Als hij je laat kiezen

Hij stelde mij voor de keuze. Als ik met hem verder wilde gaan dan was de voorwaarde dat ik zou stoppen met mijn theateropleiding. 

Net 20 was ik. Het is iets waar ik lang over na heb gedacht, maar niet zorgvuldig genoeg, vind ik nu. Kies ik voor een leven waar ik mijn hele jeugd al hard voor werk of kies ik voor een veilig en warm, maar burgerlijk gezin? 

Ik vond mijzelf een hele pik en ik zag mijzelf zeker wel moeder worden op een dag. Toch staat dat plaatje dat mij werd voorgeschoteld haaks op hetgeen dat ik voor mijzelf voor ogen had. 

In mijn dromen en fantasie zou ik volwassen worden in een eenkamerappartement, waar je slechts een oude kat op een versleten oude bank kon vinden. Een klein tafeltje met één, misschien twee stoelen om aan te eten en als er nog plek genoeg zou zijn, een tweepersoonsbed waar je diezelfde oude kat regelmatig in kon vinden. Veel thuis zou ik niet zijn. Mijn leven zou bruisend zijn. Met tientallen dezelfde kleur maillots, loshangende shirtjes en fietsend of per tram reizend naar repetitieruimtes en voorstellingen. Maar ik vond hem leuk. En dus koos ik voor optie 1.

Zwanger, meteen zwanger. Ik kan mij nog herinneren hoe blij ik was. Ik koos voor optie 1 en nu kreeg ik optie 1. Met een hart dat bijna mijn borstkas uit klopte, rende ik tientallen rondjes in de tuin van geluk. Ik hield meteen van "haar". Want dat het een meisje was, dat voelde ik meteen.

De weken die volgde waren magisch. Ik was jong, 21 jaar. Maar ik bevond mij in een weergaloze bubbel van geluk. Ik wist niet dat het leven zo mooi kon zijn. Ondanks dat de meeste mensen positief reageerde op mijn zwangerschap, kreeg ik hier en daar ook veel negatieve reacties te horen. Zo zei een familielid toen ze het nieuws hoorde: "acht weken zwanger? Dan kan het gelukkig nog misgaan", nadat we vol trots onze eerste echofoto lieten zien. Maar veelal waren het onbekende die iets negatiefs te zeggen hadden.

 "Denk maar wat jullie willen, wij hebben het beter voor elkaar dan jullie", dacht ik dan altijd. Ons huis, of zoals hij het liever noemde "zijn huis", was een beetje beter dan waar de meeste twintigers in woonde. Oke, er zat een gat in de badkamervloer, het hout op het balkon viel van ellende uit elkaar, de tuin werd nauwelijks onderhouden en de keuken was zo oud dat het er nooit schoon uit zag, maar los van het achterstallig onderhoud was de basis goed. De twee-ondereenkap woning zag er van buiten uit alsof we het goed voor elkaar hadden. Oh, sorry.. Alsof "hij" het goed voor elkaar had. Want als de openslaande deuren in de eetkamer open gingen dan gaf het altijd een gevoel van rust en ruimte als je in ene keer contact had met de 45 meter diepe tuin. Die, zoals ik eerder noemde, slecht onderhouden was, maar dat vond ik ook wel weer iets hebben.

Optie 1... dat was mijn keuze. En ik ging er goed op. Ik ging er goed op om te weten dat mijn keuze om mijn carrière op te geven mij leidde naar liefde. Liefde voor de man met wie ik samen was, liefde voor de baby in mijn buik, liefde voor het leven dat mij is gegeven en liefde voor mijn gezin. Totdat in oktober 2011 de eerste leugen boven water kwam...