Rust zacht, Romy & Savannah

Romy en Savannah,

Het nieuws dat jullie beide levenloos gevonden zijn, laat Nederland rouwen. Ook mijn moederhart huilt. Er zijn geen woorden voor wat jullie is aan gedaan. Waarom is jullie dit überhaupt aan gedaan? 2 meisjes, die eindelijk de wereld konden gaan verkennen. Die zichzelf zouden gaan ontwikkelen tot jonge vrouw. Nog een hele toekomst voor jullie en dat is jullie zomaar afgenomen. Ik kan er niet bij met mijn gedachte. Ik ben kwaad, zo ontzettend kwaad! Tijdens het schrijven van deze blog lopen de tranen over mijn wangen. Dit is zo oneerlijk! Er spookt zoveel door mijn hoofd, maar ik krijg het niet op papier. Het raakt me te diep!!

Jullie ouders, wat zullen die kapot zijn van verdriet. Ontroostbaar en boos. Wat zullen zij veel vragen hebben. Wie? Waarom? Wat? Waar? Antwoorden waar ze stukje bij beetje misschien achter komen, of wel helemaal niet. Jullie ouders die misschien de daders wel in de ogen gaan kijken als de tijd daar is. Jullie ouders die nu jullie afscheid aan het regelen zijn. Ik denk aan ze, wat een intens verdriet moeten zij hebben. 

Toen mij het nieuws bereikte dat er een 14 en 16 jarige jongen zijn opgepakt voor wat er met jullie is gebeurd, was ik in shock. Dat gevoel is niet uit te leggen. Ik kan niet geloven dat er kinderen zijn die in staat zijn zoiets te doen. Dan moet je toch wel echt ziek in je hoofd zijn? Vele geven dan de opvoeding van de ouders de schuld, dat vind ik persoonlijk kiezen voor de makkelijkste weg. Iedere ouder voedt zijn of haar kind op zoals zij denken dat goed is. En eerlijk is eerlijk, het lijkt mij niet dat een ouder een kind leert om een ander kind iets aan te doen. Voor de ouders van de daders zal dit ook niet makkelijk zijn. Ik zou me kapot schamen als mijn kind dit op zijn geweten had. Sterker nog ik zou denk ik onderduiken.

14 jaar geleden, toen ik nog 14 was, was alles anders. Ik ging toen net naar de middelbare school, deed mijn huiswerk, werd voor het eerst ongesteld, begon me te verdiepen in make-up en speelde toen nog buiten op straat. Ik had grote fantasie over een vriendje, trouwen en kindjes. En misschien, heb ik toen op die leeftijd voor het eerst een jongen gekust. Maar nu? Nu in deze tijd is alles anders. De kinderen zitten binnen met een ipad, playstation of laptop en spelen de meest gruwelijke spellen. Deze generatie weet bijna niet meer wat buiten spelen is. Tikkertje, verstoppertje of wat dan ook. Ze lopen allemaal met een mobieltje, zitten de hele dag op whatsapp, hebben een facebook en instagram account en hangen misschien met zijn alle op een hangplek. Maar het echte contact zoals ik dat 14 jaar geleden had, dat is er bijna niet meer. Eigenlijk heb je geen idee wat je kind allemaal uitspookt in deze tijd.

Eerlijk? Ik ben bang, bang voor de toekomst van mijn kind. Bang voor wat er nog komen gaat in de wereld. Bang voor wat mijn kind aan gedaan kan worden. Zo bang, dat de wens voor een tweede kindje daardoor uitgesteld wordt. En misschien krijg ik nu een brok kritiek en ellende over me heen, dat is dan zo. Dit is mijn gevoel en mijn mening. 

Lieve Romy & Savannah,

Rust zacht mooie meisjes.

Ik hoop dat het heel mooi is daar waar jullie nu mogen zijn. 

Mijn medeleven gaat uit naar alle familie, vrienden, kennissen en bekende van de meisjes. 

Heel veel sterkte en kracht de aankomende tijd.