Opvoeden terwijl je zelf een ""label"" hebt

In 2015 besloot ik na de ziekenhuisopname van mijn kleine draakje Gwynne (door de enorme stress en spanningen die er thuis waren vlak na haar geboorte is ze met 6 weken, tijdelijk opgenomen geweest voor haar en onze rust, omdat haar gezondheid eronder leed, maar ik zal daar later dieper op ingaan), dat het zo niet verder kon en heb ik hulp gezocht bij een psycholoog. Mijn verleden bleek mij meer dwars te zitten dan ik had verwacht. Wat voor mij werkte als kind om mij veilig bij te voelen, werkte mij tegen als volwassene, net zoals mijn gebrek om op te komen voor mijn grenzen.

2016 stond voornamelijk in teken van mijn lichte depressie. Ook al kon ik genieten van mijn twee heerlijke draken, het had wel vaak een grijs randje. Door vermoeidheid wordt het vaak getriggerd of verergerd, maar ook gebrek aan zon zijn vaak funest voor mijn humeur en wordt ik neerslachtig en negatief. Voor mijn meiden probeer ik het vol te houden en genoeg leuke dingen met ze te doen, zodat ze er weinig hinder onder vinden. Want hun welzijn en hun opvoeding, gaat mij uiteindelijk wel boven alles. Maar er zijn ook dagen tussen dat ik het niet trek, dat ik gillend gek wordt, maar dan toch door moet gaan voor hun. Want zij hebben hier niet om gevraagd.

Maar nu is er een label (niet dat ik hou van het woord label, maar tja ze worden tegenwoordig te pas en te onpas op iedereen geplakt, dus gebruik ik ze maar gemakshalve) bij gekomen, wat mijn wereld even op zijn kop zette: PTSS. Hoort dat niet bij soldaten, bij mensen die in oorlogsgebied hebben gezeten? Nou nee niet alleen, het kan ook door een traumatische jeugd komen, huiselijk geweld etc. Bij mij dus mijn jeugd. opgroeien met een alcoholistische vader, die depressief is, de vele ruzies thuis en gepest worden en ik vergeet vast nog wat dingen, hebben er toe geleid, dat ik niet weet hoe ik emotioneel gezien moet reageren, maar ook weet ik niet precies welke emotie bij welk gevoel hoort. Als ik boos ben verstijf ik of ga ik enorm veel praten, maar de emotie ontbreekt, waardoor het niet aankomt zoals het zou moeten. Ik reageer nogal stoïcijns, als iemand mij kwetst bijvoorbeeld. En huilen doe ik wel, maar dan als ik alleen ben, niet op het moment zelf. Want het ''uitschakelen" van emoties is voor mij, hetzelfde als ademhalen. Ik doe het automatisch zonder er bij naar te denken. Het is een verdedigingsmechanisme wat mij als kind beschermde, maar nu elke keer de kop opsteekt. Niet dat ik zo wil reageren, want daar zit  hem dus het knelpunt in, de volwassen ik, heeft ruzie met het "kind'' in mij. En dat is dus wat PTSS doet, je handelt en gedraagt je niet zoals je zou willen, omdat je dat kwijt bent geraakt, of niet hebt aangeleerd door een trauma.

Maar het heeft mij wel de laatste weken aan het denken gezet over wat voor een effect dat gaat hebben op mijn kinderen. Ondanks dat ik er aan werk en het stapje voor stapje beter gaat, blijven er toch vragen door mijn hoofd spoken, wat krijgen ze er nu al van mij op hun leeftijd (3 en bijna 2), wat zal dat later met ze doen dat ik zo ben? Zullen zij dan ook problemen krijgen met het uiten van hun emoties.

Ik probeer het zo goed en kwaad mogelijk te benoemen als ik zie dat ze boos, verdrietig enzovoort zijn, Hun gevoel ook te erkennen. Want dat is juist zo belangrijk. Want dat is wel mijn voordeel van PTSS ik kan mijn gevoel wel spiegelen aan die van een ander. Ik kan het alleen niet zelf uiten. Verder moet ik leren om mijn grenzen te bewaken en niet elke keer toegeven, aangezien ik mij zelf te veel wegcijfer. maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Beide dingen kosten mij enorm veel energie en het is keihard werken, maar ik vraag mij af of er nog meer mama's zijn die een ''labeltje'' hebben en hoe zij dat doen met de opvoeding