Vol verwachting klopt óns hart, niet dat van Sam…

Afgelopen zaterdag was het tijd voor Sam zijn allereerste Sinterklaas. En wat keken we daar naar uit! Sam niet, die begreep er natuurlijk nog helemaal niets van. Maar wij als ouders (en dan met name ik) konden niet wachten tot het zo ver was. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe geweldig ik Sinterklaas en alles eromheen vond als kind. Hoe zenuwachtig ik toeleefde naar het moment dat de beste man in het land arriveerde en helemaal naar 5 december: Pakjesavond! Nu we zelf een kleintje hebben lijkt het wel of ik die tijd weer een beetje herbeleef. En dus zaten we zaterdag met de hele familie in onze woonkamer gevuld met pakjes en gezelligheid…

Schoen zetten

Zodra de Sint in Nederland arriveerde kon ik het niet laten om Sam zijn schoen te zetten. Het kind in mij kwam weer een beetje naar boven. Ik had wat kleine cadeautjes ingeslagen en dezelfde avond alle drie onze schoenen gezet. Mét wortel voor het paard natuurlijk en voor de open haard, want we hebben ook eindelijk een échte open haard in ons nieuwe huis. Dat zag er zo schattig uit!

Sam zijn allereerste schoencadeau was een functioneel cadeau: een nieuwe fopspeen. Hij wordt komende maand alweer een half jaar oud en ik zag dat ze vanaf dat moment een grotere speen nodig hebben. Die hebben we dus alvast in huis. Handig! Een week later mocht Sam weer zijn schoen zetten en dit keer heeft hij een houten stapelraket gekregen. Volgens mij is Sam dus lief geweest dit jaar!

Pakjesavond

Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover: Pakjesavond. We hadden afgesproken om het dit jaar met zijn allen, mijn familie en mijn schoonouders, bij ons thuis te vieren. Alleen liep de planning qua voorbereidingen een beetje in de soep, omdat ik door de operatie twee weken uit de running was. Op vrijdag ben ik voor het eerst buiten geweest en heb ik als de donder mijn cadeautjes bij elkaar gesprokkeld. Zaterdag overdag stonden de activiteiten huis schoonmaken, boodschappen doen, dobbelspel klaarzetten en eten klaarmaken op de planning. Normaal gesproken had ik dit nét moeten redden, maar een huilende Sam (die ook nog eens niet wilde slapen) gooide een beetje roet in het eten. Of liever gezegd in de planning. Hij voelde waarschijnlijk dat zijn moeder een beetje last van stress had, met als gevolg dat ik met een coupe ‘net-onder-de-douche-vandaan’ de deur opendeed voor mijn ouders. Uiteindelijk is het toch nog allemaal goed gekomen en stond alles klaar toen mijn zus met haar gezin arriveerde. Mijn schoonouders waren allebei ziek en moesten helaas afzeggen.

Na het eten begonnen we met cadeaus voor de kinderen. Normaal gesproken waren het alleen de twee kinderen van mijn zus, maar dit jaar hadden we ook onze eigen kleine bink. Was ik toch bijna vergeten zelf een cadeautje voor Sam te kopen. Ik schaam me diep! Gelukkig dacht ik er op het laatste moment nog aan…

Alle cadeaus lagen op een stapel midden in de kamer en we hadden Sam ertussen gelegd. Leuk voor een foto, en zo kon hij ook meteen het eerste pakje uitkiezen. Er zaten zelfs meerdere pakjes tussen met zijn naam erop. De score: twee nieuwe prentenboeken, schattige nieuwe kleertjes van Zara, zijn allereerste kerstbal, een vrolijke speelgoed pinguïn en een super foute kersttrui. Dank u Sinterklaasje!

Speelgoed tsunami

Sam is flink verwend, maar heeft gelukkig niet overdreven veel cadeautjes gekregen. En er zaten ook wat functionele cadeaus tussen, niet alleen maar speelgoed. Ik zag namelijk pasgeleden een item bij Editie NL waarin ze spraken over een heuse speelgoed tsunami. Kinderen lijken tegenwoordig steeds meer speelgoed te krijgen. Gemiddeld heeft een kind meer dan vijftig stuks speelgoed en spelen ze slechts met de helft. Ik zie dat om me heen, bij vrienden en familie, ook gebeuren. Ik hoop dat we dit bij Sam tot een minimum kunnen beperken - door bijvoorbeeld voor zijn verjaardag met zijn allen een groot cadeau te kopen - maar ik heb geen idee in hoeverre je dit echt tegen kunt gaan. Ik hoop in ieder geval dat Sam later nog wel de waarde van dingen ziet, en dat hij nog wel dingen heeft die hij zó graag wil hebben dat hij al weken van tevoren aan het aftellen is en de nacht ervoor gewoon niet kan slapen van de zenuwen. Daar heb ik in ieder geval goede herinneringen aan.

Kleine kinderen worden groot...

Toen de kindercadeaus uitgedeeld waren, was het tijd voor het dobbelspel. Mijn neefjes zijn inmiddels al zo groot dat ze gezellig meededen met de volwassenen. En ik kreeg overdag nog een foto als herinnering op Facebook waarop ze allebei als zwarte piet verkleed waren. Wat gaat de tijd toch snel! Het dobbelspel zorgde zoals ieder jaar weer voor voldoende lachmomenten. Lekker elkaar treiteren door elkaars geliefde cadeaus af te pakken of iemand juist op te zadelen met iets stoms. Sam heeft nog een deel van het dobbelspel meegekregen. Toen hebben we zijn pyjamaatje aangedaan, zijn flesje gegeven, een boekje voorgelezen en hem naar bed gebracht. En hij ging meteen lief slapen. Waarschijnlijk was hij bekaf van alle nieuwe indrukken en de drukte in huis (en vergeet niet dat hij overdag natuurlijk flink gehuild en niet veel geslapen had).

Ondanks dat Sam nog helemaal niets van Sinterklaas begreep, was het toch heel erg leuk om het voor het eerst samen met hem te kunnen vieren. Ik kan niet wachten tot hij straks wel beseft wat Sinterklaas precies is en ’s ochtends zenuwachtig de woonkamer insluipt om te kijken of de beste man iets in zijn schoen heeft gedaan. Of zoals één van de zoontjes van de yoga mama’s zegt: 'Ik wil op de bank slapen mama, want dan kan ik Sint of Piet misschien zien.'

Hebben jullie ook al Sinterklaas gevierd met een baby? Of vinden jullie dat te vroeg?