Wende (Fictie/vervolgverhaal 3/10)

Men zegt, angst is een slechte raadgever. Moed wordt geprezen. Al eeuwen lang. Ook zegt men dat uitzonderingen de regel bevestigen. Maar wat als je de uitzondering bent? Misschien is een beetje bang zijn zo slecht nog niet...

Harder dan noodzakelijk knalt de voordeur achter Hugo dicht.

‘Is er iets?’ Ik draai mij halverwege de gang om en kijk naar hem terwijl hij zijn schoenen onder het schoenenrekje schopt en zijn jas weer wel op het rekje laat vallen. Hoe moeilijk kan het zijn? Nog voordat hij antwoord kan geven of er werkelijk iets is, vraag ik hem of het heel erg veel moeite is de jas even op de kapstok te hangen. De schoenen laat ik maar even voor wat ze zijn. Iets met je gevechten wijs kiezen.

‘Dat is dus precies wat er is, dwangneuroot!’ Zijn stem klinkt hard in de stilte van de hal en dat is ook hoe zijn ogen staan. Hard.

Een kleine kriebel, geen blije maar zo eentje die ontstaat wanneer je lichaam eerder doorheeft dat het fout zit dan je hoofd, steekt op in mijn buik.

‘Hoe bedoel je?’ Waarom kan ik op dit soort momenten nou nooit eens gewoon mijn mond houden, naar de keuken lopen, een wijntje voor ons inschenken en sorry zeggen. Nee, ik ga dit op de spits drijven. Of wij hier zin in hebben of niet. Ik kijk hem emotieloos aan en hij bukt om zijn jas op te pakken en hangt hem hard over de glanzend metalen kapstok. Even meen ik het stof rond het lusje van zijn jas te horen scheuren. Als hij vervolgens langs mij loopt weet hij zich zo te manoeuvreren dat hij, in deze toch niet al te brede gang, mij niet hoeft aan te raken.

Mezelf verbijtend wacht ik tien lange seconden voor ik hem volg naar de woonkamer. Althans, dat was waar ik verwachtte dat hij heen was gegaan. Als ik zacht op de donkergrijze rib bank ga zitten- met loungegedeelte eraan, je weet wel, zo’n heerlijk groot brok bank waar je al je tijdschriften, afstandsbedieningen en andere bende op kwijt kunt- hoor ik glazen klingelen vanuit de keuken. Ik hoef mezelf niet al te lang af te vragen wat hij daar uitspookt want al snel verschijnt hij ten tonele met twee glazen in een hand, een fles onder zijn arm en een zak nootjes. Ik zal maar niet vragen waarom hij geen schaaltje heeft meegenomen.

‘Jij mag zo wel de film kiezen, oké?’ zegt Hugo terwijl hij op gepaste – maar wij zijn een stel dus eigenlijk ongepaste- afstand naast mij op de bank plaatsneemt en de wijn met de kurkentrekker die nog op de bank lag (daar bij al de tijdschriften en andere ergernissen) opent en inschenkt. Kalm. Volstrekt kalm.

‘Maar ik wil eerst dat je míj vertelt wat er aan de hand is. Of vond jij het wel een geslaagde dag? Is er iets wat je mij moet vertellen?’ Hij kijkt mij iets te vriendelijk voor zijn doen en deze woorden aan.

‘Wat bedoel je?’ zeg ik en haal mijn schouders op. Inderdaad, echt gezellig was het niet te noemen vandaag in Amsterdam. We hadden ook gewoon niet moeten gaan. De hele week was al vreselijk druk met werk en klussen, ik had gewoon met een boek op de bank moeten gaan liggen in een afzichtelijk joggingpak. Even niets. Alhoewel dat toch niet helemaal zou zijn gelukt, mijn gedachten dwalen vaak toch af naar ons huis. Ik móet dan even mijn favoriete design en woon sites kijken. Screenshots maken, prijs opvragen doen. Daarom had ik ook ingestemd om naar Amsterdam te gaan. Niet om het terrasje en het drankje; maar wie weet welke supergave spulletjes ik op de kop zou kunnen tikken? Het resulteerde in een teleurstelling aan beide kanten. In de winkels stond Hugo met een donkere blik uit de etalage naar buiten te staren en antwoordde op iedere vraag van mijn kant met: Ja, best. Op de gezellige, overvolle terrasjes zat ik nog net niet ongeduldig met mijn voet op en neer te wippen maar checkte wel alvast de winkels die ik nog wilde zien en waar ze zich op de route bevonden.

‘Ikbedoel dat jij óf met het interieur bezig bent óf met je telefoon. Is het die nieuwe stagiair op je werk? Die knaap van de kerstborrel?’ Hugo kijkt mij uitdagend aan, alsof hij een gouden zet heeft gedaan met deze woorden.

De wijn brandt achter in mijn neus omdat ik onbedoeld in de lach schiet. Jemig, denk hij nou serieus dat ik met dikke Dirk aan het appen ben? ‘Zo veel zit ik toch niet op mijn telefoon? En wat was er dan bij de kerstborrel waardoor je mij nu opeens verdenkt van geheime contacten met dubbel d?’

‘Dubbel d?’

