Zenuwen, zenuwen en nog eens zenuwen wat een rot week

Na de bewuste avond in het ziekenhuis moesten we een week wachten op een nieuwe echo.

Steeds bleven de woorden van dokter snor maar in onze hoofden malen. Het kan goed en het kan fout zijn.

Iedere dag bleef ik overgeven volgens manlief was dat een goed teken. Zelf dacht ik dat het een slecht teken was, dat mijn lichaam aangaf het moet eruit.

Op mijn werk deed ik wat ik moest doen en was ik erg afwezig. Normaal klets ik honderd uit en ben ik erg aanwezig nu hield ik me op de achtergrond. Uiteindelijk heb ik een collega in vertrouwen genomen, ik moest het toch kwijt.

S nachts kneep ik in mijn "vetrolletje" hallo kleintje fluisterde ik. Gaat het goed met je? Of is het fout met je?! Iedere avond huilde ik mezelf in slaap. Manlief tolde iedere avond door het bed, niks aan de hand zei hij, gewoon te vroeg naar bed gegaan.

Eindelijk was daar de bewuste ochtend dat we naar het ziekenhuis moesten. Al vroeg stond ik onder de douche. Manlief kwam de douche binnenlopen en zag dat ik me overal aan het scheren was. Hij sprong erbij en begon te lachen. Hij tikte tegen m'n "vetrolletje" en zei: 'nou kleintje, je moeder gaat op haar paasbest naar dokter snormans.' En tegen mij: 'liefje, daar letten ze niet op maar ik wel, kom hier we hebben nog even'. En zo vonden we elkaar onder de warme stralen van de douche.

Aangekomen in het ziekenhuis mochten we plaats nemen in de wachtkamer. Om ons heen zagen we de ene na de andere dikke buik. Met grote stralende ogen kwamen ze de spreekkamers uit. Het wachten duurde lang, ze kwamen rond met koffie, de dokter moest naar een spoedgeval. 

Het kan fout gaan, het kan fout gaan ging er door mijn hoofd.  

Na anderhalf uur, drie kopjes koffie voor manlief, twee kopjes thee en een vol spuugbakje later werden we naar binnen geroepen door de verpleegkundige.

Achter het bureau zat echter niet dokter snor. Maar een te knappe jonge dokter met knalblauwe ogen en een sexy plukje borsthaar boven zijn overhemd uit. Spontaan kreeg ik last van een opvlieger. Op een of andere manier zag hij het en zei: 'van het wachten heeft u het erg warm gekregen zie ik mw. Vink'. Ik kon alleen maar knikken. 

De dokter deed wat onderzoeken en vroeg me te gaan liggen. Hij gaf aan dat hij goed kon voorstellen dat het een spannende week is geweest. Hij verzocht manlief naast me te gaan zitten en hij vertelde dat hij zo een inwendige echo ging maken.

Ik huiverde en zag me vorige week weer liggen. Manlief zag het en fluisterde, nu snap ik waarom je er werk van hebt gemaakt vanmorgen.

De arts gaf aan dat hij er klaar voor was en of wij dat ook waren. 'Ja' zeiden we zachtjes.

Langzaam schoof de dokter het echo apparaat naar binnen en kneep zachtjes in me hand. 'U doet het goed' zei hij. 

Hij begon te vertellen wat hij allemaal zag. Van de zenuwen begon ik te huilen. 'Sssst mw. Vink, luisteren jullie even' zei hij tegen ons.

En toen klonk het mooiste geluid ooit door de ruimte, het geluid van een kloppend hartje. Manlief stortte zich op mij en samen lagen we te huilen van geluk. 

De dokter onderbrak ons en feliciteerde ons allebei met ons wondertje. 

Ons wondertje, ons gummiebeertje!! 

Zouden we nu in rustig vaarwater komen?!