Stukje hier en nu...

Liefde is zoveel

Liefde, iedereen kent die prenten van ‘Liefde is…’

Mijn grootste liefde, mijn man, mijn Mark. Nee, hij is niet perfect. Soms ben ik zo boos op hem dat ik naar hem sta te schreeuwen. Soms vind ik hem zo onaantrekkelijk en zo afstotend omdat hij weer eens egoïstisch en lui is. Tenminste dat vind ik dan, hij ziet dat niet zo, bedoelt dat niet zo. Ik begrijp het wel, hij heeft een totaal andere opvoeding gehad. Er werd rekening met hem gehouden en hij kon zichzelf ontwikkelen zoals hij wilde. Ik daarin tegen niet, ik moest rekening houden met iedereen en op mijn tenen lopen om oorlog te voorkomen. Ik was nooit voldoende en zou dat ook nooit zijn, tenminste dat dacht ik.

Mark, hij vindt me wel een voldoende. Hij zegt zelfs meer dan een voldoende. Zo confronterend en vooral wanneer je dan twee wondertjes hebt rondlopen die allebei je ook op handen en voeten dragen. Het zit me dwars, het trekt me naar beneden, want al wat ik zie is dat ik faal…
De lieve woordjes van mijn dochter zijn soms zo raak en het maakt dat ik de huid van mijn lichaam wil trekken, puur omdat ik niet weet hoe het is of hoe ik ermee om moet gaan. Dan hoor ik haar weer: “Maar ik wil bij mama blijven!” Dan voel ik hoe het vloed wordt in mijn hoofd en hoe ik naar haar wil schreeuwen: “Nee Linda! Een mama is niet leuk, een mama is niet fijn, een mama die doet je pijn.” Ik houd me in, want ik weet dat zij dit anders ziet. Ik weet dat zij mij, haar mama, als iets positief ziet en ervaart. Het inhouden van deze emotie, gepaard met al het andere wat me teveel wordt. Dat het ook nog eens lijkt alsof mijn verleden mij elke dag probeert in te halen zorgt ervoor dat ik het huid van mijn lichaam wil trekken. Dat ik mezelf moet tegen houden om niet gewoon de deur achter mij dicht trek en gewoon weg te wandel in de rust.

Nee, ik ben geen perfecte moeder en nee ik voldoe niet aan alles. Ik probeer wel mijn kinderen te beschermen van deze gevoelens en ik ben hulp gaan zoeken. Professionele hulp waar ik nu elke week met een brok in mijn maag naar toe ga, omdat ik weer iets moet gaan vertellen wat nog nooit mijn lippen verlaten heeft.

“Ik geef je huiswerk mee naar huis. Vind je dat goed?” Ik kijk haar aan en ik knik. Niet omdat ik iets wil doen, maar ik ben wel nieuwsgierig naar wat voor soort huiswerkopdrachten er gegeven kan worden vanuit een psychotherapeut. “Hier heb je een A4tje. Ik wil dat je er een lijn op tekent en hier je tijdlijn op uitzet met alle grote gebeurtenissen. De komende aantal sessies zullen we het hier over hebben.” Met een papiertje in mijn hand loop ik de praktijk uit, richting het station om weer naar huis te gaan, naar mijn kindjes.
Die hele week ben ik druk in de weer om mijn tijdlijn op een A4 neer te zetten. Over de hele vloer liggen gefrommelde papieren zoals je die ziet bij schrijvers, maar ik kom er niet uit. Ik haal dingen weg en vul dingen aan, maar een A4 is gewoon niet groot genoeg. Mark loopt naar me toe en pakt zo’n papier bij mijn voeten vandaan, maakt hem open. Ik kijk op en laat hem gaan, hij weet alles van mij, ondanks dat hij geen details weet, weet hij wel grofweg wat er allemaal gebeurd is. “Lieverd, ga maar gewoon in een tijdlijn zetten, dan worden het maar 2 A4tjes.” Ik kijk terug naar de papier waarop ik aan het schrijven was. “Het moet toch gewoon op een A4 passen, ik ben gewoon nog maar 27.” Hij komt naast me zitten en legt zijn hand op mijn been. “Met jou leven zou je een boek kunnen schrijven waar meerderheid van mensen versteld van zullen staan en geboeid mee zouden zijn.” Ik zucht, want ik weet dat hij gelijk heeft. Ik wens dat hij gewoon niet gelijk heeft.

