8 jaar geleden
Zwanger en een burn out #3
Mijn ogen branden als ik 's ochtends wakker word. Het voelt alsof er een bulldozer over mij heen is gereden.
Op mijn bedrand blijf ik nog even zitten. Ik draai mij om naar mijn man die nog ligt te slapen. Wat benijd ik hem nu. Over een uur gaat pas zijn wekker. Dan ben ik al lang en breed op mijn werk. Mij voorbereidend op een nieuwe dag.
Ik sleep mezelf mijn bed uit en stap onder de hete douche. Ik merk dat mijn spieren zich ontspannen en de druk op mijn ogen verminderd. Helaas blijft het kloppende gevoel in mijn hoofd gestaag doordreunen. Ik denk terug aan de vorige avond. De gedachte dat ik zo enorm de controle kwijt was over mijn lichaam en mijn gedachten doen me. De angst die ik toen voelde steekt weer even de kop op.
Onderweg naar mijn werk kan ik mij maar moeilijk focussen. Auto's razen mij voorbij met 130 km p/u. Zelf blijf ik met een sukkelgangetje achter een vrachtwagen zitten. Niks voor mij, maar ik durf nu niet mijn eigen veiligheid en die van anderen in het geding te brengen. Hoe dichter ik bij mijn werk kom, hoe onrustiger ik word en hoe sneller mijn hart gaat kloppen.
Op mijn werk is het nog stil. Ik ben de eerste. Fijn, ik kan de rust wel gebruiken. Ik loop mijn lokaal in en sluit de deur. Als alles klaar staat voor de dag ga ik zitten achter mijn bureau. Ik staar naar het scherm van mijn telefoon, het telefoonnummer van de huisarts al klaar om te bellen. Ik weet wat ik gisteren tegen mezelf gezegd heb, maar de stap daadwerkelijk zetten lijkt toch groter dan het is. Als ik de cijfers op mijn telefoon zie verspringen naar 08:00 druk ik op bellen. Ik ben blijkbaar niet de enige. Na even in de wacht te hebben gestaan krijg ik de assistente aan de telefoon. Als zij vraagt naar de klachten moet ik even slikken. Toch zet ik door. Niet veel later staat de afspraak gepland. Ik kan diezelfde middag nog langskomen. Ik voel me opgelucht, maar dat gevoel maakt al snel plaats voor onrust. Over 5 minuten komen de kinderen. Ondanks mijn voorbereiding raak ik toch in paniek. Staat alles klaar? Nog voor ik mij enorme zorgen kan maken gaat daar al de bel. Bij het schudden van de eerste handjes kan ik alleen maar denken; "Nog maar vier uurtjes. Nog vier uurtjes tot mijn afspraak bij de huisarts."