is dat ook wel zo. Ik kan het slecht inschatten, omdat ik hem nooit heb horen vragen of hij iets voor mij of de kleine kon doen. Maar misschien had ik het hem meer moeten vragen? Werkt dat zo bij mannen?

Na drie maanden was ik er in ieder geval wel goed klaar mee. Ik besloot de relatie te beëindigen na een ruzie die zo uit de hand liep, dat we elkaar in de haren zijn gevlogen. Ondanks dat hij mij niet heeft geslagen heeft hij me wel zodanig bang gemaakt dat ik geen andere optie zag dan bij hem weg te gaan. Hier was geen weg van terug, besloot ik voor mezelf. Samen met de kleine ben ik weggevlucht uit huis en naar vrienden gegaan, waar ik de nacht heb verbleven. Bang om naar huis te gaan.

Een dag later zocht ik contact met een man die ik van vroeger kende en waarvan ik wist dat hij hier in de buurt had gewoond maar inmiddels verhuisd was naar de andere kant van het land. Ik zocht contact omdat ik oprecht benieuwd was hoe het met hem was, maar ook omdat ik een bepaalde aandacht zocht die ik bij Leon al heel lang niet meer voelde. Het contact duurde 3 weken en we hadden elke dag contact. Ik kon heel goed met hem praten, omdat hij een soortgelijke situatie had meegemaakt met zijn ex, waar hij ook een kindje mee heeft. Hij is hier 1x langs geweest en ondanks dat er niks tussen ons gebeurd is, was hij al zoveel beter met de kleine dan dat Leon ooit was geweest. Dit heeft me die dag zoveel gedaan, dat ik in huilen ben uitgebarsten bij hem.

Tijdens die drie weken hebben Leon en ik nog wel contact gehouden, maar ging mij dat in eerste instantie om de kleine. Ik wilde dat zij wel haar vader leerde kennen, ondanks dat de liefde er tussen ons niet meer was. Leon vond dit erg moeilijk, want de kleine zien betekende ook mij zien en hij hield nog wel heel veel van mij. Hij deed er dan ook alles aan om ons te zien. Elke dag appen, vragen wat we doen, of hij langs mocht komen. Vaak hield ik het af, maar met zijn verjaardag heb ik toch afgesproken en is hij hier langs geweest. Op die dag heb ik besloten om het contact met die andere man nog even af te kappen en uit te zoeken of er nog iets kon zijn tussen Leon en mij. Gelukkig begreep deze man het en heeft hij me daarna gelaten.

Aan Leon heb ik de vraag gesteld of hij contact had met iemand anders. Hij zei dat hij dit niet had en vroeg het ook aan mij. “Nee”, zei ik. Op dat moment was er al wel contact, maar enkel vriendschappelijk en vond ik het dus niet nodig om dit aan hem te vertellen.

Na drie weken waren we dus weer samen en gingen we weer op dezelfde weg door. Ik zorgde voor de kleine, ik werkte, deed het huishouden en Leon ging naar de box van ’s middags tot ’s avonds laat.

Maar aan mijn gevoel was nog niet echt iets veranderd. Ik wilde zo graag dat het zou slagen, dat hij de ideale vader en partner zou worden. Als ik hem maar de tijd gaf..