Opvoeden met demonen - deel 8

Niet alleen leek het overduidelijk dat mijn ouders zouden gaan scheiden, voor mij was dit zelfs wenselijk! Menig nacht heb ik mezelf in slaap gehuild met de wens dat er gewoon een knoop doorgehakt zou worden. En hoe onvoorspelbaar mijn vader ook was, ik had besloten om bij hem te wonen na de scheiding. Naarmate mijn vader zich meer bezighield met mij, was mijn moeder steeds killer tegen mij geworden. Ze was vaak ook ronduit gemeen en zei hele nare dingen over mij, bij voorkeur waar anderen bij waren. Vaak waren dit dingen die helemaal niet waar waren of die ze enorm had overdreven. Net alsof de mensen om haar heen medelijden met haar zouden hebben vanwege haar waardeloze man en even waardeloze dochter. 

Het gedrag van mijn vader begon steeds meer te ontaarden en begon zich nu ook in wreedheid te uiten. Dit was vooral wreedheid tegen beesten en beperkte zich niet tot een 'simpele' schop als een dier in de weg liep. Nee, het was soms zó erg dat ik er nu soms nog van huil in mijn slaap. Mijn ouders hadden altijd Duitse Herder F gehad en hun favoriete hond had afgemaakt moeten worden omwille mij (iets waar ik de rest van mijn leven over moest horen). Nu ik zelf ouder ben weet ik dat dit uiteindelijk hun eigen gebrek was en niet mijn schuld, maar ze hadden deze hond de illusie laten hebben dat ik van hem was. Zijn pup, zo te spreken. Dit bracht met zich mee dat zelfs in mijn babytijd men uitermate voorzichtig moest zijn bij mijn wieg. 

Een vrouw die mijn dekentje even opzij wilde doen om mijn gezicht beter te kunnen zien werd aangevallen en naarmate ik ouder werd, werd ook het gedrag van deze hond natuurlijk lastiger. Ik kon alles met hem, mocht op hem staan en zitten, maar zodra iemand anders in mijn buurt kwam, was het mis. Er waren al een aantal enge dingen gebeurt (honden aangevallen, auto kapot gescheurd omdat mijn moeder met mij ging winkelen en hij in de auto moest blijven) maar toen hij een hond zó ernstig heeft verminkt dat deze het ternauwernood heeft overleefd omdat hij mij wilde besnuffelen, gingen mijn ouders zich blijkbaar eindelijk afvragen wat er zou gaan gebeuren als ik met andere kinderen zou gaan spelen. Ze hebben toen deze hond, wat natuurlijk mijn maatje was, laten inslapen. Mijn schuld dus.

Hierna zijn een aantal andere honden bij ons geweest, maar mijn vader kon zijn teleurstelling nooit verbergen dat deze honden niet waren zoals hond F. Ondanks het feit dat deze hond uiteindelijk te waaks en agressief was, vond mijn vader dit toch wenselijk in een herder. Dus hond B was te lief en werd daarvoor geslagen. Deze heeft het er gelukkig levend van afgebracht door weg te lopen. De volgende hond, een herder mix, schoot helemaal tekort omdat hij niet alleen niet genoeg op een herder leek, maar ook nog het lef had om dingen te eten wat niet hoorde (afval, poep, etc). Deze hond werd zó erg geschopt en geslagen dat ik vaak huilde voor het arme beest. Wat er uiteindelijk met haar is gebeurd weet ik niet. Op een dag was ze gewoon weg toen ik uit school kwam. 

Zo verging het ook onze katten. Mijn vader weigerde ze te laten steriliseren ('dat haalt de natuur eruit') en voor de pil (wat toen nog beschikbaar was) was vaak geen geld. Als ze dan loops waren werden ze vreselijk behandeld. Alsof het hun schuld was dat ze loops werden. Zo heeft mijn vader eens een hele middag doorgebracht met een poes op het dak te gooien. Als ze dan met pijn en moeite weer beneden was, pakte hij haar weer op en gooide hij haar weer op het dak. Wanneer ik zelf probeerde in te grijpen, moest ik het ontgelden. Ik vluchtte steeds vaker naar mijn kamer.

