update: and so the story goes

Na mijn vorige blog was er opnieuw radiostilte.

Veel gebeurd en helaas niet allemaal goed.

Ook merkte ik dat de reactie op mijn vorige blog (ook al was het er maar een) me ook wel raakte.

Ik wil niet negatief zijn, zo wil ik niet overkomen, alleen als je je niet anders herinnerd dan tegenslagen, dan wordt je toch voorzichtig met wat je zegt op positief vlak.

Goed, waar moet ik beginnen?

Mijn vriend (inmiddels mijn man) kon na 3 maanden verlenging niet blijven. Wat zeg ik? Ze wilden hem niet eens die verlenging meer geven ineens. Maar omdat ze dit al mondeling hadden toegezegd, konden ze er niet meer onderuit. (gelukkig aan een kant maar goed)

Alsof er een wonder werd verricht, heeft hij nu niet zo lang thuisgezeten als hiervoor en vond hij in februari een nieuwe baan en gelijk voor een half jaar. Voor zover waren we natuurlijk hartstikke blij! Zeker ook gezien onze voorbereidingen voor het huwelijk (en de kosten die dit met zich meebrengt).

Ondertussen was ik gestart op mijn nieuwe opleiding, die na een wat stroeve opstart, toch wel beter aanvoelde dan de HBO.

Ook stage gaan lopen, en dit ging bijna vanzelf (weliswaar met vallen en opstaan maar goed)

Toen ik bijna tegen het einde zat, merkte ik wel een teleurstelling.

Waarom lukte het nu wel? Ik baalde toch wel dat dit me zo gemakkelijk afging (vooral de opdrachten). Het voelde echt alsof ik het op mijn sokken kon doen en daar ben ik eigenlijk niet zo van.

Maar goed het allerbelangrijkste is het papiertje dat telt en die heb ik.

EN daarbij: ik heb ook al een baan! Maandag kan ik EINDELIJK beginnen!!

Ik zie er naar uit, want heb ff thuis gezeten (zonder diploma kun je niks en kon het niet eerder krijgen…) en dat was geen lolletje maar goed. Het is nu nog maar dagen tellen.

Alleen dat vindt ik niet het allerbelangrijkste om te vertellen.

Ik wil jullie graag vertellen over ons huwelijk en wat hierna is gebeurd.

Onze dag was als een sprookje, zo ongelofelijk mooi.

We hadden echt fantastisch weer (30 graden en volop zon!!)

Ik heb echt met volle teugen genoten.

Er gebeurde die dag wel wat met de muziek (cd werd aangezet ipv usb en dus het verkeerde liedje)

Maar we konden er wel mee lachen, het voelde alsof iemand dit expres deed om te laten weten dat diegene er toch bij was.

Er waren namelijk wat mensen die er niet bij konden zijn, daar zij niet meer onder ons zijn.

Hier hebben we in kleine dingetjes op de dag zelf ook bij stil gestaan: bordje met tekst, tekst die werd voorgedragen en een liedje.

Ik voelde me echt een prinses en zó gelukkig!

Alleen helaas ging het daarna mis…

De dag erna kwamen we erachter dat mijn ouders de dag behoorlijk hebben proberen te vergallen.

Daar de geschiedenis rondom drank en wat dit met hen doet, hadden wij afgesproken dat er pas na het eten alcohol geschonken zou worden.

Zucht

Ik weet gewoon niet hoe ik dit moet brengen, zonder weer in huilen uit te barsten.

Nu bleek dus dat ze gewoonweg de tent op zijn kop hebben proberen te zetten om eerder aan alcohol te komen, wat ze uiteindelijk is gelukt, mijn schoonouders zijn ingesprongen (wij waren toen nog foto’s maken) en hebben gezegd om ze toch iets te geven om de gemoederen te sussen.

Helaas is het niet bij één keer gebleven, hebben we naderhand van de uitbater, mijn schoonouders en mijn tante gehoord.

Ik baal hier zó van en het heeft mijn zo’n enorm verdriet gedaan.

En het ergste van alles is: we waren er beiden bang voor.

We hebben alles gedaan om het zo normaal mogelijk te laten verlopen, het iedereen naar zijn zin te maken en ellende te voorkomen en toch is het niet gelukt…

Ik had van tevoren gezegd dat als ze deze dag zouden verpesten ik echt NIETS meer met ze te maken wilde hebben.

Het is al ZO vaak dat ze me pijn hebben gedaan en me hebben gekwetst.

En dat heb ik ook gedaan. Ik heb met ze gebroken.

Het doet pijn, heel veel pijn.

En toch

Toch geeft het ook ergens rust.

Niet helemaal maar, nu ik er een paar keer met mijn tante en mijn schoonmoeder (zij heeft ook jarenlang geen contact gehad met haar ouders) over heb gesproken, begint het wel een soort van plekje te krijgen.

Ook zie ik in wie er wel écht om mij geven en er voor mij zijn.

Ik ben blij met het warme gezin waar mijn man uit komt en dat hun er zijn voor mij.

Toch blijft het verleden me achtervolgen.

In mijn dromen of in hoe ik me soms voel.

Dan voel ik een knoop in mijn maag en kan ik mezelf en mijn emoties gewoon niet de baas.

Ik voel me schuldig over hoe het is gegaan.

Ik had iets willen doen om het te voorkomen, ook al had ik kan ik dat niet en verwacht ook niemand dat ik dat had gekund.

Ook blijft het me dwars zitten, waarom hebben ze dit gedaan?

En natuurlijk: hoe moet ik nu verder?

Ik wil wel maar het lukt me gewoon nog niet altijd zoals ik wil.

Misschien ook wel omdat ik bang ben.

Ik weet wat mijn hartenwens is: op een dag trotse ouder zijn

Alleen ik ben bang, wat als ik hetzelfde wordt?

Wat als ik net zo afstandelijk overkom als mijn moeder overkwam op mij?

Er geen goede band is?

Misschien maak ik me wel druk om niks, alleen ik merk aan mezelf dat ik soms gewoon geen controle heb over mezelf.

Over hoe ik me uit.

En omdat het me blijft achtervolgen, schrijf ik nu deze blog en vraag ik om jullie ervaringen, voor diegene die helaas met het zelfde bijltje hakken of hebben gehakt.

Hoe zijn jullie ermee omgegaan?

Wat heeft jullie geholpen?

Ik hoop hier weer nieuwe kracht uit te putten en mijn eigen weg te vinden om dit te verwerken, een plekje te geven en verder te bouwen aan ons bestaan samen.

Want bovenal is het de liefde die overwint.

Alvast bedankt voor jullie reacties en tot snel

Liefs,

Butterfly92