Wat een dag! Wat een emotionele dag!

22 oktober 2015

De telefoon gaat! En nog een keer.. Snel rent m’n man naar beneden!

Het is 07.00 in de ochtend en dit kon niet veel goeds betekenen.

De dag ervoor was oma al niet zo lekker.. Het zal toch niet?!

M’n man komt boven en z’n gezicht spreekt boekdelen.

Oma is vannacht overleden, als je haar nog even wil zien voordat ze gewassen word moet je eigenlijk proberen voor 08.00 uur hier te zijn..

Op dat moment begint mijn flow… Ik had het gisteren nog gedacht, ergens had ik een raar gevoel, en hoopte dat we niet een begrafenis en een geboorte in 1 week zouden hebben..

“Maar ja, hoe groot is de kans.. Zo ziek is ze niet”

Toch helaas is die nacht oma overleden aan een hartstilstand. M’n moeder had me bewust nog niet gebeld, ik sliep al zo slecht dus ze wilde me niet wakker bellen..

Ik was inmiddels 40 weken en een dag..

Na even flink huilen mezelf snel aangekleed. Kleine meid wakker gemaakt en hup in pyjama de auto in, even naar andere opa en oma.

M’n man en ik zijn naar oma gegaan. Hebben d’r even kunnen zien.. Zo maf! Hoe kon dit nou ineens..

Een tijd later, uur of 10 zei ik tegen m’n man, ik heb de kleine helemaal nog niet gevoeld vandaag.

Wat vreemd, hij is normaal altijd zo druk!

Eenmaal weer thuis meteen maar even de verloskundige gebeld waar ik ook meteen terecht kon.

Ze zag een hartje kloppen! Gelukkig! Waarschijnlijk stress enzo.. Maar ze wilde me toch even naar het ziekenhuis sturen voor een uitgebreide ctg.

Zo gezegd zo gedaan, uur later lag ik op de poli aan de ctg en geloof me, ik ben geen arts, maar zelfs ik zag dat het hartje Wat ik zag kloppen niet een normale hartslag was.

Dat vonden de artsen die mee konden kijken ook, en stuurde me naar boven, naar de verloskamers. Ze wilde een langdurige ctg

Toen werd ik alleen maar ongeruste, waarom naar de verloskamers? Wat is er? Waarom voel ik nog steeds mijn mannetje niet? Het al over 3en! Het gaat niet goed! Geloof me..

Weer aan de ctg, een arts assistent die even komt kijken of er toevallig al ontsluiting is, weer een arts die even komt kijken. Dan 2 co assistentes die een echo komen maken.. en mijn gevoel werd alleen maar beroerder .

Ik dacht echt dat er wat met m’n kindje zou zijn. Waarom klopt een hartje maar beweegt ie niet?! Is ie verlamd? Erger nog?! Mijn God vertel het me!

De echo werd vooral rond het hoofdje gemaakt, en ineens zei ze, ik ga even m’n collega er bij halen om te vragen of ze met me meekijkt..

Nou nu was het klaar! Ik kon niet meer! Ik kon alleen maar huilen en ik zei tegen m’n man: zie je wel, het is voorbij.. Ze gaat nu iemand halen die het mag zeggen, die het mag bevestigen..

De gynaecoloog kwam er bij. Ze kon me enigszins gerust stellen, maar ze wilde toch wel heel graag ons mannetje zien zonder de apparatuur. Ze wilde m gaan halen!

Vanaf dat moment ging helemaal alles in een sneltreinvaart.

Tas halen mocht niet meer, ook al wonen we 5 minuten van het ziekenhuis. Eten halen mocht m’n man niet meer, je gaat zo op adrenaline zei de gynaecoloog.

Ok jasje ging aan. Infuus werd geprikt. En het was wachten op het telefoontje van de ok..

Daar gingen we.. Ons zoontje zou zo geboren worden! Maar wat zouden we zien? Hoe is het met m.. Waar moeten we vanuit gaan..

