Wende (fictie/vervolgverhaal in tien delen)

Men zegt, angst is een slechte raadgever. Moed wordt geprezen. Al eeuwen lang. Ook zegt men dat uitzonderingen de regel bevestigen. Maar wat als je de uitzondering bent? Misschien is een beetje bang zijn zo slecht nog niet...

*Oppervlakkig

Prachig

Misplaatst*

2/10

Zodra de cursor ongeduldig, of geduldig het is maar net hoe je het bekijkt, knippert check ik meteen of het icoontje van de wifi er is. Opgelucht zie ik dat we geen verbinding hebben en breng mijn handen naar het toetsenbord.

En nu? Ik probeer het opborrelende gevoel van lichte wanhoop te negeren. Ik ben geen schrijver. Misschien kan ik het, misschien niet maar een poging tot het overbrengen van een verhaal heb ik nooit als ambitie gehad. Zou dát wellicht slim zijn om mee te beginnen, met hoe ik was en wat ik deed. Wat mijn dromen en ambities waren voordat ik in deze woning terecht kwam. Deze veredelde slaapkamer, niet veel groter dan een studentenhok.

Het zal de lezers aanspreken als ze mij eerst leren kennen. Ze zullen een beeld van mij krijgen, een op waarheid gebaseerd beeld van mijn stabiele normale leven. Als ik meteen met de feiten op tafel kom zouden ze mij verkeerd kunnen begrijpen. Denken dat ik labiel ben of was. Of erger, compleet gestoord.

Met de laatste slok van het glas wijn neem ik de beslissing dat dát waarschijnlijk de lezers zal aanspreken. Een gedegen introductie. Wie weet raden ze het verhaal wel aan vriendinnen aan. Geven ze mijn boek door of laten het in zo’n koddig klein tuinbibliotheekhokje achter. Of zou het toch beter zijn het verhaal online te zetten? Zodat mensen het kunnen liken en delen. In de bieb zou ik dat best kunnen doen. Wie weet gaat het wel viral. Ik zou eens onderzoek moeten doen hoe ik een zo groot mogelijke groep potentiele slachtoffers zou kunnen bereiken.

‘First things first’, zeg ik en recht mijn rug, spreek al mijn moed aan zich te verzamelen en begin vol overgave te tikken op de toetsen.

Als ik op vrijdag 1 september 2016 mijn laptop openklap…

Nee. Als ik daarmee meteen begin kom ik inderdaad raar over. Misschien moet ik een week eerder beginnen? Of is het eigenlijk wel nodig de datum erbij te zetten. Ik backspace mijn eerste onafgemaakte zin en kijk weer naar het lege witte scherm.

Hugo en ik wonen sinds twee jaar samen in Heiloo, een dorp onder de rook van Alkmaar in Noord-Holland.

Weer gaat mijn rechter wijsvinger naar de backspace knop.

Ik schenk een nieuw wijntje in en leun achterover. Gelukkig is deze eetkamer stoel niet al te spartaans en ontworpen voor lange natafelsessies. Ik kijk met een schuin oog naar het etui en zie dat het grijze potlood met scherpe punt op mij wacht. Hij heeft een punt, denk ik en probeer niet te lachen om dit extreem flauwe grapje. Maar over punten gesproken; ik denk dat ik eerst de punten duidelijk op een rij moet zien te krijgen. Ik zal een schema maken. Als ik mijn ogen sluit probeer ik terug te gaan naar voor vrijdag 1 september, naar de heerlijke tijd voordat de ellende begon. Naar de dagen dat alles rustig voortkabbelde, mijn relatie, werk en leven en alles precies was zoals ik het wilde. Niet dat ik daar rust in vond en tevreden mee was. Nee, ik was altijd opzoek naar meer en beter en in de tijd voor dit alles begon had ik mijn pijlen voornamelijk gericht op ons huis.

‘Wen?’

‘Hmmm?’ met een volle mond magere yoghurt kijk ik naar de overkant van de ontbijttafel. Het kleine tafeltje staat in de woonkamer vlak bij de tuindeuren, zodat wij in de zomer deze deuren open kunnen zetten en genieten van de ochtendzon.

‘Zullen we straks nog naar Amsterdam? Even de sfeer proeven, terrasje pakken. We kunnen de trein nemen?’ Hoopvolle ogen kijken mij vanonder een donkere bos krullen aan- ik hoop dat hij nog wel even gaat douchen om die bos onder controle te krijgen- terwijl hij nog een hap van zijn croissant neemt.

‘Ja! Als we dan even langs dat ene antiekzaakje kunnen lopen, je weet wel, waar ik je gister nog de site van liet zien. Ze hadden net nieuwe haarden uit Frankrijk binnen.’ Meteen kijk ik naar de vierkante, recht toe recht aan allesbrander midden in onze woonkamer. Een uniek antiek stuk zou het echt afmaken. De afgelopen weken ben ik na werktijd voornamelijk druk geweest met muren verven, plinten schuren en de vloer afplakken. De woonkamer was de laatste ruimte in ons oude jaren ’20 woning die nog onder handen genomen moest worden. En niet alleen even een lik gebroken wit over muren. Nee, ik heb het professioneel aangepakt met moodborden en grondig internetonderzoek. Alleen die kachel nog. En de aankleding. En…

‘Wen, ik bedoelde gewoon even lekker ontspannen. Die woonkamer komt van de week wel weer.’ Hugo loopt naar de keuken met zijn bordje en zijn beker om de vaatwasser te vullen. Ik zie aan zijn rug dat ik de grens bereikt heb en even moet stoppen over het interieur. Terwijl ik mijn laatste happen naar binnen lepel open ik nog vlug de Marktplaats app en typ in de zoekopdracht: ‘antieke kachel.’ Een vluchtige blik richting de keuken stelt mij gerust, hij is de schone vaat nog aan het uitruimen.

De advertenties zijn al geladen en de eerste afbeelding springt direct in het oog. De kachel brandt heftig en lijkt zo op het eerste gezicht precies waar ik naar opzoek ben. Klikkend door de zes afbeeldingen die van de kachel geplaatst zijn stop ik bij diegene waarop hij brandt. Grote oranje rode vlammen likken aan het ruitje. Ik vergroot de afbeelding, de vlammen trekken mij aan, de vlammen lijken te bewegen. Mijn ogen worden zelfs een beetje branderig zoals ze kunnen worden wanneer je te dicht bij het warme vuur zit. Ik knijp ze even tot spleetjes en dan gebeurt het. En als je het eenmaal ziet, kun je het niet niet meer zien. Vanuit de vlammen kijkt een verbeten en bezeten gezicht mij aan. Kippenvel kruipt omhoog vanaf mijn blote voeten, over mijn ruggengraat tot achter in mijn nek. Ondanks de al aan kracht winnende ochtendzon heb ik het steenkoud.

Snel klik ik de advertentie dicht, maar kan het niet laten hem aan te vinken als favoriet.