Voor hun kom ik mijn bed uit....

Daar zit ik dan, op de bank met mijn dekentje om mij heen en een dampend kopje thee naast mij op de tafel.
Zo zit ik dan al 3 weken lang.

Na een pittig gesprek op mijn werk, dat precies viel op een dag dat het al niet lekker met me ging, ben ik ingestort. De dagen na dit gesprek heb ik huilend doorgebracht en in een waas.
De week erop ben ik naar de huisarts gegaan en die vertelde mij dat ik goed overspannen was en tegen een burn-out aanzat.
Okee, top en wat nu?

Ik merk dat er al maanden niet uit mijn handen komt, het huishouden ligt op z'n gat, de pyjamaochtenden/hele dagen samen met m'n zoon zijn niet zo heel spontaan meer, hyperventilatie aanvallen wanneer ik onzeker ben, mijn gedachte die ik niet kan loslaten, misselijk, piekeren en het ergste van alles is de moeheid, de hele dag ben ik moe. Het liefst lig ik de hele dag in mijn bed en met de dekens om mij heen...

Maar elke ochtend word ik vrolijk wakker gekust en geknuffeld door allebei mijn mannen...
En elke ochtend hoor ik de fijne woordjes 'lieverd, ik hou van jou...'"en meteen erachteraan  'ja, mama, een heleboel en altijd...'

Door deze twee kerels, mijn twee allesies, kom ik uit mijn bed...
Sta ik op en kleed ik mij aan...
Plan ik elke dag dingen om te gaan doen, al is het alleen even voetballen!
Hoe moeilijk het momenteel ook is om mij er toe te zetten!

En hoe nu verder? Geen idee... ik heb up en ik downs!
Gelukkig heb ik wel een beetje rust gevonden in die 3 weken... maar die waas hangt er nog!