Eenmaal in ok ging alles nog sneller en voor ik het wist lag ik al plat op de operatie tafel en had ik de ruggenprik al gehad..

Toen ik vroeg wanneer ze gingen beginnen kreeg ik als antwoord, oh meid we zijn er al bijna!

En daar kwam ie! Hij werd geboren! Om 18.05 werd onze Boaz geboren!

Ik zag m, maar eigenlijk werd mn vermoeden bevesttigd.. Hij huilde niet en bewoog niet.. Hij werd meteen meegenomen en door een heel team onder handen genomen.

Ik hoorde niks, ik zag niks, ik voelde niks. Ik was leeg, ik voelde me leeg en moe.. emotioneel helemaal even op.

Ik was bevallen maar waar is m’n kindje?

Ik werd tussentijdse de hoogte gehouden. Het zou goed gaan, maar waarom hoorde ik niks.

Terug op de uitslaapkamer werd ik weer een beetje mens, ik mocht zo naar m toe, als de dokters klaar waren.. nog steeds wist ik niks..

Mijn man mocht weer bij me! Eindelijk.. we mochten zo naar m toe, hij vertelde dat het nu goed ging.. Goed? Wat is goed? Goed want hij leeft maar beweegt niet goed? Of wat?!

Hij had het heel moeilijk in het begin.. Hij was 2 keer omstrengeld en had in het vruchtwater gepoept. Hij had geen 10 minuten later geboren moeten worden! Z’n hartje klopte nog, maar dat was ook wel zo’n beetje het.. “hij had zichzelf al opgegeven “ dat is wat we achteraf hoorde.. Hij ademde niet zelfstandig maar ze hadden m gelukkig snel geholpen. Hij kreeg ademhaling ondersteuning. Een beetje deed ie het zelf. En een beetje hulp..

Eindelijk! Tegen 22.00 mochten we naar m toe!

Wat een klein mannetje lag daar! Zo lief klein en onschuldig en wetend dat ie net zo hard heeft gevochten! Maar hij is sterk! Ik kreeg m bij me en wat was dat heerlijk! Tegelijkertijd ook vreemd. Hij is 4 uur bij me weggeweest en wat is dat een raar gevoel. Ik moet maar geloven dat dit m’n zoon is.. Maar het voelde ondanks alles goed.. Wel heb ik tegen de verpleegkundige gezegd, heel stom maar als je het kind van de buurman bij me neergelegd had had ik je ook gelooft..

Gelukkig heeft ie laten zien hoe sterk ie is! En al na ruim een dag mochten die rare slangen er af en kreeg ie een klein zuurstofslangetje in z’n neus. Ook die was maar voor een dag en uiteindelijk is ie na 3 dagen lekker bij me op de kamer gekomen..

Her was een leven voor een leven op die dag! Een dag die ik nooit meer zal vergeten. Een dag met zoveel gevoelens en zoveel emoties!

Helaas was ik niet in staat om de begrafenis van oma mee te maken. En moet zeggen, ik was , hoe egoïstisch het ook klinkt vooral met mezelf bezig.. met sterk worden en er voor m’n kindje zijn! En er voor m’n man en 2 andere kinderen zijn! Die hebben dagen tussen oppas, papa en ziekenhuis geleefd en veel meegemaakt..

Zelf nu, bijna 4 maanden later ben ik nog steeds veel bezig met mezelf en m’n gezin. En is het allemaal nog maar amper of niet geland dat oma er niet meer is…misschien moest dit zo zijn.. Hoe gek het ook klinkt, maar als ik die dag niet om 7 uur wakker gebeld was met dit nieuws, had ik uitgeslapen tot minstens 10 uur! En was dit alles misschien ook wel gebeurd, maar dan een paar uur later… en dat terwijl hij geen 10 minuten later geboren had moeten worden..

Het was een leven voor een leven!

(Met Boaz gaat alles nu super! Een vrolijke kerel die het super goed doet!!)