Opnieuw verliefd? Kan dat nog wel?

Eind oktober is onze prachtige dochter Lily geboren. Een meisje heel lief en tevreden. Steeds een beetje meer wakker. Ze kijkt ons aan en luisterd naar onze stemmen. Ze wordt rustig als ik een liedje voor haar zing en ze lijkt terug te knuffelen als ik met haar knuffel. Wat een meisje van 7 weken voor impact heeft op je hart. Hoeveel je dan opnieuw van zon klein kindje kan houden. 

Ik hield gelijk heel erg veel van Dean. Hij stal mijn hart vanaf het moment dat hij geboren werd. Eerder nog. Vanaf het eerste schopje. Hij was en is mijn wondertje. Het niet geplande geluk waardoor mijn leven helemaal niet volgens planning ontzettend werd verrijkt. Ik dacht nooit meer van iemand zoveel te kunnen houden als van die kleine krullenbol. Ookal houdt ik ontzettend veel van mijn man, deze liefde is anders. 

In de zwangerschap van kleine Lily heb ik vaak aan mijn moeder gevraagd of je toch wel net zoveel van een tweede kindje kan houden als van de eerste. Ik kon het me gewoon niet voorstellen. Mijn moeder antwoordde heel wijs dat zij toch ook niet meer van mijn oudere zus hield dan van mij. 

Pas na de geboorte voelde ik wat zij bedoelde. Ik hield gelijk van Lily. Op een bijna vertrouwde manier net zoveel als dat ik van Dean doe. Ik werd opnieuw verliefd. Op de kleine handjes, de oortjes die een beetje flapperen, het neusje dat ze van mij heeft en de zuchtjes in mijn nek als ze de fles net op heeft. Ik probeer mijn aandacht en liefde zoveel mogelijk te verdelen. Overdag ben ik veel met Dean bezig. Als hij dan onverwacht een kusje geeft aan zijn zusje, smelt ik van geluk. We doen alles samen en ik probeer kleine Dean overal bij te betrekken. In de avonden kroel ik de hele avond met Lily. Ik kriebel haar haartjes en geef haar wel 1000 kusjes als ze bij me ligt. Tot nu toe gaat het goed. Ik probeer een goede mama te zijn en juist omdat het zo makkelijk is om zoveel van ze te houden, lukt dit mij volgens mij best goed.