Oh lief klein hummeltje..

In mijn vorige post vertelde ik dat onze dochter Viënne naar met spoedtransport naar het Sophia Kinderziekenhuis werd gebracht. Ik bleef alleen achter. Terwijl er een ambulance voor mij werd gebeld en ik mij aan moest kleden, reed Viënne met grote vaart naar de Spoedeisende Hulp. 

Aangekomen in het Sophia stond er een team van 30 man klaar om haar te ontvangen. Artsen stonden zowel in hun ''uniform'' als in hun huis kloffie. Ze waren allemaal van huis gebeld. 

De brancard met onze dochter werd uit de ambulance gehaald. Direct sprong er een arts op het bed om de reanimatie over te nemen van de ambulance broeder. Met het hele team zijn ze aan de slag gegaan. Beetje bij beetje stopte artsen om haar heen. Mijn partner werd geroepen. De arts feliciteerde hem met de geboorte van onze dochter. Iets waar hij helemaal niet aan had gedacht. Maar goed, we waren tenslotte net ouders geworden. De arts vroeg of mijn vriend haar wilde knuffelen. Dat deed hij. Huilend heeft hij haar geknuffeld en kusjes gegeven. Hij vertelde de arts haar naam. Viënne ademde nog steeds niet zelf. Opeens gingen haar ogen open en keek zij om zich heen. De arts reageerde direct en zei: ''Papa, we zullen er alles aan doen om uw dochter te laten leven''. Mijn vriend maakte plaats voor alle artsen die direct weer met haar aan de slag gingen. Achteraf hoorde wij dat het knuffelen met haar een afscheid was. De artsen wisten niet meer wat zij konden doen om Viënne te helpen. Toch liet onze bikkel nog zien dat ze er nog steeds was. Op de Spoedeisende Hulp werd Viënne klaargemaakt om naar de NICU gebracht te worden. 

Toen ik in het ziekenhuis aankwam, lag Viënne op de NICU. Ik werd daar direct naartoe gebracht. Er stonden zeker 10 artsen en verpleegkundige om haar bedje. Er werden allemaal snoertjes aan haar gelegd en op haar geplakt. Artsen waren bezig met echo's, beademingsapparatuur werd aangebracht en Viënne kreeg i.v.m. het zuurstof tekort een koelpakje aan dat haar voor 72 uur op 33,5 zou koelen, om schade te beperken. 

Een vrouwelijke arts kwam naar mij toe en begon uit te leggen wat ze allemaal aan het doen waren. Ondanks dat ik mij aardig groot hield, was ik toch net bevallen en had ik aardig wat bloed verloren. Daarnaast kwamen alle indrukken er ook nog bij en ik voelde mij niet goed worden. Op de IC ben ik flauwgevallen, naast mijn dochter die aan het vechten was voor haar leventje. Oh lief klein hummeltje, wat voelde ik mij slecht. Ik ben je mama. Ik hoor je te beschermen en te behoeden tegen de hele grote boze wereld. Wanneer je mij het meeste nodig hebt, kan ik dat niet voor je doen. 

Ik ben op de brancard neergelegd en weggereden bij Viënne vandaan. Weer was Viënne alleen. Wij, mijn vriend en ik , mochten samen in het Geboortecentrum van het Erasmus MC verblijven. De kamer is natuurlijk helemaal ingericht op een baby. Maar mijn baby was er niet. Mijn baby was niet bij ons. 

's Nachts, nadat alles een beetje was bedaard, zijn we nog even naar de IC gegaan. Een lieve verpleegster vertelde dat Viënne redelijk rustig was en inmiddels was aangesloten aan alle toeters en bellen. We zaten naast haar bedje. Ik gaf haar een kusje. Zonder dat ik het doorhad, zaten mijn handen al om haar heen, zodat ik haar kon oppakken. Mijn instinct nam het over. Dat oer-gevoel als een leeuwin die haar kind wilt beschermen. Maar dat kon ik niet. Viënne moest dit alleen doen. Wij konden alleen maar toekijken vanaf de zijlijn. 

Oh lief klein hummeltje, wat hoop ik dat je het red.