Voor ik het wist stond ik op 'straat' (5)

Dit verhaal is niet bestemd voor op facebook a.u.b.

Ik ben huilend naar mijn moeder gegaan en heb haar alles verteld, mijn moeder wist wel dat er iets speelde. Maar niet dat het zo gigantisch uit de hand liep, ik ben nooit goed geweest in het uiten van mijn gevoelens. Mede komt dat door mijn vader, die zei altijd dat ik me niet zo moest aanstellen.

Alles heb ik haar verteld, ze heeft me in haar armen genomen en gevraagd waarom ik niet het niet eerder verteld had. Maar dit mocht niet, ik mocht dit niet van mijn vader vertellen aan wie dan ook. Hij was daar denk ik te trots voor, maar ik gehoorzaamde. Alleen mijn man (toen nog mijn vriend), mijn schoonouders en mijn moeder wisten het dan opgegeven moment. 

Met mijn oma (van vaderskant) kon ik na de dood van mijn opa, heel goed mee praten! Zij vroeg mij op eeen dag: 'gaat het wel goed met je vader? Hij drinkt veel hé?' Ik had haar vraag niet verwacht en schrok er een beetje van, maar ik schudde mijn hoofd. 'Het gaat niet zo goed oma, papa drinkt heel veel..' en daar bleef het bij. Kort daarna hoorde we vrij weinig van oma, ze was ontzettend hip en was vaak te vinden op facebook. Elke dag plaatste ze wel een berichtje, maar het bleef angstvallig stil. Ik stuurde haar een berichtje of het allemaal nog wel goed ging. Mijn vader ging diezelfde dag bij haar langs omdat hij het ook zo stil vond. Ze was thuis, en helemaal in de war. Hij is met haar naar de huisarts geweest, en ze kreeg een verwijzing voor naar het ziekenhuis. Zo ging het balletje rollen. Na vele onderzoeken en dagen in het ziekenhuis, ging ze erg acheruit. Zo had ze volgens haar elke dag rode kool gegeten, omdat ze niet meer op andere woorden kon komen. Uiteindelijk bleek ze 2 hersentumoren te hebben, ze wilde daar niet aan behandeld worden. Ze was dus hard gezegt uitbehandeld, ze mocht op vrijdag naar 'huis'. Ze ging met ons mee, want thuis was ze alleen, vanaf maandag konden we thuiszorg voor haar regelen. Gek genoeg was ze dat weekend redelijk helder, je moest niet vragen welke dag het was, of wat de datum van vandaag was, want dat wist ze niet. Die maandag ging mijn vader in de ochtend naar het ziekenhuis om thuiszorg te regelen voor oma. Ik zou om 09.00 op mijn werk moeten zijn, maar dan was oma alleen. Er knaagde een heel naar gevoel aan mij dat ik oma niet alleen moest laten. Ik heb mijn baas opgebeld, die gelukkig op de hoogte was van de hele situatie en gezegt dat ik later kwam. Dit was gelukkig geen probleem, en maar goed ook. Ik was met oma aan het praten, maar oma keek dwars door mij heen, het was erg beangstigent. Toen viel ze om, ze schokte en haar ogen draaide alle kanten op.. en ik? Ik was totaal in paniek! Ik wist niet meer wat ik moest doen, bevent en trillent heb ik mijn telefoon gepakt en wist het alarmnummer niet meer, ik kon niet helder nadenken en de paniek sloeg alleen maar toe. Hele scenarios gingen door mijn hoofd, uit eindelijk lukte het mij om 112 te bellen en huilent heb ik om hulp gevraagd. Daarna mijn vader gebeld dat hij onmiddelijk naar huis moest komen. Binnen 3 seconden stonden ambulancebroeders in mijn huis. Ik stond op dat moment op de automautische piloot, overal hoorde ik sirenes, en die waren allemaal voor oma. De brandweer moest komen, want ze kregen oma niet door het trapgat naat buiten, ze moest via het raam. Kort daarna stonden er allemaal brandweermannen in de woonkamer, ik stond erbij en ik keek ernaar. Het was net een film die zich in 3D voor mijn neus afspeelde. Mijn vader ging met oma mee naar het ziekenhuis, ik bleef achter. Toen ben ik gaan huilen, zo hard als een klein kind dat kan. Ik storte in, ik kon niet meer sterk zijn op dat moment. Toen sloeg iemand ineens haar armen om mij heen, ik heb ze vastgepakt en keek niet eens wie der blouse ik aan het bevuilen was. Het was mijn schoonmoeder, ze woonde bij ons om de hoek en had alles zien gebeuren vanaf buiten. Het was fijn om even die armen om me heen te hebben, ik was intens verdrietig. Maar ik moest ook naar het ziekenhuis, ik moest weten hoe het met oma ging en er zijn voor mijn vader. Ik raapte mezelf bij elkaar, friste me op en een collega van mijn vader bracht me naar het ziekenhuis. 

Oma lag op de 1e hulp, ze bleek een epileptische aanval te hebben gehad. Ze was op dat moment rustig vanwege de medicatie die ze kreeg. Maar naar huis ging ze nooit meer, dat ging niet meer. We hebben er voor gekozen dat oma naar een hospice zou gaan, dat gebeurde enkele dagen later. Hier heeft ze een week gelegen. Oma is nog geen maand, na mijn berichtje of alles wel goed met haar ging, overleden. Ik was er kapot van, niet alleen ik, mijn vader ook en die greep naar de drank..

Word vervolgd xx