Zware dagen, hoe ga jij ermee om?....

Zelf heb ik niet echt het goede voorbeeld gehad als het gaat om opvoeden. Ik moet er van uitgaan dat mijn ouders hun best hebben willen doen, maar dat ze ergens gewoon de plank mis hebben geslagen. Dat betekent voor mij dat ik soms niet weet hoe ik op dingen moet reageren, wat ik moet doen of zeggen. Onze kinderen zijn geweldig en ik heb nooit negatieve gevoelens over hun karakter. Ik hou echt van ze. 

Ja, daar komt de 'maar'...

Maar..... ze zijn 5, bijna 3 en anderhalf. Dus er zijn wel eens dagen dat ze opstandig zijn en het bloed onder je nagels vandaan halen en ik weet niet altijd hoe ik daar mee om moet gaan. Je weet natuurlijk dat ze gaan tegenspreken en dwars doen. Hoe ouder ze worden, hoe meer dat gebeurd. De oudste heeft de peuter puberteit een beetje overgeslagen, maar dat haalt hij nu in. Het is een superslim mannetje en heeft over een weerwoord voor. Hij probeert ook steeds vaker om je gewoon te 'negeren' en om dan te kijken wat er gebeurd.

Ons dochtertje is bijna drie en begint net een beetje uit die super dwarse tijd te komen. Daar was ze al zo rond haar tweede verjaardag mee begonnen. Ze begint nu weer steeds liever te worden, knuffelig enzo, heerlijk! Maar ze is ook erg gevoelig en voelt zich snel gekwetst wat dan nog wel eens voor drama wil zorgen.

Ons jongste zoontje heeft het drama bij z'n zusje afgekeken dus die begint wat vroeger met de dwarse fase. Zo zit hij nu bijvoorbeeld in de 'sla-mep-trek' fase, waar z'n zusje het voornaamste slachtoffer voor lijkt te zijn. Hij is beresterk en als hij eenmaal iets vast heeft (zoals een pluk van haar haar!) laat hij niet zomaar weer los; de arme meid!

Dus dan heb je soms van die dagen waar de één de ander bij het haar heeft, waarna het slachtoffer het op een gillen zet en dan komt de derde erbij om alles te 'regelen'. Dit alles gaat gepaard met veel lawaai en geruzie. 

Wij vinden het belangrijk om niet tegen onze kinderen te schreeuwen en lichaamsstraffen zijn al helemáál uit den boze. Maar daar sta je dan met je goede gedrag, met drie kinderen en een variërend niveau van decibellen en je wil alleen maar, op dat moment, om gehoord te worden zodat iedereen even stopt met wat ze aan het doen zijn!!!!!

Aaaaarghhhhhh!!!!!

Ik kan het niet helpen, ik ga schreeuwen! Ik weet gewoon niet wat ik anders moet doen! Ik loop naar ze toen, probeer natuurlijk om dingen 'op te lossen' (haar uit knuistje verwijderen, jongste telg wegzetten, middelste telg troosten, oudste telg bedanken voor z'n hulp maar mét uitleg dat het mamma's taak is om dit soort dingen te regelen), maar tegelijk is mijn eigen stem toch ook aardig hard. 

Wéér zo'n moment dat ik het gevoel heb dat ik faal als moeder. Dat er vrijwel zéker een betere manier moet zijn maar ik weet werkelijk niet wat dat is. En heel soms kom je andere moeders tegen die in het zelfde parket zitten als wij. Drie kleine kinderen, allemaal dicht bij elkaar in leeftijd en allemaal in lastige fases en dan heb je een blik van herkenning. Dan zie je diezelfde wanhopige blik die zegt dat je in overleving-modus staat. Dat je je leven heerlijk vindt en je kinderen geweldig maar dat het toch bijna zeker makkelijker moet zijn over twee jaar?!!!!