Break, breaks, breaken, broke and broken

Waar moet ik beginnen.. 

Het begon allemaal al in mijn zwangerschap van mijn jongste zoontje, Luca. Het liep al enige tijd niet lekker tussen ons en er gebeurde tijdens mijn zwangerschap zoveel maar ook zoveel niet..

Sinds december 2020 kwam Joey thuis te zitten, werkloos, alweer. Eind januari 2021 kwamen we er achter dat we zwanger waren. Tijdens de zwangerschap kreeg ik het al snel zwaar, last van bekkenklachten rond week 17 waardoor ik al snel moeite had met de simpelste dingen, wandelen, Noah tillen of de simpelste huishoud werkzaamheden. Naar het werk gaan in Utrecht met de trein kostte me al veel pijn en moeite. Maar in plaats van dat hij deze werkzaamheden uit mijn handen nam, moest ik ze blijven ze doen, wie doet het anders?! We zaten tijdens de zwangerschap al in therapie (via de praktijkondersteuner van de huisarts), ik moest zelfs via haar regelen dat ik elke dag 1 uurtje op bed kon rusten - tijd voor mezelf had. Want ik bleef maar slepen met mezelf, het huishouden, werk en Noah. Dit is niet hoe ik het voor me zag, ik had graag een partner gehad die juist mij zag, mij zou helpen en ontzorgen. Echter voerde wij steeds discussies over wie wat had gedaan, waarom ik niet naar een restaurant wilde (terwijl Omikron in opkomst was) en ging hij zitten op de bank wanneer ik dat ook deed - terwijl er nog meer dan genoeg gedaan moest worden. Ik kreeg niet de rust die ik nodig had. 

September brak aan, ik ging met verlof en kreeg een kaartje van de kraamhulp “geniet van je welverdiende verlof en rust” en het eerste wat Joey zei “nou.. waarom wordt ik niet benoemd?! Is toch ook mijn kind”.. 

We mochten heel lief met mijn ouders op vakantie naar een Landal park. Precies wat ik nodig had, even weg thuis, Noah die nog een keer de volledige aandacht krijgt en ik even tot rust kon komen. Althans dat dacht ik.. Tijdens deze vakantie viel hij gigantisch uit richting mijn moeder over iets heel simpels, waar notabene Noah bij was (!!). Dat was voor mij echt de druppel.. met deze man wil en kán ik niet meer samen leven. 

Tijdens de geboorte van Luca had ik niet heel veel aan hem, maar ja, wat kan een man ook doen. Gedurende de kraamweek was hij meer weg dan thuis. Tuurlijk, hij was aan het solliciteren, maar was dan bijna dágen weg en liet mij achter net bevallen met een newborn. Mijn lieve kraamhulp heeft mij in die week veel steun gegeven ook mentaal gezien. Kon goed met haar praten maar hield me ook een spiegel voor voor wat betreft de relatie. Weer een bevestiging dat dit niet langer zo door kon gaan. Hij kraakte zelfs de kraamhulp af, dat ze niet genoeg deed in huis. Ik kan daar met mijn hoofd niet bij. 

27 Januari 2022

We hadden een gezamenlijke afspraak staan bij de praktijkondersteuner, daar kwamen altijd diverse onderwerpen aan bod, discussies die we voerden, situaties die zich voordeden of waar we mee zaten. Tijdens dit gesprek probeerde de praktijkondersteuner ons beide te helpen, te begrijpen en te zorgen dat we handen en voeten kregen om daar samen weer mee aan de slag te gaan. Maar wat daar gebeurde was alles behalve er samen uit komen, hij vond haar niet professioneel, raakte met haar in discussie in zoverre dat zij het gesprek stopte en niet meer verder kon. Toen we in de auto stapte zei ik "ik kan dit niet meer..". 

En zo geschiedde. Ik heb een punt gezet achter mijn relatie, met de vader van mijn kindjes, valt mijn toekomstbeeld in een klap uit elkaar, hoe ga ik dit allemaal doen en voor elkaar krijgen? Mijn 2 lieve kindjes pijn doen.. dat breekt mijn hart. Hoe nu verder? Dat vertel ik in een volgende blog...

P.S.

Uiteraard zijn er nog zoveel meer dingen gebeurd, ook voor die tijd en hebben we langer therapie gevolgd dan hier wordt beschreven, maar anders wordt mijn verhaal zo lang.