Over het postpartum lichaam.. Of het uitblijven ervan.

Terwijl ik door mijn nieuwsoverzicht op Facebook scroll valt mijn oog op een nieuwsbericht over Monique Smit. 

'Monique Smit alweer op oude gewicht!' luid de titel. 

Het artikel verteld dat ze een week na haar bevalling alweer op haar oude gewicht zit, haar favoriete spijkerbroek weer past, weer 'klaar' zou zijn voor een avondje stappen... 

Nou, hartstikke fijn voor haar! Lekker toch, als je snel je eigen lijf weer terug hebt, al besef ik me heus dat het lang niet voor iedereen opgaat. 

Maar dan... De reacties onder het bericht. En alle andere berichten over dit onderwerp... Blogs van moeders die zich irriteren aan Monique, en Doutzen, en alle andere vrouwen die trots zijn op hun lichaam... Het lijkt wel of alle moedertjes van Nederland spontaan op hun kleine teentjes getrapt zijn. Monique word in sommige reacties echt zowat met de grond gelijk gemaakt. Het zou 'belachelijk' en 'ongezond' zijn dat ze nu alweer op haar oude gewicht zit, ze zou dat alleen bereikt kunnen hebben door ongezond veel sporten, niet genoeg eten, en jahaa er word zelfs aangehaald dat ze haar lichaam en sporten dan waarschijnlijk belangrijker vind als haar kindje..

Ik schrik ervan, en terwijl ik naar mijn beeldscherm staar vraag ik me af waarom vrouwen zou gemeen zijn. Zo hard voor elkaar. Waarom ze elkaar eigenlijk gewoon niks gunnen. 

Want dat is het, pure jaloezie. 

Ook ik had eigenlijk gelijk na de bevalling mijn oude lichaam weer terug... Ik was slank zwanger, met een bescheiden buikje wat ik naar voren droeg. Ondanks mijn vreetbuien, lekkere trek en het feit dat ik kon eten als een bootwerker, kwam ik maar weinig aan. 16 kilo totaal geloof ik.. Veel daarvan was vocht, daar kwam ik na de bevalling achter, want dat was ik zo kwijt. 

We kreeg een gezonde zoon van 3100 gram... Dat was mijn grootste trots, blijdschap, en hoogste prioriteit. 

Maar natuurlijk was ik er ook trots op dat ik een kleine week na mijn bevalling alweer in mijn oude skinny-jeans paste.. En nee, daarvoor heb ik niet ongezond veel hoeven sporten, of mezelf uitgehongerd. Integendeel, ik eet nog steeds als een bootwerker. En mijn 'excuus' is dat ik dat mag, omdat ik borstvoeding geef. ;-)

Maar eigenlijk heb ik geen excuus nodig. Want inderdaad, nu, 10 weken na mijn bevalling pas ik al mijn oude broeken en mijn oude shirts weer. En behalve een donkere streep over mijn buik (waar ik heel trots op ben maar die helaas wel zal verdwijnen de komende tijd), een litteken van de hechtingen down-under, en hooguit een beetje slappe huid bij mijn buik, is er van een zwangerschap en bevalling weinig meer terug te vinden. 

Maar, omdat dat niet iedereen lukt, en niet iedereen zoveel mazzel heeft mogen we daar niet trots op zijn? Moet ik dat dan verbergen? Terwijl vrouwen momenteel juist worden gestimuleerd om hun lichaam te accepteren en trots te zijn op hun lichaam wat een kind gedragen en gebaard heeft... 

Oh maar dat geld dan dus alleen voor de vrouwen die wat over gehouden hebben aan hun zwangerschap en bevalling zoals gewicht en striae enzo. 

Ik heb een prachtige zoon gedragen en gebaart, en dat is het belangrijkste van alles. Maar ik heb mazzel met mijn lichaam, en daar ben ik blij mee en trots op. En enorm, enorm dankbaar omdat ik me besef dat het niet voor iedereen zo is. 

Maar ik ga dat niet verbergen, verzwijgen, of anders voordoen dan het is omdat anderen daar niet mee om kunnen gaan. En ik voel me aangesproken en beledigt bij reacties zoals ik net noemde, met verwijten als 'ongezond' en 'blijkbaar belangrijker als haar kind'...