Van hechter naar nog hechter naar afgestoten.

Mijn moeder kwam iedere week langs om haar kleinkind te bezoeken. Ze was erg trots. Het voelde fijn ook al kon ze mij niet goed helpen, maar ze hielp dan bijvoorbeeld met de was opvouwen of de afwas. Haar betrokkenheid was heel fijn. Ook al was het soms alleen aanwezigheid. Mijn zusje belde mij iedere dag in haar pauze om te vragen hoe het met ons ging. Ze was ook een hele trotse tante. Ook mijn vader was super trots op zijn kleindochter.

Mijn moeder en zusje kregen de mogelijkheid om te verhuizen en dat wilde ze beide heel erg graag. De branden waren niet verklaarbaar en ze vonden dat toch een beetje eng. Onze dochter was nog heel klein, maar ze ging gewoon mee. Er moest veel gedaan worden in de woning want het was een nieuwe en dus kale woning. We hebben veel geholpen en juist omdat ik nog bevallingsverlof had kon ik haar helpen. Mijn man heeft wat gezondheidsklachten, maar ook hij zette zich volledig in. Opnieuw een zet in de goede richting voor een hechtere band.

Althans dat leek zo..

Mijn moeder gaf opnieuw aan toch nog vragen te hebben over het curatorschap. Ik legde uit dat ik best alles nog een keer wil bespreken, maar geen zin heb in iedere keer gesprekken erover. We hadden een goed gesprek. Hierin vertelde iedereen wat zij lastig vonden en opnieuw werd er aan het eind besloten dat ik gewoon curator bleef. Enkele weken later kreeg ik steeds vaker ruzie met mijn vader. Hij hoorde dan een verhaal van mijn moeder en belde mij dan boos op. Vaak wilden ze extra geld zodat ze naar de markt konden gaan, maar omdat ik alles moet verantwoorden heb ik bonnen nodig en moest ik deze verzoeken weigeren. Dit zorgde weer voor irritatie en soms zei mijn vader dat hij naar de rechtbank zou gaan hiervoor. Ik nam dat nooit serieus en zei altijd "Ga maar, dan hoor je daar van zelf hoe goed je ene dochter dit voor je andere doet". De ruzie's liepen vaak heel hoog op, want hij belde altijd als hij al wat alcohol genuttigd had. 

Sinds hij alleen woont drinkt hij iedere avond na werk. Vaak belt hij ons emotioneel op, dat hij zich alleen voelt, maar toen mijn moeder en zusje bij hem logeerde dronk hij evengoed. Het heeft dus niks met alleen voelen te maken, maar met een gewoonte. 

Hij zei vaak hele kwetsende dingen. "Als ik dood ben, hoef je niet te komen", "ik kom nooit meer naar je huis", "je steelt geld van je zusje", "ik ga je in elkaar slaan".

Een paar jaar geleden kon ik mij heel druk maken als hij iets kwetsend zei tegen mij. Ik was dan helemaal van slag, maar je groeit erin en het gaat je steeds minder snel raken. Nu vond ik het natuurlijk wel erg wat hij zei, maar ergens wist ik dat als ik hem de volgende dag zou bellen als hij nuchter was hij weer normaal zou doen. 

Zo ging dat eventjes door in de tussen tijd werden een aantal religieuze taken voor onze dochter gedaan. Mijn ouders besloten alle onenigheid aan de kant te schuiven en aanwezig te zijn op een belangrijke dag van hun kleinkind. Ik vond dat heel fijn. Het was een fijne dag en alles is gelukkig goed verlopen.

Weer een paar weken later ontving ik een brief van de rechtbank.

Mijn moeder had de kantonrechter verzocht mij als curator te verwijderen. Als reden gaf ze op dat mijn zusje en ik geen goede zussenband meer hebben. Dat ik niet alles zou kopen voor mijn zusje ondanks dat zij mij dat meerdere malen verzocht heeft. Het was een korte summiere brief daarin schreef ze zelfs haar naam foutief. Of nee, het was niet door haar geschreven, maar door een ander. 

Ik voelde me erg verraden want iedere dag belde ze mij nog en spraken we over koetjes en kalfjes, maar ondertussen verzoekt ze dit aan de rechtbank. Ook merkte ik op dat ze loonspecificaties had opgevraagd van mijn zusje. Omdat mijn adres als postadres staat vermeld kreeg ik het binnen. Toen ik ernaar vroeg gaf ze aan dat mij niet zou vertellen waarvoor ze dit nodig had. Ik was door stomheid geslagen, want wat is dit nou allemaal opeens?

Ik schreef de rechtbank een brief terug. Ik vertelde over mijn achtergrond. Ik vertelde dat mijn vader alcoholist is en dat mijn ouders vroeger veel van mijn geld hebben gebruikt toen ik in huis woonde. Dat dat één van de redenen is dat ik curator ben geworden want ik wil mijn zusje helpen en beschermen. Ik vertelde over de beperking van mijn moeder. Bonnen van de afgelopen periode voegde ik toe zodat de rechter kon zien dat ik wel degelijk aankopen doe voor mij zusje.

De brief kwam als een bom binnen en mijn ouders begrepen niet wat erin stond.

De ooms werden opgebeld en gingen erheen om de brief uit te leggen. Ze begrepen er niks van en één oom belde mij op. Hij wilde graag een gesprek met mij voeren hierover. Het had alleen wel haast, want mijn moeder moest snel reageren op de brief. Toen ik hem vroeg wat ons gesprek met die brief te maken had werd hij boos. Als ik geen gesprek wilde zou hij een advocaat regelen voor mijn moeder. Ik besloot geen gesprek aan te gaan met hem. Oprecht was hij toch niet.

In de nacht liet mijn andere oom in de familie groeps app weten aan een ieder wat er speelt binnen mijn gezin. Hier was ik niet van gediend, want opnieuw werden wij als gezin uitgelicht. Bij anderen gebeurd dit ook niet. Ik liet hem weten dat de familie er ook nooit was toen ik na school na warm eten meteen naar boven moest zodat mijn ouders alcohol konden drinken of dat er niemand hielp toen ik hoogzwanger alle zaken voor de brand van mijn moeder regelde en dat ik hun hulp om die reden ook nu niet nodig heb.

De dag erna zou ik naar mijn oma gaan, maar omdat mijn oom had aangekondigd daar met mij te willen praten besloot ik niet meer naar mijn oma te gaan. Ik had met mijn neefjes en nichtjes afgesproken, ik ging wel naar die afspraak maar daarna weer naar huis.

Alle poppen waren alleen wel aan het dansen, want hoe kon ik als dochter de rechtbank vertellen over mijn thuissituatie. Ik was verkeerd en iedereen was boos op mij. Op één tante na, zij besloot zich er niet mee te bemoeien.