Voor ik het wist stond ik op 'straat' (6)

Dit verhaal is niet bestemd voor op facebook a.u.b.

Oma is nog geen maand, na mijn berichtje of alles wel goed met haar ging, overleden. Ik was er kapot van, niet alleen ik, mijn vader ook en die greep naar de drank..

Ik liet het ook maar zo, wat kon ik anders doen? Zeggen dat hij moest stoppen met drinken? Hij nam niks van mij aan, ik was het kind en hij de volwassene. Al had ik soms wel het gevoel dat dit andersom was. 

Ondertussen had ik het meeste van mijn spullen bij mijn schoonouders gezet in verhuisdozen. Ik was als de dood dat deurwaarders mijn spullen in beslag namen voor de schuld van mijn vader. Ook heb ik gebeld met de instanties die de schulden op mij wilde gaan verhalen. Wat kon ik eraan doen, dat dit niet zou gaan gebeuren. Hun laconieke reactie was dat ik dan moest verhuizen. Maar ik vond verhuizen geen optie, waar moest ik dan naartoe? Een eigen huisje kon ik gewoon niet betalen, ik had een minimum salaris. Ik was erg gehecht aan wat ik had, alles zat bij me in de buurt. Misschien klinkt het wat verwaand, maar zo bedoel ik dat absoluut niet. Mijn werk, mijn man (toen nog vriend), mijn vrienden, alles was in de buurt. Natuurlijk heeft mijn moeder ook gezegd dat ik altijd welkom ben bij haar, en dat wist ik ook wel. Maar het idee dat ik mijn vader dan alleen liet, gaf mij een heel benauwd gevoel. Dus ik bleef bij hem en accepteerde de dronken buien, en de vrouwen die over de vloer kwamen waar hij een leuke nacht mee had. Het was soms zelfs zo erg, dat hij kwaad op me werd als ik belde dat het eten klaar was en hij in de kroeg zat. Hij kwam toen stomdronken thuis om 23.30, ik belde om 19.00. Hij is op de grond in slaap gevallen, ik ben over hem heen gestapt en ben gaan slapen. 

Op een avond kwam hij maar niet thuis, hij nam zijn telefoon niet op. Ik was ontzettend ongerust en zag hem al ergens dood liggen, alle scenarios kwamen wel voorbij. Ik heb zelf de kroegbaas gebeld of hij wist waar mijn vader was, maar hij had hem niet gezien. Ik heb die hele nacht niet geslapen. Om 07.00 werd ik gebeld door mijn vader, hij was vanuit de kroeg met iemand mee naar huis gegaan en daar in slaap gevallen. Oké, dat kan gebeuren. Maar dan laat je toch even weten waar je bent! Ook was ik ontzettend boos op de kroegbaas, zeg gewoon dat mijn vader er was! Ik ging finaal uit mijn dak tegen mijn vader, dit zou ik eens moeten flikken! Denk dat er dan een halfjaar huisarrest boven mijn hoofd hangt. Ik voelde mij op dat moment echt de volwassene, en mijn vader was het kind. Ik was het zat.. ik zat ook in het zelfde schuitje, al stonden dan de schulden niet op mijn naam. Moest ik dan ook maar naar de drank grijpen? Mijn kop in het zand steken? Net doen alsof het één grote nachtmerrie was, wat ik soms echt wel heb gewenst. 

Op een dag kwam ik nietsvermoedend thuis, er lagen 3 brieven van dezelfde instantie op de mat. Ze waren geadresseerd aan mijn vader, aan mij en aan N.., maar N.. woonde niet meer bij ons. Ik heb met trillende en bevende vingers de envelop open gemaakt. Die brief was mijn grootste angst, die werd nu waarheid. We werden het huis uitgezet, mijn vader had al meerdere malen de hypotheek niet betaald. Ik ben gaan huilen, ik had het gevoel dat alles onder mijn voeten weggetrokken werd. Ik heb mijn vriend opgebeld, ik had hem nodig en wel nu! Hij heeft me geknuffelt en me de rest van de avond niet meer losgelaten. 

De volgende dag heb ik gebeld en gevraagd wat er ging gebeuren en per wanneer. De vriendelijke vrouw aan de telefoon zei dat we tot 25 maart 2013 de tijd hadden om dingen te regelen. Die datum zouden we ons huis kwijt zijn, geen dak meer boven ons hoofd. Ik ben stilletjes gaan huilen, die vrouw hoorde het ze zei: 'het is niet jou schuld.' Dat maakte het er juist niet beter op. Ik vroeg haar wat ik kon doen, ze zei me letterlijk: 'je zou kunnen kijken of je het huis kan kopen van je vader, zo behouden jullie het huis.' Oké, misschien lief dat ze mee dacht, maar voor mij geen optie. Ik moest nog 21 worden, ik had geen vast contract, ik had nog een jeugdloon en de hypotheek was meer dan mijn hele salaris per maand! Ik heb haar vriendelijk bedankt en opgehangen.

Een paar dagen later had ik afgesproken met mijn beste vriendinnetje, ik heb haar het hele verhaal verteld. Ze keek me aan en zei: 'dan gaan wij toch samen wonen in het huis van mijn vader?' Ik dacht er niet eens bij na, ik knikte, heb haar beetgepakt en gehuild. Niet van verdriet, maar puur van opluchting. Toch ging er continu een zinnetje door mijn hoofd: 'en mijn vader dan?'

Word vervolgd xxx