Waar het allemaal mee begon.. Deel 1

Hier gaan we dan, beginnend bij het begin toen alles even misging.

Een jaar geleden, na de bevalling van onze tweede raakte ik even helemaal in de put. Net als na de eerste bevalling kwam ik niet op die roze wolk waar je van hoort, maar voelde ik me zo verschrikkelijk somber, down, niet wetende wat ik met mijn baby aan moest, niet weten hoe ervan te houden en ga zo maar door. Alleen deze keer nog vele malen heftiger dan de vorige keer.

Men dacht aan postnatale stress syndroom, iets wat niet onbekend is bij menig vrouw na een bevalling. Ook ik had geen andere verklaring dan dat ik depressief was. Trust me, het was verschrikkelijk en ik vind het heel erg dat ik in die eerste maanden van mijn kinds jonge leventje , niet heb kunnen genieten zoals je dat wel zou moeten kunnen doen. Na meerdere schreeuwen om hulp richting mijn huisarts, werd er dan ook actie ondernomen. Van een psychiater, die me niet depressief genoeg vond voor medicijnen (balen op dat moment want ik wilde alles aanpakken om me beter te voelen maar gelukkig achteraf want die medicijnen hebben ook hun bijwerkingen), tot aan begeleiding voor mij thuis, als een soort speciale thuiszorg.

Zij kwamen twee keer per dag om mij te ontlasten in dagelijkse taken, te praten en te werken aan doelen om alles weer op de rit te krijgen. Het leek alsof ik gewoon de tijd moest uitzitten tot ik weer happy werd.

Echter ging mijn eigen speurtocht ook door, zoekend naar iemand die me kon helpen zodat ik weer als zelfstandige en zelfverzekerde vrouw door het leven kon en kon zorgen voor mijn gezin en zo belandde ik bij een psycholoog. Bij mijn eerste sessie daar alleen, kwam al meteen de grote veroorzaker van mijn somber en onzekerheid op tafel...

Het misbruik van jaren geleden, door mijn eigen broer...