Wachtkamer overdenking

Dus deze mama laat Floortje vertellen en vult aan waar nodig. Deze week hadden we de opdracht om de vingertic, zoals ze die zelf noemt, te leren onderdrukken. Oefenen om het in te houden eigenlijk. We maken er een spelletje van en met een stopwatch bij de hand moet ze proberen het zo lang mogelijk niet te doen. We hebben goed geoefend naar elke keer na de oefening werd de kriebel nog erger en ging ze dus nog meer pulken! Samen hebben we besloten de vingertic maar even te laten zijn voor wat hij is. En de therapeut bevestigde dit ook.

‘Hij is nu te heftig op de voorgrond, het heeft geen zin om hem te onderdrukken. Hij komt er nu dubbel en dwars weer uit. Dat is nu juist wat we niet willen.’ Pulken tussen haar vinger en nu ook op haar kin (er zat nog een plekje die nu dus blijft zitten) maar ook de nagelriemen worden kaal gepulkt. Kortom hij is te aanwezig nog.

Negeren of te wel het er laten zijn, is het advies.

Maar negeer ook het onrustige gedrag wat ze nu heeft. Want terwijl wij druk in gesprek zijn zit Floortje totaal niet rustig op haar stoel.

Ze plukt vrolijk aan haar vingers, laat de stoel van voor naar achter wiebelen, doet haar haarband keer op keer in en weer uit en tegelijkertijd wiebelt haar onderkaak vrolijk alle kanten op.

Wat ik denk? Pff ik word er zelf kriebel van! Kijk geregeld naar haar, corrigeer haar een paar keer, benijd vervolgens de therapeut die onverstoorbaar verder kan praten en tegelijkertijd kan ik ook nog een zinvol gesprek voeren. Eigenlijk best knap al zeg ik het zelf.

Maar mijn hoofd? Die word er horensdol van eerlijk gezegd!

Uiteindelijk kan ik niet meer en moet zo lachen! Waarop we alle 3 maar in de slappe lach schieten. Ik benoem dat ik het moeilijk vind dat mijn dochter zo onrustig is terwijl je eigenlijk netjes op de stoel moet zitten. Moet? Van wie moet dat eigenlijk? Tja. Ik benoem ook dat ik het moeilijk vind het er te laten zijn. Vooral op dit soort momenten maar helemaal in het openbaar. Vaak houd ze zich in maar nog vaker lukt het ook niet en dus komen mijden we die dagen het openbaar. Dan blijven we in en om huis.

Maar opeens bedenk ik me waarom eigenlijk? Waarom schaam ik me voor mijn eigen dochter? Ik moet me schamen om deze gedachten! Tja.

Daarom zit ik nu hier in de wachtkamer dit blog te schrijven. Even van me af schrijven.

En ja deze dagen zullen veel aanwezig zijn deze komende maanden. Volgende week is Maud jarig, de week erop de super spannende ontmoetingsdag met kinderen van de Tourette stichting, Sinterklaas komt in het land, en en en… en dan mogen we ook niet vergeten dat papa net weer thuis is van een speciale reis naar Auschwitz en opa en oma ook nog eens op vakantie zijn. (Moet ik ook nog even heel eerlijk zeggen dat de meiden het echt super goed gedaan hebben in de week dat papa weg was! Ze waren zo stoer samen!)

Kortom er gaat zoveel in dat koppie om deze maanden. Eigenlijk wel logisch dat het er op die manier uit komt.

En wat is er nu eigenlijk zo erg aan een gezellig bezig bijtje in de buurt?

Want ze zorgt altijd een lach op ieders gezicht en ja daar krijgen we allemaal weer vitamientjes van.