Vorig jaar brak mijn hart, ik liet mijn kind achter!

`Vorig jaar, (over iets minder dan 2 uur exact een jaar geleden)

Deed ik een van de moeilijkste dingen als moeder. Ik gaf mijn kind weg. Hij was toen 10 weken oud en dit was al zijn derde opname. Het was een geplande opname dit keer en geplande operatie. Alles uitvoerig aan ons beschreven en uitgelegd. We wisten precies wat ons te wachten stond.

Een dag voor zijn ok zou hij opgenomen worden en aangesloten op een sonde die zijn darmen leeg zou maken. Daarnaast kreeg hij een blijvende canule (slang in de darm naar buiten). De dag daarna was het zo ver.

Die ochtend legde ik hem op het bedje na een dikke dikke knuffel en nam afscheid bij de deur. Hij was maar 10 weekjes oud. Zo klein nog, zo breekbaar! En het zou een zware OK worden. Waarschijnlijk zo een 6 uur. In die tijd zouden we niets horen. Totdat hij weer wakker zou zijn. En daar ging hij dan, je ziet je 'gezonde' kindje weg gaan. Je bent erop voorbereid hoe het zou zijn als hij terug was.

Het ongezonde stuk uit zijn darm verwijderd, de darm weer aangesloten op de resterende endeldarm. 'Over' zal het nooit zijn want de volledige darm is anders aangelegd. Maar het idee was dat hij dan zelfstandig ontlasting zou gaan krijgen. Dat had hij tot op dat moment nog nooit gehad.

Het verdriet, de pijn, het is onbeschrijfelijk. Ik denk dat het aantal uur niet eens veel uit maakt. Maar een uurtje is iets beter te behappen dan 6 uur. Maar het is verschrikkelijk. Al die tijd hoor je niets! Helemaal niets! vrienden en familie gevraagd niet te bellen die dag. Want als de telefoon wel gaat is je grootste nachtmerrie waarheid geworden... Het zou echt een zware OK worden, dus ook ja daar hou je rekening mee. Wie zegt dat je hem wel terug krijgt?

Nadat we onszelf en elkaar weer bij elkaar hadden geraapt, gingen we een rondje wandelen met mijn ouders en zus/zwager en onze dochter. Na 2 uur terug naar de afdeling, geen nieuws gelukkig. Doorgegeven waar we de rest van de tijd zouden zijn, je weet maar nooit wat als iedereen spontaan geen bereik meer heeft?

En ja zelfs zo een dag gaat voorbij, op het moment dat ik naar de afdeling wilde gaan om na te vragen kwam mijn man al aangerend. Hij was wakker en we mochten erheen!!!!

HIJ LEEFT NOG!!!

en dan zie je hem terug. Je kleine mannetje is nog een stukje kleiner, lijkwit, dik en opgezet. Kreunt en heeft pijn. Compleet van de wereld van alles dat hij heeft gehad (sonde, infuus 2x, canule, ruggenprik en catheter overal plakkertjes voor de monitor) er was nog maar heel weinig mannetje over!!

Zo zwak als hij was net na de OK, we verlieten een week later volgens planning het ziekenhuis alweer. om 2 weken later alweer terug te komen met een mannetje dat nauwelijks leefde en toch weer overleefde. Lees mijn eerdere blogs voor het complete verhaal.

Een jaar geleden liet ik mijn zoontje achter, een jaar geleden vreesde ik voor het eerst voor zijn leven, kreeg ik mijn zoontje toch weer terug!

Een jaar geleden brak mijn hart, ben ik nog steeds stukjes kwijt en werd ik 25. Op 1 dag...

en dus gaan we dit jaar weg.. We/ik vluchten. Naar het dolfinarium. Om de verdrietige herinneringen te ontvluchten. Thuisblijven kan ik niet, dan ga ik me echt te zielig voelen. Ik zal echt blij zijn als 4 mei weer voorbij is, zonder tranen dit jaar hopelijk

Sterkte voor alle ouders die voor dezelfde deur komen te staan, hun kindje achterlaten en hopelijk weer op mogen halen. Het veranderd je, voorgoed. Respect voor een ieder die hierdoor gaat en weer verder gaat. Voor ieder ander, bij een kindje is het nooit 'even' een operatie. Niet Nooit Nooit. Echt niet. Het is niet simpel, het breekt je. De een wat erger dan de ander, maar makkelijk is het nooit.