‘Ja, dikke Dirk. Ik neem aan dat je door deze bijnaam genoeg weet? Je denkt toch niet echt dat achter dat ene onschuldige dansje een hele affaire schuilgaat?’

Nu is het Hugo’s beurt om zijn schouders op te halen en hij mompelt iets onverstaanbaar nét voordat hij zijn glas wijn in een grote teug opdrinkt.

‘Ja, maar wat zit je dan de hele tijd op dat ding. Het moet wel iets heel dringends zijn om een leuke middag door te laten verzieken.’ Wij kijken nu met zijn tweeën naar mijn telefoon die op de robuuste eiken salontafel – niet te vergissen met het ouderwetse eiken, donker gebeitst. Nee deze is blank en ziet er onbehandeld uit- onschuldig ligt te liggen naast mijn nog onaangeroerde glas. Ik reik ernaar, naar het glas, zou het niet durven nu op mijn mobiel te kijken, en neem een grote slok om even te kunnen nadenken.

De wijn kalmeert mij en de oplossing ligt voor de hand. Ik zet het glas weer op tafel, pak mijn telefoon en druk hem in de handen van Hugo. Ik leg nog even mijn duim op de ontgrendel knop en swipe naar whatsapp. ‘Kijk zelf maar. Je kan ook in de e-mails kijken als je wilt.’ Ik geef hem een kus op zijn haar als ik opsta en naar de keuken loop om het schaaltje voor de nootjes te halen.

Als ik weer terug de woonkamer inloop- ik heb hem wat extra tijd gegeven door nog even naar het toilet te gaan- zit hij rustig te scrollen door de aangeboden films op Netflix. ‘Sorry,’ zegt hij zonder mij aan te kijken als ik weer neerplof. Ik geef hem even een kneepje in zijn bovenbeen. Het is goed. Ik zit inderdaad wel erg vaak rond te neuzen op internet, ergens snap ik hem best.

‘Er kwam trouwens wel een mailtje binnen van Marktplaats. Je bod werd geloof ik geaccepteerd?’

‘O, Leuk. Ik zal straks wel even kijken. Welke film doen we?’ Ik leg het lege zakje nootjes op mijn telefoon om mezelf te bedwingen niet meteen de mail te beantwoorden.

Als Hugo naar de wc is gris ik de telefoon van tafel lees dat mijn bod op de set metalen deurklinken is geaccepteerd. Binnen enkele seconden en diverse kleine berichtjes over en weer spreken we af wat ik ze donderdag na werktijd kom halen.

Dan stuit ik als vanzelf op de opgeslagen advertentie van de haard. Automatisch klik ik door naar de foto waarop hij brandt. Ik zoom een klein beetje in, net genoeg om het “gezicht” goed in beeld te hebben. Ik kijk in zijn ogen, het vuur in en om hem heen lijkt weer in beweging en even denk ik zelfs zacht muziek te horen. Achter in mijn hoofd. Tot ik in mijn ooghoek door de kier in de gordijnen een auto met dreunende speakers voorbij zie rijden. Ik schud glimlachend mijn hoofd, het kan te gek ook he Wende.

‘En is de koop rond?’

Verschrikt druk ik snel door naar de net gereserveerde ijzeren deurklinken. ‘Ja. Kijk, deze haal ik donderdag uit mijn werk even op. Ze heeft mij het adres net gestuurd, ik kom er zo goed als langs.’ De advertentie druk ik overenthousiast onder zijn neus.

In plaats van even te kijken en te knikken, zoals hij meestal doet bij mijn voorgestelde aankopen pakt hij de telefoon uit mijn hand. Verdenkt hij mij nou nog steeds? Naast mij knijpt hij zijn ogen tot spleetjes en gebruikt zijn middelvinger en duim om in te zoomen op de foto.

‘Wat is er?’ Ik schuif dichterbij en samen turen we naar de foto; hij omdat hij iets ziet en ik omdat ik probeer te ontdekken wat hij ziet.

Dan zien wij het alle twee duidelijk. De verkoper heeft zichzelf onbedoeld gefotografeerd in de weerspiegeling van de glanzende deurklinken. Echt blij kijkt ze niet. Ik ontfutsel Hugo mijn telefoon en zit er bijna met mijn neus in. ‘Maak eens een schermafbeelding als hij zo ingezoomd is.’ Ik doe wat Hugo vraagt en vervolgens zitten daar weer naar te staren. Er is iets raars aan de foto. De vrouw heeft lang blond haar in een rommelige knot, haar mond staat half open en haar ogen komen net als de mond als een zwarte gaten over. ‘Dit komt omdat we zo vreselijk inzoomen toch? Zeg ik ietwat vertwijfeld. Hugo knikt, ook niet al te zelfverzekerd. De zon of de flits zorgt ervoor dat de kamer achter haar bijna licht geeft. Ze staat in een fel geel, oranje gloed ons aan te staren met die zwarte gaten. ‘Klaar hoor. Kom we gaan nog even Flixen voordat we die fles leeg hebben en in slaap donderen.’ Resoluut druk ik de Marktplaatsapp weg en prop mijn telefoon tussen de bankkussens.

Een kleine koude rilling laat kippenvel over mijn hele lijf trekken en ik druk de telefoon nog wat dieper tussen de kussens en verder uit mijn gedachten.