Was mama nog wel een beetje lief? Nee was 't antwoord.

Ik was diep in slaap en heftig dromend, toen ik gisterenochtend opeens een luide 'Máma!' hoorde. In een reflex stond ik naast mijn bed, mijn ogen proberend open te krijgen. Toen ik de deur open deed zag ik nog net een glimps van de wekker. Nog niet eens half 7, hmpf...Ik waggelde slaapdronken zijn kamer binnen. Daar zat mijn mensje op zijn bed, Elmo stevig in zijn armen geklemd. 'Mama, er zit iets hards op mijn bed' ow jee...'Ik probeerde het met een doekje af te doen maar dat lukte niet!'. Ik wist al lang hoe laat het was, hij was immers met stekende buikpijn naar bed gegaan de avond ervoor. Ik deed het licht aan en ja hoor, bingo. Op de plek waar zijn hoofd normaal lag, lag nu een dik plakkaat opgedroogd braaksel. Waar hij dus ook de hele nacht in had gelegen. Kreun, mannetje toch....Dus van slaapdronken zombiemodus, instant in de actiemodus. Oké hier gaan we: beddengoed afhalen, wasmachine aan, kind onder de douche, raam op zijn kamer extra ver open (wat een lúcht hing daar zeg) en straks school bellen dat hij niet komt.  Om 7 uur zaten we fris en fruitig beneden op de bank. Nou ja, fris gewassen, maar bepaald fruitig waren we allebei niet. Doodmoe was ik, maar dat kleine mannetje was volledig een uitgewrongen dweil. Als ziek musje zat hij op de bank, met opgetrokken knietjes en zijn Elmo (Elmo 2.0 dan, slaap-Elmo zat immers ook in de wasmachine) onder zijn rechterarm, sabbelvingertjes van zijn linkerhand in zijn mond. Zijn ultieme comfi-houding.

Dat werd een dagje thuiswerken waar mogelijk tussendoor voor mama en een dagje uitzieken voor Max. Ik merkte dat ik weinig kon hebben omdat ik zo moe was (ik voelde me al heel de week niet fit). Maar goed, even tanden op elkaar en doorbikkelen. Lekker voor zoonlief zorgen, tussendoor werken, de was nog maar een keer aanzetten voor de volgende lading en de kerstboom moest en zou er nu ook eens gaan komen (was zondag al het plan maar niet gelukt door tijdnood). 

Na wat gegeten te hebben en een volle ochtend voor Netflix, leek hij iets meer praatjes te krijgen. Op een gegeven moment zette hij zelf zelfs de televisie uit en ging rustig met zijn van Sinterklaas gekregen Playmobil-burcht spelen. Goed teken. Hij was wat matjes, maar begon zich al duidelijk wat beter te voelen. Aan het eind van de middag hebben we zelfs, onder het genot van gezellige kerstmuziek op de achtergrond, samen de kerstboom opgetuigd (jeuj eindelijk staat 'ie!). Heerlijk momentje samen.

Maar, dat gevoel van weinig kunnen hebben, omdat ik al even op mijn tandvlees liep, bleef aanhouden. Het was gezellig, maar als zoonlief dan een paar keer koppig deed en niet luisterde, voelde ik de irritatie al in mij opborrelen. Zucht, NU even niet vent! Dan bijt je wel op je tanden, maar je voelt dat het niet veel verder moet gaan dan dat. Die avond, toen hij naar bed ging, had hij even een boevenbui. Grappig normaal hoor, maar nu was de rek er een beetje uit. Ik gaf al aan dat mama het niet grappig vond, dat ze moe was en dat hij nu even moest gaan luisteren. Tja daar dacht Max anders over. Dus nog even een paar keer te lang door gaan. Van binnen gromde ik, maar hield het in. Tot het moment van oogdruppels kwam. Hij vindt het nog wat spannend, maar we hadden afgesproken dat we die even in gingen doen. Ja hoor, hij ging mee werken. Maar opeens, nee toch niet. O ik had het niet meer hè. Toch zo kalm als ik maar kon veinzen op hem ingepraat. Hoe belangrijk het nog even was die druppels in zijn ogen te krijgen. Ja, nee, ja oké mama, nee toch niet. Uiteindelijk duwt hij bruut het flesje oogdruppels in mijn hand opzij en pakt een boek om voor te lezen. Voor ik het wist smeet ik het flesje oogdruppels in zijn boekenkast, rukte het boek uit zijn handen en snauwde 'prima, dan lezen we dat stomme boek en doen we geen oogdruppels. Maar vooral niet klagen als je ogen straks weer jeuken!'. O hemel, zó niet mijn ding om zo te doen...wat bezielt me. Max schrok uiteraard en de tranen bungelden boven zijn trilende lipje. Shit. Meteen had ik spijt en zei dat ook tegen hem. Ik heb hem geknuffeld en uitgelegd dat mama erg moe is en daarom wat chagrijnig was. Maar dat ik héél veel van hem houd. Maar als hij dan niet luistert, ik dat nu minder goed kon hebben dan anders. Dus dat we gingen afspreken dat hij voortaan weer gewoon goed luistert en dat mama tegelijk niet meer zo moppert. Het was weer goed en hij ging vrolijk slapen.

Maar ik voelde me rot. Bah, ik voelde me dan wel niet goed en de dag was pittig zo (Husband was net deze dag van 's ochtends vroeg tot laat in de avond weg), maar dan ga ik het ook nog eens afreageren op mijn ventje. Dat was niet eerlijk. 

Deze ochtend zaten we naast elkaar. Ik zei nog iets van gisteren en vroeg of hij mama toch nog wel een beetje lief vond. Hij schudde met een frons nee. Huh? Was ik zo erg dan? Meteen erna zei hij 'nee mama, je bent niet een béétje lief, ik vind je heel erg lief!'. O smelt, mijn dag kon niet meer stuk. Ja ik voelde me nog moe, maar wat er ook gebeuren zou vandaag, ik was en ben nog steeds helemaal vrolijk dankzij mijn lieve knul!