Van shock naar blijdschap naar 'En nu...?'

Dit jaar zijn mijn man en ik 12 jaar samen, waarvan 2 jaar getrouwd. Bij mij leefde de kinderwens altijd het ergst, een beetje het klassieke verhaal van de vrouw die heel graag wil en de man die het allemaal wel goed vindt. Hoe jong we ook waren toen we elkaar ontmoetten als 16-jarige broekkies, ik heb altijd duidelijk gemaakt dat ik kinderen wilde. Hij zei dan altijd dat het iets voor later was. 

De afgelopen 2 jaar, nadat we getrouwd waren dus, vlamde de wens bij mij heviger op dan ooit. Hij vond echter dat hij er nog niet aan toe was en dat respecteerde ik. Nou ja, het grootste deel van de tijd respecteerde ik dat. Mijn biologische klok was keihard aan het tikken en bij hem bleef het maar uit. Twee keer hebben we hier erge ruzie over gehad, wat de situatie ook niet bevorderde.

Tot afgelopen kerst. We hadden net een huis gekocht en ik deelde mijn visie over wanneer te beginnen met proberen. En ineens, na 2 jaar wachten, zeuren en stampen, was hij het met me eens. Ik zou stoppen met de pil, 3 maanden ontgiften en vanaf april zouden we gaan proberen. Spannend!

De 3 maanden tussen kerst en april hebben voor mij nog nooit zo lang geduurd. Het toppunt was een mini-zenuwinzinking toen ik in maart al niet ongesteld werd. Het kón gewoonweg al niet gebeurd zijn, anders kon ik een nieuwe religie gaan starten. Na een week lang mijn baarmoeder en lijf vervloekt te hebben dat ze roet in het eten aan het gooien waren, kon ik dan eindelijk een onderbroek naar de prullenbak verbannen.

En dan... de eerste keer zonder bescherming. Het was bijna net zo spannend als onze eerste keer, want wie weet! De weken die daarop volgen zijn net zo zenuwslopend als de 3 maanden daarvoor. Ik probeer mijn enthousiasme zoveel mogelijk te beperken, lees alles wat ik vinden en ben me er zeer bewust van dat de kans dat het allemaal in een keer lukt vrijwel nihil is. 

Woensdag 3 mei. Ik ben 1 dag over tijd. De zaterdag daarvoor hebben we het er onder het eten nog over gehad of we, als het eenmaal zover is, zouden willen weten of het een jongen of een meisje zou zijn. Ik weet dat de kans groter is dat mijn cyclus weer wat langer duurt dan anders dan dat het al gelukt is, maar ik kan me niet bedwingen en zodra ik thuis kom zit ik met een bekertje en dipstick op de wc. Een minuut later staar ik vol ongeloof naar de twee streepjes die de test laat zien.

Wacht even, nu al?! Tranen schieten in mijn ogen, ik maakt een foto van de test en app deze aan mijn man. 'Even checken, zie jij ook twee streepjes?' vraag ik. Hij ziet er ook twee. 'Dan heb ik net voor het laatst de kattenbak schoongemaakt' grap ik. De hysterie slaat toe. Ik bel de vriendin die me door de zenuwinzinking van een maand daarvoor heeft geholpen. Krijsend hang ik aan de telefoon. Ze lacht en deelt mijn ongeloof. Ik doe nog 3 tests, alle 3 slaan ze uit, stuk voor stuk. 

De volgende dag vertellen we het onze ouders. Er wordt gehuild, gelachen en omhelsd. Wat gaat dit kindje welkom zijn!

Nu zijn we alweer aan het eind van juli, groeit de spruit al 15 weekjes gestaag door. Op de afgelopen twee echo's ligt ze geen seconde stil en maakt het de verloskundige lastig om haar op te meten. De NIPT hebben we terug, die is goed. We weten nu een week dat ze een zij is, en hebben al aan in ieder geval 1 hand de vingertjes mogen tellen. Ik ben gezegend met de weinige kwaaltjes die ik ervaar, alleen de enorme vermoeidheid en af en toe de wc aanbidden. 

Toch geniet ik niet. Ik maak me zorgen. Hoe moet dat straks? Ben ik echt wel de goede moeder die ik altijd dacht te kunnen zijn? Zorg ik nu al wel goed genoeg voor haar? Wat als ik iets verkeerd doe en ze straks wat mankeert, of nog erger, dat ze komt te overlijden? Ik voel haar nog niet, ondanks de beweeglust die we zien op de echo. 

Ik ben blij dat het ons zo voor de wind gaat op dit gebied, echt, ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk naar het moet zijn om iedere maand teleurgesteld te worden, de medische molen in te moeten, of definitief te horen moeten krijgen dat het niet gaat lukken. Of wel lukken, en 9 maanden lang hondsberoerd zijn, of slechte uitslagen krijgen, noem maar op. 

Ik voel me schuldig dat ik niet blij en vrolijk kan zijn, houd me groot voor mijn man en familie, houd mezelf voor dat het de hormonen zijn die zorgen dat ik me zo voel, maar als dit soort sombere gevoelens en gedachten bij zwanger zijn horen, weet ik niet of ze later wel een broertje of een zusje krijgt. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, ik besef me heel goed dat ik in mijn handjes mag knijpen met hoeveel geluk we wel niet hebben dat het zo mag lopen en ik wens iedereen zo'n voorspoedige zwangerschap toe. Misschien zijn het de hormonen ook wel, of misschien ben ik te druk met 4 banen en een verbouwing/verhuizing, misschien moet ik gewoon maar niet zo zeuren en ben ik dit in januari allemaal weer vergeten als alles achter de rug is en we ons prinsesje kunnen omhelzen. Maar voorlopig duurt het allemaal nog veel te lang...