Wat er allemaal kan veranderen in 2 jaar tijd....

Na de echo waarop bleek dat het er 2 waren ging het allemaal in sneltreinvaart

Ik was vreselijk misselijk de eerste maanden zwangerschap, heel snel heel moe, gelukkig konden de oudsten zelf naar school etc dus hoefde ik alleen maar op te staan om ze wakker te maken en te zorgen dat er eten in huis was. Meer dan dat heb ik ook een tijd niet gedaan. Koken en afwassen ging op een gegeven moment niet meer omdat de aanrechtrand op buikhoogte is en dat pijnlijk was, ik kon niet meer zolang staan en vanaf 26wk zwangerschap was eigenlijk het loopje naar het toilet al een hele opgave.

Ook is in die paar maanden mijn relatie behoorlijk verslechterd , dat zal waarschijnlijk met mijn horrormonen te maken hebben gehad, maar ik kreeg steeds meer het idee dat het niet meer na de geboorte van de tweeling "wel weer goed zou komen"

Het huis waar we in woonden stond op de slooplijst en ik moest dus op zoek naar een andere woning. Met 4 kinderen zou dus een 5 kamerwoning ideaal zijn. Met de oudsten op school in Prinsenland zou dus die buurt perfect zijn...

Alleen een huis vinden die aan die eisen voldoet, dat viel niet mee... Ook ging ik steeds moeilijker lopen dus en kwam de "datum" steeds dichterbij

Uitgerekend op 13aug.. maar met een tweeling zat een vroeggeboorte er dik in natuurlijk

Na verschillende huizen bekeken te hebben,  het besluit genomen om niet meer te gaan zoeken en nu een kamertje in orde te maken en dan in het nieuwe jaar weer te gaan starten...  En toen kreeg ik nog een uitnodiging ;-)

En in dat huis woon ik dus nu :-) 4kamers...  ( dus eigenlijk voor het mooie 1 te weinig ) maar wel in de buurt van school... Een heel stuk groter woonoppervlak dan waar we vandaan kwamen, dus dat kamer gebrek neem ik maar voor lief

De sleutel gekregen en op 25 juni kon ik dan de deur van onze nieuwe woning voor het eerst opendoen....  En dan klussen.. Alhoewel... Op een stoel midden in de kamer gaan zitten en afentoe opstaan om koffie in te schenken, meer kon ik niet

Met 35.3 weken weer op controle en toen bleek ik 4cm ontsluiting en weeën te hebben , dus ik mocht niet meer naar huis. Gelukkig was ik diezelfde morgen nog verf wezen uitzoeken en was al het behang gekocht, het laminaat en de meubelen besteld en had iedereen een idee hoe ik het ongeveer wilde hebben.. want met de datum van de keizersnede werd geen rekening gehouden, de mannen wilden eruit !!

De onderste ( Spruit noemden we hem ) lag in stuithouding maar met zijn voet onder zijn billen, dus het moest een KS worden .. Aangezien mijn rug niet recht loopt en een ruggenprik dus waarschijnlijk niet zou lukken of niet goed zou gaan is er ( op mijn aandringen ;-) ) gekozen voor algehele narcose

Diezelfde avond is de operatie uitgevoerd en zijn Spruit en Doperwt op 11 juli omgedoopt naar Ryan en Thomas <3

Na een slechte start en ong. 2 weken ziekenhuisverblijf mochten de mannen mee naar huis ( Ryan na 12 dagen en Thomas na 16 dagen )  Heel eventjes nog in het oude huis gewoond omdat we(ze) nog niet klaar waren, maar al snel gingen we over naar het nieuwe huis en kon de rest van de spullen overgebracht worden

Op zich had ik niet heel veel last van het litteken, maar de rest van mijn buik bleef zeuren, dagelijks slikte ik 5000mg PCM om te kunnen blijven functioneren, maar eigenlijk deed alles me zeer. ( mijn rug en heupen waren de grootste boosdoeners )  Ik had niet het idee dat ik echt kon genieten van de mannen, teveel rommel om mij heen omdat het verhuizen sneller ging dan ik en de "verhuizers" alles hadden meegenomen... Nu achteraf ben ik natuurlijk iedereen heel dankbaar die geholpen heeft want anders was het nooit in dat tijdsbestek gelukt, maar op dat moment werd ik helemaal gek van de verhuisdozen in mijn woonkamer, de inloop kast die praktisch dicht gebouwd was met dozen en andere rommel en de behoefte maar niet de mogelijkheid om te stofzuigen etc....

Zwakte en hulpbehoevend ... gevoelens die ik zelden heb voerden nu de boventoon

Mijn humeur daalde razendsnel, mijn geduld werd steeds minder en bij een gesprek met een goede vriendin heb ik het woord "postnatale depressie" laten vallen.. Niet dat ik het idee had dat ik dat had.. maar meer het idee dat ik er tegenaan zat te hikken

Een heel lang en goed gesprek gehad en al mijn bedenkingen en hindernissen etc besproken en toen kon ik er eigenlijk niet meer onderuit... Alles wees naar "hem" ..  Hij zat me dwars...

Dat heb ik meerdere keren aangegeven , maar uiteraard werd dat niet aangenomen. Want hij deed toch niks verkeerd etc etc

Nee in zijn eigen ogen misschien niet.. Maar in mijn ogen kon hij niks meer goed doen...  En dan ga ik stapelen en stapelen tot dat de toren omvalt en dan knalt het echt

En dat is gebeurd.. en het heeft goed geknald..  En dat was dus het einde van de relatie

De kinderen hebben mijn achternaam, want erkennen hoefde niet zo nodig  ( van hem ) en ik vond het wel best zo.. geen gezeik ook achteraf

Hij komt ze nu in het weekend ophalen .. eerst voor een dag en nu sinds een maand blijven ze ook een nachtje slapen.

Reacties die ik krijg lijken te zeggen dat hij dat voor mij doet terwijl ik meer het idee heb dat hij de kinderen meekrijgt voor zichzelf en zijn band met de mannen, maar hij denkt dat hij mij er een plezier mee doet om ze afentoe een nachtje te laten slapen zodat ik ook uit kan slapen

De mannen slapen over het algemeen van 20.30u tot 08.00u dus die redenering begrijp ik niet helemaal ;-)

En tuurlijk is het lekker om een avondje voor jezelf te hebben en niet fluisterend en sluipend door het huis heen te hoeven, maar dan kan ik ook een oppas regelen of ze een avondje bij mijn ouders laten slapen

Ach ja.......... Wie weet dringt het ooit nog eens door bij hem

In ieder geval zijn de mannen nu 17 maanden en behoorlijk ondernemend.. Vooral Ryan is een klimgeit .. Thomas kijkt alles af en bepaald bij de meeste dingen dat het hem toch te link is haha dus dan haakt hij af maar heel veel gaat hij nu ook na doen

Ze hebben behoorlijke gewichten en zijn dus alle "prematuurheid" ontgroeid gelukkig

Nu hopen dat ze de kerstboom laten staan :-p

De foto is van de uitnodiging voor het verjaardagsfeestje ( links Ryan )