Ons lief lichtgewichtje

al vanaf het begin laat de groeicurve van onze dochter een prachtig stijgende lijn zien. Ze groeit, ondanks haar koemelkallergie, prima. Tot nu. Of nee eigenlijk tot aan 6 weken geleden. Ineens week ze af van haar 'eigen lijntje' zoals dat heet. De kinderarts wilde daar niet meteen bovenop zitten en gaf ons 6 weken tot aan de volgende check up en dan moest er toch wel aardig wat bijgekomen zijn. Die checkup was afgelopen maandag en helaas pindakaas. Te weinig aangekomen. Hoe dat komt is voor ons echt nog een raadsel. Er gaat echt genoeg in. Ze eet net zo goed als haar vader. Verder is ze ook lekker actief en super vrolijk. Dus niks aan haar te merken dat er wellicht iets niet in orde is. 

Valt ze dan wellicht af omdat ze zo bewegelijk is? Dat kan zeker. Wie weet is het zo simpel. Dat er gewoon meer in moet. Nog meer??!       Naja als dat nodig is dan is dat nodig. Ze verbruikt ook een hoop energie en dan kruipt en loopt ze nu nog niet eens. Maar ze ligt nooit stil en gebruik handen voeten benen en armen continue. Zelfs haar tenen blijven in beweging. Ze reist de hele box door en in haar bedje ziet ze ook elke keer weer elke hoek. Staat er muziek op dan danst ze. Kortom, ze verbruikt een hoop energie. 

MAARRR we mogen natuurlijk niet zomaar er vanuit gaan dat het zo simpel is. Er moeten wel wat dingen uitgesloten worden. En zo zaten we maandag in het ziekenhuis en moest ons meisje maar het gevreesde priklab. Bloedprikken bij een baby. Ik haat het!! Ons meisje is lekgeprikt en heeft dat hele lab bij elkaar gekrijst. Ze eindigde met 3 pleisters. In beide armpjes en om haar duimpje. 

Mijn eerste gedachte? NOOIT meer! Tja als dat eens kon he. Maar wat is dit VRESELIJK. Helaas kregen we dan gister ook nog telefoon van de kinderarts. De eerste uitslagen waren binnen en haar bloedsuiker is opvallend laag. Morgen mogen we dus voor ronde 2. Een prik in haar vinger. Zodat ala minuut bepaald kan worden wat haar waarde dan is. Kans is namelijk ook aanwezig dat er niks mis is met haar bloedsuiker. Omdat het buisje in het lab al lang gestaan heeft (en dat zorgt ook voor daling). En ten tijde van het bloedprikken was ze alweer bijna aan haar nieuwe voeding toe. 

Dus daar houden we ons nu maar een beetje aan vast. Ik heb gelezen welke symptomen er nog meer bij horen als je bloedsuiker te laag is. Ons meisje heeft er daar geen één van verder. Maar we balen uiteraard wel. En het maakt het wachten op de rest van de uitslagen ook niet makkelijk zo. Gelukkig is zij zelf het zonnetje in huis en is er verder 0,0 aan haar te merken. Ze lacht, ze giegelt, ze speelt en ze ontdekt. Ze ontwikkeld zich zoals het hoort. Ze is alleen wat lichter dan ze zou moeten zijn. Zodra we meer weten volgt er vast wel weer een blog. Ben wel benieuwd of hier meer mama's zijn waarvan de kleine ineens een daling in de groeicurve had. Ons dametje is nu overigens 9 maanden.