“Zo, heb je het op papier kunnen krijgen?” Ik pak het papiertje uit mijn jaszak en vouw deze open. Terwijl ik hem naar haar toeschuif voel ik een schaamte over me heen komen. Niet om mijn verhaal, mijn leven tot nu toe, maar omdat ik nu echt niks meer te verbergen heb voor haar. Als ze deze tijdlijn volgt, weet ze alles, want ik heb niks overgeslagen. Nog liever had ik hier naakt gezeten en dan had ik mezelf minder bekeken gevoeld als wat ik mezelf nu voel. “Het lukte niet op één A4, dus het zijn beide kanten geworden.” Ze draait de papier om. “Zo, ik zie het. Wat is dit veel zeg.” Zegt ze terwijl ik zie hoe ze scannend mijn woorden leest. “Normaal neem ik 2, misschien 3 sessies voor iemands verhaal, hangt natuurlijk van hun leeftijd af.” Ze kijkt nog steeds naar mijn papier en vervolgt: “Vind je het goed als we nu 5 sessies inplannen voor je verhaal, want zo te zien hebben we die nodig.” Ik slik bij de gedachte en knik er gelijk achteraan terwijl ik mijn agenda tevoorschijn tover.

De sessies zijn slopend en ik ben totaal uitgeput, het graven in mijn verleden is niet mijn favoriete bezigheid. “We zijn halverwege de geplande sessies met jou verhaal. Ik heb afgelopen week een vergadering gehad en onder andere jij kwam aan de orde” Oh shit, hier komt het hoor. “We willen alvast een behandelplan gaan schrijven, zodat we straks gewoon gelijk door kunnen. We gaan een behandel schrijven op basis van in ieder geval PTSS en daar komt zeer waarschijnlijk nog wel wat bij.” De rest van de sessie ga ik verder waar we de vorige keer gebleven waren.
Ik loop de praktijk weer uit en mijn hoofd zwemt weer eens, dat is alles wat mijn hoofd tegenwoordig kan doen. ‘Lieverd, bel je mij wanneer je geen les aan het geven ben.’

Later die avond wanneer we de kinderen op bed hebben en al hun speelgoed weer opgeruimd is, de vaatwasser weer staat te draaien, kruip ik onder mijn dekentje op de bank. Mark doet nog even alle gordijnen dicht en komt dan dicht tegen me aan liggen. “Hoe voelt dat nou voor je?” Ik leg mijn mobiel neer en kijk hem aan. “Je mag wel wat specifieker zijn dan dat, want ik weet niet zeker waar dit over gaat.” Hij glimlacht, “Over je PTSS natuurlijk.” Ik zucht en kijk voor me uit. “Ik zag het natuurlijk aankomen, mijn kennis op dat gebied reikt best ver, maar ik had zo gehoopt dat het niet zo erg zou zijn.” Ik zie hem bedenkelijk kijken. “En jij dan?” Hij aait mij over mijn wang. “Ik voelde echt wel even een brok in mijn keel, ik vind het gewoon zo rot voor je.” “Ben ik dan ook minder aantrekkelijk voor je?” Hij kijkt me aan met zijn ene wenkbrauw half opgetrokken, de blik die hij me vaker geeft als hij vindt dat ik pure onzin uitkraam. “Je bent toch nog gewoon dezelfde als degene waar ik gisteren het bed mee deelde.” Ik knik. “Ik hoop alleen dat je me nu niet als breekbaar gaat behandelen.” Hij geeft me zoen en drukt dan zijn wang tegen de mijne terwijl hij zachtjes zegt. “Als jij nou alvast naar boven gaat, dan laat ik de hond nog even uit. Laat ik je zien hoe aantrekkelijk je bent en dat je niet breekbaarder bent dan gisteren.”

Voor nu geldt ‘Liefde is acceptatie.’

Mark las mijn stuk, dat doet hij elke keer om het goed te keuren. Ik wil de tekst niet veranderen, maar hij denkt in onderwijstermen. “Lieverd, ik vind je geen voldoende hoor! Veel meer dan dat, je bent een goed en zelfs meer dan dat.”

Ik stop niet met schrijven, maar voor nu ga ik even wat minderen. Mark gaat nog wel door met schrijven, hij studeert over een week af en dan zullen er ook andere blogs naast zijn verhaal lijn volgen. Echt wel de moeite waard om te lezen!