Zwanger en een burn out #10

Over een halfuur kan ik de verloskundige bellen. Vanavond zouden we de eerste echo hebben, maar die moet ik nu afzeggen. De eerste echo..ik probeer er niet te lang bij stil te staan. Op mijn telefoon surf ik langs pagina's over miskramen. Ergens hoop ik te lezen dat het nog goed komt, maar net als de vorige keer weet ik dat het mis is.

Om 9 uur kan ik dan eindelijk de verloskundige bellen. De vorige keer belde ik op het spoednummer, nu weet ik wat ik kan verwachten. Ik krijg al snel de assistente aan de telefoon en vertel haar van mijn miskraam. Ze leeft onwijs met mij mee en haar troostende en lieve woorden raken mij. Ze maakt een nieuwe afspraak met mij voor over een werk om dan via een echo te kijken of mijn lichaam de miskraam natuurlijk heeft verwerkt. Dat hoop ik maar, een curettage is het laatste waar ik nu aan moet denken. Dit is voor mij al heftig genoeg. Met een paar laatste woorden waarmee ze mij nog wat moed in wil praten hangen we op. Ik voel mij beroerd en sluit mijn ogen weer.

Even later schrik ik wakker van de voordeur die opengaat. Het is mijn moeder. "Ach meisje toch." zegt ze als ze mij zo ziet liggen en schopt haar schoenen uit om vervolgens bij mij in bed te kruipen. Ze houdt mij stevig vast terwijl ik mijn hart bij haar uitstort. Wat is het toch fijn om zulke ouders te hebben, waarbij je je weer even klein mag voelen en je kan laten troosten. Ik voel mij bij haar weer helemaal kalm worden en ze vraagt of ik al ontbeten heb. Dat heb ik niet en nu ze het zegt heb ik ook eigenlijk wel enorme honger. Ze gooit mij onder de douche, terwijl ze een ontbijtje voor mij klaar maakt. Daar voel ik mij gelijk een stuk beter van.

'S middags komt mijn beste vriendin langs. Ze heeft twee flessen wijn bij zich en een hoop lekkere hapjes. "Dit vraagt om wijn." zegt ze terwijl ze twee glazen pakt en flink inschenkt. Dat het pas twee uur in de middag is maakt ons nu even niet uit. We praten en huilen en proosten op het leven. De wijn zorgt ervoor dat er fijne waas door mijn hoofd sluimert.

Dan vertelt mijn vriendin dat ze bang is zelf zwanger te zijn. Haar implanon heeft veel irritatie opgeleverd en heeft ze afgelopen week laten verwijderen. Aan veilige seks heeft ze even niet gedacht, maar het zal vast niet zo'n vaart lopen toch? Van de week laat ze de prikpil zetten en wat kan er nu gebeuren in zo'n korte tijd? Ik geef haar voor de zekerheid een zwangerschapstest en wil haar zelfs een van mijn positieve testen meegeven om haar vriend de stuipen op het lijf te jagen. Door de wijn vinden we het een hilarisch plan. Als ze mij de volgende dag een appje stuurt met een foto van de negatieve test voel ik toch een soort opluchting. Gelukkig voelt zij dat ook.