wie kaatst kan de bal verwachten.

Ben ik echt zo.n rotmoeder? Nee het was als metafoor bedoeld. Ik leef middenin een depressie als gevolg van een zware periode. 

Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik op de helft ongeveer een longembolie. Heel gevaarlijk maar ook heel pijnlijk. Ik had zoveel pijn dat ik dacht dat ik het niet zou overleven. Later hoorde ik pas dat het ook heel link was. 

Ik kwam uit het ziekenhuis en kon niets. Ik kon niet voor mijn kleine meisje zorgen. Alles alles stond stil. En dat wil je niet als je zwanger bent. Mijn wereld bestond alleen nog maar uit mn bed en mn man en kind. Alle lof voor mijn man die alles heeft geregeld mn meisje overal naartoe bracht gewoon naar zn werk moest. Hulp in huis heeft geregeld. Altijd mee ging naar het ziekenhuis. Een droomvent! 

Ik heb vrienden verloren die me heel na aan het hart lagen, enkel en alleen omdat ik het niet kon handelen om visite te ontvangen of ouderwets uren te telefoneren. Zodra ik veel en/of lang praatte kreeg ik weer pijn op mn borst/longen.

Maar er is niks te zien! Word er dan gezegd. Ik zie er niks van dat je ziek bent hoor. Je ziet er goed uit. Nou dankje maar mijn probleem zit ook vanbinnen. Het onbegrip werd erger naarmate het langer duurde. 

Na de bevalling ging het wat beter tot ik na een paar maanden volledig ingestort ben. Ja ik heb hulp van een psycholoog (aanvaard) als je van zover komt is de drempel voor hulpvraag allang glad gestreken.

Die eerste keer dat een vreemde mijn huis kwam 'schoonmaken' verschrikkelijk maar ook noodzakelijk dus dan schik je in en wonderlijk genoeg klikte het vanaf dag 1. Een vriend erbij voor het leven hoe kostbaar is dat. 

En nu? De ene keer vlieg ik heel hoog een dag later ga ik weer op mn plaat. Maar 1 ding weet ik zeker. Er komt een tijd dat het beter gaat. Ik vecht al zolang, opgeven is geen optie. 

En mijn dochters? Ze weten niet beter dan de moeder die ze hebben. En dat is goed.