Vijf jaar zwanger achter elkaar en 2 kids rijker

Het begon allemaal juni 2012, yesss zwanger van ons eerste wondertje. Wat waren we blij en wat was het snel gelukt in 3 maanden tijd. Iedereen mocht het weten, we konden het van de daken schreeuwen! Sommige, waaronder ook mijn eigen schoonmoeder zei: "het kan ook mis gaan hoor, dus ik zou niet te enthousiast zijn". Maar dit voelde zo goed. Ik wist het zeker, dit kindje bleef bij ons. 

En zo was het ook. Na een super zwangerschap zonder zorgen, beviel ik in maart 2013 van ons eerste zoontje. 

In november 2014 werd ik weer zwanger. Maar dit keer voelde het toch anders. En 8 dagen na de test begon ik bloedverlies te krijgen.. ik wist eigenlijk al meteen dat het niet goed was. Maar het was nog te vroeg voor een echo. Dus uiteindelijk 2 weken met bloedverlies gelopen. Toen bevestigde de echo inderdaad dat ik een blighted ovum had. Een "windei" een eitje wat niet goed bevrucht is. Pfff ik was er kapot van, want je had toch gehoopt dat alles goed was en het leeftijdsverschil vonden we perfect, 2 jaar en 4 maanden. Dit was dus nu niet meer zo. De miskraam zelf werd met Cytotec opgewekt en hoefde gelukkig geen curettage te ondergaan. Maar lichamelijk en geestelijk was het best een impact. Dus besloten we even een soort van pauze te houden en begon zelfs weer met de pil (dit ook om mn cyclus weer regelmatig te krijgen).

We zijn in juli 2015 op vakantie gegaan en zouden daarna weer gaan proberen. Al vond ik het nu allemaal veel spannender. Want stel het gaat weer mis, of er is weer iets niet goed gegaan in de aanleg. Pff je bent min of meer het vertrouwen kwijt in je eigen lichaam. Het maakt je onzeker. 

26 oktober 2015 een zwangerschapstest gedaan en we waren weer zwanger.., maar ook nu kreeg ik precies 8 dagen na de test bloedverlies. Ik zag het somber in en ging er vanuit dat dit weer zo resulteren in een miskraam. Ik heb net zo lang bij de verloskundige lopen zeuren voor een echo. Ze zeiden eerst "er is nog geen hartslag" toen zei ik "maar jullie kunnen wel een windei uitsluiten" dus ik mocht toch komen. 

Op 9 november kregen we de eerste echo dit i.v.m. bloedverlies. Ik had mijn ogen dicht, durfde niet te kijken. Mijn man zei "schat kijk het hartje"!! Wauw een hartje. Maar ze zag ook een hematoom in de baarmoeder, gelukkig lag deze onder het vruchtje. Dit verklaarde het bloedverlies, de verloskundige was er vrij gerust op maar moest het wel rustig aan doen. Want dit verhoogd wel het risico op een evt. miskraam. Ik ging met een dubbel gevoel naar huis.

Iedere dag had ik een bloed (bruinverlies) en was de hele dag aan het broekloeren. Het bloedverlies heeft tot 12 weken geduurd en tot die tijd geen fijne eerste weken gehad. 

De rest van de zwangerschap was ook een gedoe. Met 16 weken werd er tijdens de geslachtsbepaling een echodense hartfocus gevonden. Heb hiervoor een NIPT test laten doen in Antwerpen (dit werd niet vergoed) dus 600 euro lichter en weer een dikke week in spanning voor de uitslag. Dit was gelukkig een positieve uitslag. 

Vanaf week 20 t/m 27 een fikse blaasontsteking gehad, waarvan de eerste 2 antibiotica kuren niet hielpen. En de derde gelukkig wel. 

Na week 30 begon ik eindelijk te genieten van de zwangerschap. Ik kijk met blijdschap, angst en geluk terug op mijn zwangerschappen.  

Op 2 juli 2016 beviel ik van ons tweede zoontje. Het was een super mooie bevalling, gelukkig. 

Het is allemaal niet vanzelfsprekend. Dat besef ik me heel erg goed. Ik ben blij dat ik 2 gezonde zoontjes heb mogen krijgen.       

Pas geleden, dacht ik terug op afgelopen jaren, bedacht ik mij dat ik in 2012, 2013, 2014, 2015 en 2016 zwanger was. Dat is wel genoeg in een mensenleven! Ik ben erg blij dat ik 2 gezonde kids heb mogen krijgen..