#5 slapeloze nachten

Eenmaal thuis zit ik snel weer in het ritme, dat kan ook niet anders.. ik moest de volgende dag alweer aan het werk. Voor Sem lijkt het alleen een stuk moeilijker.. waar we voor de vakantie nog een relatief makkelijke baby hadden. Wil hij nu niet meer inslapen. De dagen en de nachten worden steeds een stukje langer. Hoe kan dit nou? Wat doe ik in vredes naam verkeerd. Waarom huilt mijn kind opeens nachten lang?

Iedere keer als ik net iets gevonden lijk te hebben wat een klein beetje lijkt te helpen, helpt het al niet meer. Ik word steeds radelozer. De dagen worden weken en de weken worden langzaamaan maanden. De tijd lijkt voorbij te kruipen. En hoe ik in vredes naam nog functioneer, daar snap ik werkelijk niets van. Als ik vroeger te weinig sliep had ik daar 3 dagen de naweeën van. Nu werk ik nog steeds 44 uur in de week, en kan ik me de laatste keer dat ik langer als 1,5 achter elkaar heb geslapen al niet meer heugen. De sfeer thuis word er ook niet echt gezelliger op. Bas en ik zijn het zo niet met elkaar eens op dit vlak. Ik wil alles aanpakken. Als ik maar kan slapen, ondertussen speelt dit namelijk al bijna anderhalf jaar. En alle gebroken nachten komen op mij terecht. Als ik een keer niet wakker word en hij wel, krijg ik nog een duw of schop met de mededeling dat mijn kind wakker is.. maar ik ben op. Ik voel me uitgeblust en uitgeput. Ik weet soms niet meer hoe ik het moet bolwerken. En ik hou zielsveel van Sem. Maar waarom slaapt hij niet gewoon?! Hij zal toch een keer moe moeten worden?!!

Bij het consultatiebureau krijg ik het advies om hem een paar nachten te laten huilen. Eigenlijk gaat dit recht in tegen al mijn moeder gevoelens.. maar ik weet ook niet hoe lang ik dit nog volhoud zo. Die zelfde avond besluiten we dat we het gaan proberen, als Sem klaar is om naar bed te gaan is dat het moment. Ik lees een boekje, volg het ritueel, geef hem een kus en vertrek naar beneden. Voor ik de kamer uit ben begint Sem al te huilen en voor ik beneden ben is hij hysterisch. Beneden tref ik Bas. Zijn hoofd staat ongeveer op onweer. “Moet dit??” Schreeuwt Bas naar me. “Wat moet dit? “, “ja sorry hoor Mel. Maar hier kan ik niet tegen. Ik moet morgen gewoon werken hè. Dat kind krijst alles bij elkaar. Wat moeten de buren wel niet denken?” Serieus? Jij moet morgen werken? Ik moet al maanden werken Bas. 4 dagen in de week. Wel of geen slaap. Weet je dat ik er afgelopen nacht 27 keer uit ben geweest? We moeten toch iets?!! “Ja mel, maar niet dit. Als we allebij niet slapen komt er geen geld meer binnen he.” Verdoofd sta ik in de keuken.. het gegil van Sem gaat dwars door alles heen. En hoe vervelend ik dat ook vind, dat kan ik nog best handelen. Maar niet als ik daar ook nog eens ruzie over krijg met Bas.

Ik voel me leeg. Als ik naar Bas kijk weet ik op dit moment niet eens wat ik eigenlijk in hem zie. Hij gedraagt zich zo vreselijk egoïstisch.. dit is toch niet die leuke amsterdammer waar ik een paar jaar terug zo verliefd op werd?!

Als we ondertussen al ruim 2,5 jaar met een schreeuwend/huilend kind zitten iedere nacht, en alle standaard onderzoeken gedaan zijn, inclusief het verwijderen van zijn neus en keel amandelen en een setje buisjes zijn de dokters het einde ook een beetje zoek. In overleg word besloten dat hij een week op word genomen in het ziekenhuis en ik ga natuurlijk met hem mee. Maar als we daar aankomen zie ik dat het de bedoeling is dat ik naast zijn bed ga slapen. Ik probeer de zuster uit te leggen dat dat weinig zal laten zien. Als ik er ben is er namelijk geen probleem. Dan is hij stil

De dagen in het ziekenhuis zijn slopend, we gaan van psycholoog naar coach naar hulpverlener naar dokter en weer terug. En de dagen zijn daar vreselijk saai en lang. Maar laten we hopen dat het voor een goed doel is. 

Zonder echte conclusie worden we op vrijdag weer naar huis gestuurd. Die avond breng ik Sem naar bed zoals ik dat iedere avond doe. Maar vanavond lijkt alles wel 10keer harder binnen te komen. Zijn gekrijs dreunt door tot in mijn botten. Het voelt alsof er van binnen iets bij mij knapt. Schreeuwend sta ik met mijn kind in mijn handen op de overloop. Ik voel me intens wanhopig en er biggelen tranen over mijn wangen. “BAS! BAS!!!! Jij moet hem nu over pakken! Ik MOET hier nu weg!”