Onze kippen werden geslacht zodra ze minder gingen leggen en om mij een lesje te leren over 'het leven', moest ik dit vaak bijwonen ook al had ik meerdere malen gezegd dat ik dit niet wilde en zat ik er altijd bij te huilen. Wanneer onze katten kittens kregen dan werden ze verdronken. Wanneer ik dan smeekte om ze in leven te laten werd het mijn 'verantwoordelijkheid' om ze een nieuw thuis te vinden. Soms lukte dat. Dikwijls ook niet. Die kittens werden dan alsnog verdronken in een emmer water. Één van mijn ergste herinneringen was dat ik thuiskwam en de kittens weg waren. Ik ben naar ze op zoek gegaan en heb hun lichaampjes gevonden. Dat beeld zal bij mij blijven tot de dag dat ik sterf. Ik was 11. 

Natuurlijk was dit erg genoeg, maar het werd erger gemaakt door mij duidelijk te maken dat dit míjn schuld was. Ik had immers verzaakt in mijn taak om ze een thuis te vinden. Als ik mij beter had gekweten van mijn taak, waren ze nog in leven geweest. Zo ook bij mijn konijntjes. In die tijd was ik nog niet altijd even verantwoordelijk met mijn huisdieren. Nu ik zelf kinderen heb weet ik dat je nooit de volle verantwoordelijkheid voor de zorg van een huisdier bij je kind kunt leggen. Wij hebben een muis en de kinderen helpen mij bij het verschonen van zijn hokje, maar verder dragen wij de zorg. 

Bij mijn vader was dat anders. Mijn vorige konijntje was gevangen door onze kat en mijn broer had mij, om mij te troosten, nieuwe konijntjes gekocht. Twee dwergjes. Ik zorgde voor ze maar had dikwijls aansporing nodig van mijn ouders om hen eten te geven of het hok te verschonen. Op die leeftijd (11 was ik) vergeet je dat gewoon. Op een gegeven moment heeft mijn vader blijkbaar besloten dat ik een 'lesje moest leren'. Waarschijnlijk over 'het leven'; dat waren zijn favoriete lesjes, hoewel het mij nu nog ontgaat wat ik over het leven had moeten leren behalve dat het je soms niet meezit met je ouders. Hij heeft toen besloten om mij er niet meer aan te herinneren om de konijntjes eten en drinken te geven..... Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft maar ik weet nog wel dat ik op een dag triomfantelijk mee werd genomen naar het konijnenhok, waar mijn twee konijntjes dood lagen. Strak tegen elkaar aan alsof ze in de dood troost bij elkaar zochten.

Ik kan zelfs nu dit nog niet schrijven zonder te huilen. Ik heb daar in mijn kindertijd lange tijd nachtmerries over gehad en ik zal dat beeld, denk ik, nooit kunnen schudden. Noch de vragen.. Ik vraag me nog wel eens af hoe ze het op hebben kunnen brengen om te kijken naar deze konijntjes met de kennis dat ze stervende waren. Om dat te laten gebeuren. Daar heb je een bepaald soort wreedheid voor nodig, denk ik. Hoe lang het heeft geduurd, waarom hij het gedaan heeft en waarom mijn moeder er in meeging. Welke het eerste stierf en of de andere heeft geweten dat hem dat ook zou gebeuren. De hoop als er weer even iemand kwam kijken. Zoveel wrede vragen. 

Ook dit was natuurlijk mijn schuld en werd vaak gebruikt als voorbeeld van hoe slecht een kind ik wel niet was. Het lesje is wel aangekomen, ik zal dat schuldgevoel nooit weer kwijtraken...

Wordt vervolgd