Dadshaming? (Borst)voeding doe je samen?

Sinds kort volg ik een forum over borstvoeding. Een interessant en leerzaam platform. Tips en trics worden uitgewisseld, moeders kunnen weer dóór nadat ze opgemonterd werden. Zo mooi! Zelf heb ik nog niet (veel) vragen gesteld, vragen van mij waren als gesteld en ik kon al wat met antwoorden die gegeven waren. Dat is fijn. Zelf heb ik ook al enige ervaring opgedaan, heb inmiddels een vierde kind aan de borst. Bij de anderen verliep het verder ook prima. Maar tips en trics zijn nooit weg, nietwaar?

Op dit platform worden alleen vrouwen toegelaten. Op zich prima, kan mij op zich voorstellen dat vrouwen zich kunnen generen voor hun vragen en foto's. Prima. 

Er zitten echter ook nadelen aan vast. Zo nu en dan komt de rol van de man voorbij, als het gaat om de borstvoeding. Zeker als vrouwlief weer aan het werk gaat, zal de man meer gaan doen. En dat levert nog wel een 'conflicten' op. Gevolg is gemopper op de man, en dat gaat, zoals gauw bij vrouwen, niet altijd leuk. En manlief kan zich niet verweren. Overigens komen die 'conflicten' vooral doordat de man zich onzeker voelt. Komt het wel goed? Zit ik niet straks de hele dag met een blèrend kind? Zit het kind niet teveel aan m'n vrouw geplakt? Etcetera. Alleen verpakken mannen dat in (soms erg irritante, geef ik toe) bravoure.

Er wordt verwacht dat de man de vrouw begrijpt. Maar andersom? De man moet zich aanpassen. Terwijl je je beiden moet aanpassen, aan de nieuwe situatie. Ik moest wennen aan mijn rol als mama, aan zijn rol als papa en mijn man moest wennen aan zijn rol als papa en mijn rol als mama.

Ik had hierover een post geplaatst. Omdat ik zag dat mannen werden gekwetst, zonder zich te kunnen verweren. En dit soort stressvolle situaties die deze spanningen onderling opleveren, heeft geen goed effect op de borstvoeding. Toch? Helaas kan ik deze post niet plaatsen, helaas heb ik het niet apart opgeslagen. Op facebook is het helaas verwijderd. In de borstvoedingscursus die ik indertijd volgde, werd ook besproken dat je borstvoeding sámen doet. Dat is belangrijk! Om het vol te kunnen houden, maar ook om samen een goede band op te bouwen met je kind. 

Op het moment dat je een kind krijgt, staat je leven op z'n kop. Zoals eerder ook al gezegd, je moet beiden wennen aan de nieuwe rol die je hebt gekregen, en aan de rol van de ander. Als vrouw ben je geneigd om als een leeuwin op je kroost te duiken. Prima op zich, je kroost heeft je bescherming ook nodig. Alleen wordt nog wel eens voorbij gegaan aan de man. Hoe zijn gevoelens zijn, zijn behoeftes ook. De meeste mannen geven hun vrouw in eerste instantie de ruimte om voor hun kind te zorgen. Alleen, het gevaar ligt op de loer dat je de man als 'meubilair' gedoogd, en hem niet helpt in de rol die hij heeft gekregen. Nu kún je kritiek hebben op de manier waarop hij zijn rol uitvoert, maar in zekere zin ligt hierbij ook een deel bij jou als moeder. Geef je je man echt de ruimte? Of zet je hem in de kindrol (zijn wij als vrouw goed in als het gaat om onze kinderen), in plaats van dat je hem als gelijke benadert?

Een heikel punt, als het gaat om je relatie, is de intimiteit en seksualiteit. De man heeft daar heel andere behoeftes in dan de vrouw. En dat is ook logisch, de vrouw heeft het meest te 'lijden' gehad ten aanzien van zwangerschap en bevalling. Los van het zelfbeeld, is een moeder ook in het hoofd veel bezig met de baby/kinderen. En natuurlijk het huis. Misschien het werk wat weer tzt opgepakt moet gaan worden. Ruimte voor seks is er dan ook veel minder.

De man daarentegen is fysiek niet veranderd. De hormonen werken nog zoals voor de zwangerschap. En de behoeftes zijn vaak ook (enigszins) hetzelfde gebleven. Dat het nu anders gaat dan voor en tijdens de zwangerschap, is voor mannen lastig te begrijpen. Niet gek, mannen hebben vaak maar "1 laatje open staan", vrouwen "tig laatjes". Voor mannen is deze verandering dan ook lastig. Mede omdat de hormonen mee spelen, rationeel denken is op sommige momenten moeilijk :).

Communicatie hierover is zó belangrijk. Verwachtingen uit spreken. Want als dat dit tussen jullie in staat, heeft dat effect op het ouderschap dat je samen doet. En op de borstvoeding die je toch ook samen doet! De eerst jaren zijn tropenjaren, waarin je elkaar nodig hebt. Je moet een team zijn, alleen zó overleef je samen die tijd. Klinkt heel dramatisch, maar soms is dat ook gewoon zo. Er zijn tijden dat het goed gaat, maar ook tijden dat het heel moeizaam gaat. Het zou jammer zijn als je elkaar dan zou verliezen. Toch?

Mijn oproep was dan ook: wees lief voor je man. Probeer hem te begrijpen. Ook hij heeft het beste voor met zijn kind. Neem ik aan. Alleen brengt hij dat wel een anders. Laat je man in zijn waarde. Laat de man van de ander ook in zijn waarde. Help elkaar door de dingen in de juiste proporties te brengen. Blijf in gesprek. Blijf elkaar zoeken, én vinden! Zó kan een forum ook echt een meerwaarde zijn. Denk ik.

(het is jammer dat ik de post niet meer heb, daarin had ik het nog duidelijker en concretere beschreven. Helaas lukt een tweede keer dat niet ;) )