Wat ze je niet vertellen over de bevalling

Kleine meid waar blijf je nou, dacht ik met 40 weken zwangerschap. Ik wist heus wel dat ze niet op de uitgerekende datum zich zou melden, de uitgerekende datum is eigenlijk een schatting waar je je zo ongeveer aan vast kan houden. Er zijn een paar vrouwen die bevallen op de uitgerekende datum, ik was daar helaas geen van. 

Het was de uitgerekende datum 16-06-2016, het zou fantastisch zijn als ze nu zou komen dacht ik bij mijzelf. 
Vriendlief is vanmorgen weer zenuwachtig naar zijn werk vertrokken, zoals hij eigenlijk al een week gaat. ''Bellen als ik terug moet komen he schat''. Ik sliep inmiddels vaak uit, ik had de mazzel dat het brandalarm van onze buren in de nacht continu een piepje gaf, ze waren niet vaak thuis en ik werd er gillend gek van. Slapen had ik inmiddels een beetje opgegeven, ik had een buik als een walvis voor een kleine dame, in combinatie met dat piepje en de warmte was slapen een no go. 
Ik had de moed voor deze dag opgegeven en mijn dag maar ingevuld met series, films en lezen. 

Inmiddels was het de 41e week van de zwangerschap, ik was echt op en we hadden een afspraak in het ziekenhuis.
Bij 41 weken mag je er gelukkig zelf voor kiezen of je uiteindelijk ingeleid wilt worden of niet, bij mij schreeuwde alles om inleiden. 
We gingen rustig zitten, ze vroeg hoe ik mij voelde en ik deed mijn verhaal. Ik was moe en voelde alsof de zwangerschap klaar was, ze moest er uit en liever vandaag nog dan morgen. 
Het was besloten ik zou op 24-06-2016 ingeleid gaan worden, hemel wat was ik zenuwachtig.

Het was zeven uur in de ochtend, we moesten ons melden en ik werd aan de ctg scan gelegd. Alles was goed met onze kleine meid en er werd mij uitgelegd dat ik een ballon geplaatst zou krijgen. Deze ballon zou zorgen voor de eerste 3 cm en zou 24 uur blijven zitten zodat ze daarna mijn vliezen konden breken. Tenzij hij er eerder uit zou vallen, zouden we ons meisje dus niet vandaag maar morgen ontmoeten. 
De arts kwam ondertussen aangelopen met een eendenbek, het inbrengen van de ballon was op zijn minst gezegd niet prettig. Na het inbrengen werd ik naar een kamer gebracht waar ik de rest van de dag en nacht zou verblijven, jeetje wat deed de ballon pijn. De douche zag er zo aantrekkelijk uit en ben er onder gaan staan, mijn vriend zat hulpeloos toe te kijken en probeerde mij een beetje op te beuren. Op een gegeven moment heb ik om een paracetamol gevraagd, wat een ellende toen ik daar nog eens een uur op moest wachten. 
We hebben de tijd uitgezeten en toen ik de paracetamol in genomen had ging het gelukkig een stuk beter. mijn vriend is op een gegeven moment rond een uur of 10 naar huis gegaan, helaas mocht hij niet blijven slapen. Daar lag ik dan, in een kamer helemaal alleen en met veel pijn. Uiteindelijk heb ik in de nacht nog een paar keer mijn ogen kunnen sluiten, totdat mijn vriend om 8 uur de volgende ochtend binnen kwam met een klein ontbijtje. 

Om 9 uur op 25-06-2016  kwam de verpleegster, ''mevrouw we gaan nu naar de verloskamers''.
Ik werd binnen gebracht en de verloskundige kwam kijken hoeveel centimeter de ballon mij opgeleverd had, '' 3 centimeter, we gaan je vliezen breken'' Yes! Dit betekende dat we vandaag haar gaan ontmoeten. 
Mijn vliezen werden gebroken en we kregen te horen dat ze in het vruchtwater gepoept had. Dit was  het moment dat ik besefte dat ik er goed aan gedaan had om mij in te laten leiden, ze moest er uit. 
De weeënopwekkers werden toegediend, de eerste weeën waren makkelijk op te vangen, puffen douchen en op een soort skippybal rond wiebelen. Na vier uur weeën werden ze steeds heftiger en ze kwamen steeds sneller, daar was de weeënstorm. De verloskundige kwam inmiddels weer binnen om even weer de ontsluiting te checken, "4cm we gaan je dosis opwekkers verhogen''. 

Oke heel leuk dacht ik, ik kan nu al niet meer en ik ben inmiddels al 32 uur bezig. '' wat zijn mijn opties als ik toch pijnstillers wil?''
Ruggenprik, nee dat wil ik niet au au au. Oke ruggenprik die wil ik! NU!
Ik kon vrij snel terecht bij de anesthesist, oh hemel wat een fantastische vent was dat , ruggenprik check heb de man een high five gegeven en daar ging ik weer, terug naar de verloskamers. Mijn vriend mocht mij in de tussentijd echt niet aanraken, wat een mazzel had hij dat het EK op tv was. Ik was ondertussen helemaal in mijn sas met de ruggenprik, mijn ogen vielen dicht en ik werd wakker van een enorme persdrang. 8 cm , ik was blij dat het opschoot en helemaal happy met mijn ruggenprik. De laatste twee centimeters lieten dan ook niet lang op zich wachten, ik mocht persen. In een uur tijd was daar dan onze kleine, gave, knappe, fantastische, lieve en meest mooie baby ooit.

Ze werd op mijn borstkas gelegd en daarna gelijk meegenomen door de kinderarts, '' ga jij maar even met hen mee lieverd, ik wil niet dat ze alleen is''. Ondertussen werd ik gehecht, het waren gelukkig maar twee hechtingen en ik was blij dat het er op zat. 
Onze meid werd aangekleed en ik verloor ondertussen nog steeds bloed, mijn baarmoeder wilde niet samenkrimpen en dat was voor mij enorm eng. 
Ze kwamen snel aan met medicatie om mijn baarmoeder weer normaal te krijgen, nadat dat gebeurd was mochten we naar de uitrust kamer waar we nog een nacht zouden verblijven ivm bloedverlies van mij en in het vruchtwater gepoept van mijn dochtertje. Familie stond al klaar toen we de deur uit reden, iedereen was zo blij en trots, dat moment zal ik nooit weer vergeten. 

Ze was er, na een bevalling van 36 uur, veel pijn,bloedverlies en emoties. Onze eerste unieke welp 25-06-2016.