ojee, rugpijn met 32,5 week

De rugpijn was inmiddels buikpijn geworden en veranderd in buikpijn. Naar aanleiding daarvan besloot de vk toch even te 'checken'. Ik had al 1 a 2 centimeter ontsluiting en ik moest direct mijn spullen pakken en naar het ziekenhuis. Omdat ik wist dat ik aan de weeën remmers moest en ik dus minimaal 3 dagen moest blijven zorgde ik dat ik genoeg had ingepakt voor een halve week.

We stapten in de auto met de verloskundige achter ons aan. We konden direct doorlopen naar de gynaecoloog. We moesten even wachten waardoor ik erg ongeduldig werd, ook al duurde het maar even. Ik werd verbaasd en enthousiast verwelkomt door de echoscopische, die me nog kende van mijn zwangerschap van Stein. Ze wist zelfs nog dat Stein zo'n ukkie was en ik van hem ook premature weeën had. Uit de echo bleek, wat we eigenlijk ook al wisten, dat de baby mooi op schema lag, zo rond de 2 kilo. Gelukkig was ik meer dan 32 weken zwanger want anders had ik naar een ander ziekenhuis, met nicu, gemoeten. Na kort overleg met de gyn werd ik direct naar de verloskundige afdeling gestuurd.

In de verloskamer duurde het ontzettend lang voor mijn gevoel: ik wilde direct aan de weeën remmers. Bloed afnemen, verloskundige erbij, infuus prikken, weer bloed afnemen.

Uiteindelijk lag ik aan de remmers. Als je aan de remmers ligt krijg je eerst een flinke dosis, elke keer wordt dit afgebouwd. We waren inmiddels bijgekomen van de schrik en iedereen was op de hoogte. We zouden 's avonds gourmetten met onze ouders en broers en zou de buurvrouw een zak cadeau's voor de deur zetten. We hadden besloten dat het gewoon door zou gaan, tenminste, de kado's. De jongens zouden bij mijn schoonouders eten.

Johan moest natuurlijk nog Stein ophalen. Hij was helemaal verbaasd want de baby zou na het vuurwerk komen.

Met mij ging het redelijk. Elke keer als de dosis minder werd, voelde ik toch de weeen. Ik was te eigenwijs om er melding van te maken.

Ik werd ondertussen naar de afdeling gebracht waarna ik Johan en Stein wegstuurde, zo rond half 5. Zo konden ze lekker eten en sinterklaas vieren. Ik lag met een vrouwtje op de afdeling met hetzelfde 'probleem'. We kletsten wat tot ik ineens een overweldigende pijn kreeg. Ik drukte op de alarmknop en stond inmiddels te trappelen naast mijn bed. Het eerste wat door mij heen schoot was: Oh, shit, zo voelde het dus en moet ik over 7 weken weer doorstaan.

Voor mijn gevoel duurde het natuurlijk heeel lang voor er iemand kwam. Ik zei haar: ik vind het niet meer leuk en ik moet naar de wc. Ze bracht me eerst naar de wc en beloofde me op te halen om naar de verloskamers te gaan.

Op het toilet ging de pijn door en had ik bloedverlies: shit, weeen!